Μια ερώτηση: την ίδια ακριβώς αμέλεια καταλογίζουν και στην κυβέρνηση της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας, της Τσεχίας, της κάθε χώρας-μέλους της ΕΕ, που είναι πολύ πιο οργανωμένη από τη δική μας, αλλά αντιμετωπίζει πολύ σοβαρότερα προβλήματα από την Ελλάδα την περίοδο της πανδημίας και οδηγείται τις τελευταίες ημέρες στην ίδια απόφαση, των αυστηρών περιοριστικών μέτρων, δηλαδή, της απαγόρευσης της κυκλοφορίας για πολλές ώρες τη μέρα, του κλεισίματος των καταστημάτων;
Δεν έχω καμία δυσκολία να συμφωνήσω, το έγραφα, άλλωστε, και σε άλλο άρθρο μου τις προηγούμενες ημέρες, ότι η χώρα μας δεν προετοιμάστηκε επαρκώς για το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Ότι θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη ενίσχυση του συστήματος υγείας, πιο αυστηρές αποφάσεις νωρίτερα, ότι υπήρχαν ανησυχητικά σημάδια τα οποία είτε δεν εκτιμήθηκαν είτε υποεκτιμήθηκαν.
Πείτε μου, όμως: ακόμη κι αν είχαμε 200, 300, 500 κρεβάτια ακόμη στις ΜΕΘ, πιστεύει κανείς ότι θα αποφεύγαμε το lockdown, όταν -κι αυτό είναι αναμφισβήτητο- τις τελευταίες πέντε ημέρες είχαμε 10.000 νέα κρούσματα και τις επόμενες δέκα μέρες περιμένουμε 1000, κατά μέσο όρο ημερησίως, εισαγωγές στα νοσοκομεία και 150, όπως λένε οι στατιστικές, περιστατικά που θα χρειαστεί να νοσηλευτούν σε ΜΕΘ;
Δεν έχει να κάνει με την... ανάγνωση του καθενός, με την υποκειμενική του κρίση.
Αντικειμενικά, δεν αφήνεις μια χώρα με τέτοια εκθετική αύξηση κρουσμάτων κορωνοϊού, στην οποία σε λίγες μέρες τα νοσοκομεία της έχουν φτάσει στα όριά τους, να πορεύεται σα να μην συμβαίνει τίποτε.
Δεν περιμένεις ούτε καν για μία εβδομάδα ακόμη, να δεις αν θα αποδώσουν τα μέτρα που έλαβες πριν από πέντε μέρες.
Διότι, ναι, μπορεί να αποδώσουν, να μειωθούν τα κρούσματα, να μειωθεί η πίεση στο σύστημα υγείας και να μην χρειαστεί το καθολικό lockdown.
Αν, όμως, δεν αποδώσουν; Αν βρεθούν οι γιατροί αντιμέτωποι με το χειρότερο δίλλημμα που μπορεί να τους τύχει, να κληθούν, δηλαδή, να αποφασίσουν ποιον θα βάλουν στη ΜΕΘ και ποιον όχι, ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν την ίδια ανάγκη εισαγωγής, τι γίνεται; Μπορεί κάποιος να το ρισκάρει;
Μπορεί πολιτικός ηγέτης χώρας να βλέπει αυτά τα στοιχεία και να λέει “όχι, εγώ είπα ότι δεν θα πάω σε καθολικό lockdown και επιμένω, ας αυξάνονται τα κρούσματα, ας γεμίζουν οι ΜΕΘ, ας καταρρέει το σύστημα υγείας”;
Όποιος το έλεγε θα ήταν ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ.
Για την οικονομία έχω αρθρογραφήσει κατ' επανάληψη. Έχω πει όσο πιο καθαρά γίνεται την άποψή μου. ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ.
Επιμένω, όμως: δεν γίνεται αλλιώς. Δεν υπάρχει τρόπος και η δημόσια υγεία να προστατευτεί και η οικονομία να μην δεχτεί πλήγμα.
Όποιος ξέρει τον τρόπο και τον πει στους ηγέτες των χωρών του κόσμου, θα κερδίσει εκτός συναγωνισμού το Νόμπελ.
Προς το παρόν, δεν υπάρχει παράδειγμα, πουθενά στον κόσμο, που να έχει επιτευχθεί αυτή την περίοδο της πανδημίας, ταυτόχρονα, η προστασία της δημόσιας υγείας και η ομαλή λειτουργία της οικονομίας.
Δεν έχει μπει σε τρομερή ύφεση μόνο η ελληνική οικονομία. Το ίδιο ισχύει για τις οικονομίες όλων των χωρών του κόσμου.
Γι' αυτό και όλες οι χώρες του κόσμου, της ΕΕ στην οποία ανήκουμε, περισσότερο για μας, δεν έχουν, πλέον, άλλη επιλογή: πρέπει να προστατέψουν τους πολίτες τους όσο θα διαρκεί η υγειονομική κρίση και να συμφωνήσουν όταν τελειώσει ότι θα βρουν και θα ρίξουν όσα χρήματα χρειάζονται για να ανατάξουν τις οικονομίες τους.