Αυτά τα παιχνίδια κερδίζονται από παίκτες που το λέει η ψυχή τους. Ανεξάρτητα από την βαθμολογία, ανεξάρτητα από την εικόνα που παρουσιάζουν οι ομάδες στα προηγούμενα παιχνίδια. Αυτά τα ντέρμπι κερδίζονται με την καρδιά και την ψυχή. Με το μέταλλο μίας ομάδας που δείχνει με πράξεις πως θέλει την νίκη.
Δυστυχώς, τίποτα από όλα αυτά δεν είχε ο ΠΑΟΚ. Απολύτως τίποτα. Και το πλέον δυσάρεστο, είναι πως ενώ το ημίχρονο ολοκληρώθηκε ισόπαλο χωρίς τέρματα, θα περίμενε κανείς, να βγάλει ο Δικέφαλος μία φυσιολογική αντίδραση στο δεύτερο 45λεπτο, όπως συμβαίνει στα περισσότερα παιχνίδια του. Δυστυχώς η εικόνα ήταν τραγική. Παραδόθηκε στον αντίπαλό του, που πέτυχε τρία γκολ, είχε δύο δοκάρια και τον εγκλώβισε με την τακτική που ακολούθησε.
Και ενώ έλειπε το ομαδικό πνεύμα και η δυνατότητα να αντιδράσει η ομάδα, που θυμίζω πως στις αρχές Ιανουαρίου (πριν από το ματς με την Λάρισα) ήταν μέσα στο «κόλπο» του πρωταθλήματος, φθάσαμε αισίως στην 28η του μήνα, για να δούμε τον ΠΑΟΚ στην τέταρτη θέση και 15 βαθμούς πίσω από την κορυφή.
Το βασικό για την νέα ήττα, ήταν πως ο ΠΑΟΚ, με ελάχιστες εξαιρέσεις στο χθεσινό ματς, δεν έδειχνε ικανός να διεκδικήσει κάτι καλό. Το συμπληρωματικό, είναι η απουσία ενός καθαρόαιμου αριστερού μπακ και ενός ικανότατου μέσου, οδήγησαν την ομάδα σε νέα απώλεια.
Καλό θα είναι, κάποιος, όποιος κι αν είναι αυτός, να εξηγήσει γιατί καθυστέρησε η απόκτηση ενός αριστερού μπακ μετά την παραχώρηση του Γιαννούλη. Το αναφέρουμε, διότι και χθες, στο πρώτο γκολ του Ολυμπιακού, ο Ροντρίγκο που έπαιζε αριστερά, έχασε τον Ελ Αραμπί. Και με την ΑΕΚ, ο Περέιρα έχασε κατά κράτος τις μονομαχίες από τον Λιβάί Γκαρσία.
Ακόμη κι αν δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή η καθυστέρηση που παρατηρήθηκε για ορισμένους, η εικόνα της ομάδας, η νοοτροπία που έβγαλε, δεν θύμιζε ΠΑΟΚ. Αυτός, ο χθεσινός, δεν ήταν ΠΑΟΚ.