Όσοι «πόνταραν» τις οικονομίες του σε «γκέλα» του Άρη γιατί… έτσι μας είχε συνηθίσει προφανώς κατέληξαν στο οδυνηρό (για τους ίδιους) συμπέρασμα ότι η φετινή ομάδα δεν μπορεί να μπει στην ίδια ζυγαριά με αυτές των προηγούμενων χρόνων.
Δεν δείχνει τουλάχιστον αδυναμίες σαν αυτές των περασμένων ετών όπου μετά από ένα-δύο βήματα προς τα εμπρός «πλακώνανε» τα πισωγυρίσματα με συνέπεια την αμφιβολία περί της προσωπικότητας της ίδιας αλλά και των ποδοσφαιριστών που την απαρτίζουν.
Ο Άρης έδειξε ότι έχει αλλάξει γιατί ασχολήθηκε ελάχιστα τη νίκη επί του Ολυμπιακού αλλά Επικεντρώθηκε στην αποστολή της Τούμπας. Απέδειξε ότι η νοοτροπία του διαφέρει από αυτή του πρόσφατου παρελθόντος γιατί δεν έδωσε μεγάλη βάση ούτε στη νίκη στο παραδοσιακό ντέρμπι, ασχολήθηκε ελαχίστως με την κλήρωση του Κυπέλλου αλλά «φώναξε» ότι στο μυαλό του ήταν ο αγώνας με τη Λαμία. Ήταν;
Αυτό είναι αυταπόδεικτο μέσα από τη σοβαρή προσέγγιση του αγώνα. Δεν ήταν τυχαίες οι διαδοχικές αναφορές του Άκη Μάντζιου στη νοοτροπία που έδειξαν οι παίκτες του αλλά και στον σοβαρό τρόπο προσέγγισης του αγώνα. Προφανώς έπαιξε ρόλο το γρήγορο γκολ του Λορέν Μορόν γιατί «ξεκλείδωσε» το παιχνίδι και πρόσφερε τη δυνατότητα διαχείρισης του αγώνα δίχως την πίεση του τέρματος. Αυτή είναι όμως η μία οπτική.
Μια δεύτερη λέει ότι δεν άφησε τον αντίπαλο να πάρει την μπάλα στα πόδια του σε ολόκληρο 45λεπτο. Μια τρίτη, ότι δεν αναλώθηκε σε προσπάθειες απελπισίας απέναντι στην απόλυτα αμυντική προσέγγιση του παιχνιδιού από την πλευρά της Λαμίας αλλά χαρακτηρίστηκε από την υπομονή στο παιχνίδι του, την κυκλοφορία μπάλας και τις αλλαγές παιχνιδιού με στόχευση την αδύναμη πλευρά. Ο παλιός Άρης, πιθανόν, να φερόταν τσαπατσούλικα και με λιγότερη σιγουριά. Ο τωρινός πατάει πάνω στην ασφάλεια που του προσφέρει η γραμμή του άξονα η οποία ελέγχει τους χώρους και εμπνέει σιγουριά. Κι ας έλειπαν τα 3/4 της αμυντικής γραμμής.
Πέραν δηλαδή της ηγετικής παρουσίας του Μόντσου, της σπιρτάδας και της γλυκιάς αναμονής για τη επόμενη περίτεχνη ενέργεια του Κλέιτον Ντιαντί, σπουδαιότερο όλων είναι ο χαρακτήρας που προσπαθεί να δομήσει αυτή η ομάδα. Για την ακρίβεια, χαρακτήρα σοβαρής ομάδας η οποία δεν θα δίνει πολλά στον αντίπαλο και θα αρπάζει σαν… σαρκοφάγο ζώο ό,τι του δίνει.
Όπως ισχύει κι αυτό που ξεστόμισε ο Άκης Μάντζιος στον επίλογο των δηλώσεών του. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και για τον Άρη είναι αναγκαία η βελτίωση στο τελευταίο κομμάτι μιας επιθετικής προσπάθειας. Είτε πρόκειται για πάσες που δεν έγιναν, είτε για τελικές προσπάθειες που δεν οδήγησαν σε γκολ σαν αυτές των Ντιαντί, Σουλεϊμάνοφ.