Εντάξει, το ξέραμε πριν καν αρχίσει το Πρωτάθλημα. Το καταλάβαμε από τα δύο τραγικά ματς με τη Λέφκσι Σόφιας: Καμία τύχη δεν είχε ο ΠΑΟΚ για τον τίτλο στο Πρωτάθλημα. Ισως δεύτερη θέση, ίσως Κύπελλο και θα ήμασταν ικανοποιημένοι. Κατά τα άλλα, εκείνο που μας ενδιέφερε, σε πρώτη φάση, ήταν να “βγουν” όσο το δυνατόν περισσότεροι από τους πιτσιρικάδες που βρέθηκαν στο ρόστερ.
Τη διεκδίκηση του τίτλου την ξεχάσαμε οριστικά πολύ σύντομα κι ας είχε τα χάλια του o Ολυμπιακός, ο μοναδικός ανταγωνιστής τα τελευταία χρόνια. Ο “λίγος” αλλά πολύ τυχερός Παναθηναικός πήγαινε τρένο, η ΑΕΚ έκανε κακή αρχή αλλά συνήλθε γρήγορα και τον Ολυμπιακό, για... πολλούς και διαφόρους λόγους, δεν μπορούσαμε, ούτε μπορούμε ακόμη, να τον ξεγράψουμε. Από τότε και μέχρι σήμερα ελπίζουμε μόνο στη δεύτερη θέση, μήπως και στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ γίνει το θαύμα της πρόκρισης σε όμιλο. Και επειδή τα σοβαρά ματς στο Κύπελλο δεν άρχισαν ακόμη, παραμένει ζωντανή και η δεύτερη ελπίδα.
Μα, ο ΠΑΟΚ νίκησε τον Αρη, είναι τρεις βαθμούς μόνο πίσω από την ΑΕΚ, δέκα από τον Παναθηναικό και... ο Θεός είναι μεγάλος, θα μπορούσε να πει κανείς. Σύμφωνοι, στο ποδόσφαιρο γίνονται και θαύματα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο ΠΑΟΚ για να πάρει τίτλο πρέπει να ξεπεράσει τρεις ανταγωνιστές, ή, για να βγει δεύτερος, δύο. Το πρώτο, με την κοινή λογική, είναι σχεδόν αδύνατο. Το δεύτερο, ναι, παλεύεται, αλλά και πάλι με μία προυπόθεση, Να μη χαθούν, από εδώ και πέρα, βαθμοί με τρόπο χαζό και “αυτοκτονικό”, όπως χάθηκαν, για τελευταία φορά, με τον Ατρόμητο.
Η αγωνιστική συμπεριφορά του ΠΑΟΚ στο δεύτερο ημίχρονο στο ματς με τον Αρη δεν αύξησε την αισιοδοξία μου. Πρώτα-πρώτα, υποχωρώντας τόσο πολύ και δίνοντας την μπάλα στον αντίπαλο, τον οποίο μάλιστα έχεις “εξαφανίσει” σε όλο το πρώτο ημίχρονο, δείχνεις ότι εσύ ο ίδιος δεν αισθάνεσαι ανώτερος και σίγουρος για τη νίκη, ενώ παίζεις και στην έδρα σου και έχεις μαζί σου 23.000 οπαδούς σου. Δεν βρίσκω καμία λογική σ' αυτή τη μαζική υποχώρηση, πόσο μάλλον όταν είναι γνωστό ότι ο ΠΑΟΚ την έχει πληρώσει ακριβά σε άλλα ματς.
Κι ύστερα, δεν είναι μόνο η υποχώρηση. Είναι η σαστιμάρα που φάνηκε με τις όπως-όπως αποκρούσεις και η αδυναμία να “χτυπήσουν” οι παίκτες του στις αντεπιθέσεις, αφού δεν μπορούσαν να κρατήσουν την μπάλα όταν την κέρδιζαν για να “βγάλουν” φάσεις, αλλά την “πουλούσαν” με αβίαστα λάθη, τα οποία πρόδιδαν, αν όχι πανικό, σίγουρα φόβο.
Ναι, πάνω απ' όλα “μετράνε” οι βαθμοί, αλλά πώς θα “σκοτώσεις” το παιχνίδι, όπως είπε ο Λουτσέσκου, αν επαναπαυθείς στο 1-0 και ταμπουρωθείς στην άμυνά σου για να το κρατήσεις; Δεν γίνεται να σου “βγαίνει” αυτό κάθε φορά και να βολεύεσαι να το ονομάζεις... “τέλεια τακτική”. Οταν δεν σου “βγαίνει” πώς πρέπει να το ονομάσεις; Μήπως... χαζομάρα;
Φανταστείτε τώρα να δούμε το ίδιο σκηνικό με τη Λαμία. Να πετύχει ο ΠΑΟΚ ένα γκολ, να μην πετύχει δεύτερο και στο τελευταίο ημίωρο, ας πούμε, να γυρίσει πίσω, να δώσει την μπάλα στη Λαμία και να παίξει πάλι κορώνα-γράμματα τη νίκη. Θα είναι τραγική τακτική, όχι “τέλεια”.
ΥΓ. Ας μην πάμε σε παλιότερα ματς. Ας θυμηθούμε πάλι το πιο πρόσφατο. Πώς χάθηκε η νίκη στο Περιστέρι; Με μια σέντρα όπου νάναι και μια κεφαλιά άπιαστη που έτυχε να πιάσει ο σκόρερ και δεν θα την ξαναπιάσει ποτέ ούτε στον ύπνο του. Αρα, ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει η “στραβή”. Πόσες φορές, λοιπόν, πρέπει να γίνει για να καταλάβουν ο Λουτσέσκου και οι παίκτες ότι δεν είναι αυτός ο καλύτερος τρόπος για να “κλειδώσεις” το θετικό αποτέλεσμα, όταν μάλιστα ο αντίπαλος στο ελληνικό Πρωτάθλημα είναι κατώτερος ή, το πολύ-πολύ, ισάξιος;