Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που έγραφα ότι το μείζον για τον Άρη είναι να αποδείξει πως μπορεί να είναι αγωνιστικά συνεπής.
Πριν τέσσερις μέρες σχολίαζα σχετικά, με αφορμή την τραγική παρουσία του στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης", επισημαίνοντας ότι θα είναι λάθος να στέκεται στο ότι, όντως, αδικήθηκε από την διαιτησία.
Ήρθε το παιχνίδι με τον ΟΦΗ στην Κρήτη προχθές για να αναδείξει εκ νέου το συγκεκριμένο πρόβλημα της αγωνιστικής ασυνέπειας για την ομάδα του Μάντζιου.
Αυτή τη φορά, βέβαια, ο Άρης δεν έφυγε ηττημένος από το ματς, αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι κάτι που δίνει το δικαίωμα σε οποιονδήποτε να προσπεράσει άλλη μια μετριότατη εμφάνιση μόνο και μόνο επειδή το αποτέλεσμα δεν ήταν... ήττα.
Ο Άρης δεν ήταν απλά σε κακή μέρα στα δύο προηγούμενα παιχνίδια. Ήταν πολύ κακός. Κι αυτό είναι ένα θέμα που εύλογα προκαλεί έναν προβληματισμό.
Άλλωστε, ο Άρης είναι μια από τις ομάδες κορυφής και αυτή την σεζόν, οπότε λογικά, νομίζω, αξιολογείται ανάλογα.
Στο πλαίσιο μιας ανάλυσης, ασφαλώς, που στοχεύει στην κατανόηση του ποιο είναι το... ταβάνι του αυτή την σεζόν.
Γιατί, κακά τα ψέματα, μια ομάδα που θέλει να τερματίσει στην πρώτη τριάδα του πρωταθλήματος και να διεκδικήσει, μέσω του κυπέλλου, την κατάκτηση ενός τίτλου που δεκαετίες τώρα δεν καταφέρνει να χαρεί, δεν μπορεί να έχει τέτοιες μεταπτώσεις στην απόδοσή της.
Η σταθερότητα είναι προαπαιτούμενο και το στοιχείο που, εντέλει, κάνει τις ομάδες να ξεχωρίζουν.
Ο Άρης δεν το έχει αυτό το στοιχείο. Ναι μεν είναι καλή η συγκομιδή του, αν δεν είχε την αφαίρεση βαθμών θα ήταν ψηλά στην βαθμολογία, όμως, αυτά δεν αρκούν.
Χρειάζεται περισσότερα πράγματα για να κερδίσει την καταξίωση και να στοχεύσει με περισσότερες πιθανότητες και μεγαλύτερη ασφάλεια εκεί που θέλει να φτάσει.
Αυτό εξακολουθεί να είναι ένα πολύ βασικό ζητούμενο για τον Αρη, ένα διαρκές ζητούμενο, καθώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να κάνει την διαφορά.
Διότι καλά είναι όσα πέτυχε τα τελευταία χρόνια, αλλά στο επίπεδο να διεκδικεί και να κατακτά τίτλους δεν έχει φτάσει ακόμη...