Αβοήθητοι και μόνοι προσπαθούν να χτίσουν τη ζωή τους από το μηδέν. Όταν η στάθμη του νερού έπεσε και τα σπίτια εμφανίστηκαν και πάλι, η πρώτη εικόνα ήταν άκρως απογοητευτική. Όλα ήταν μαύρα, γεμάτα λάσπη και ό,τι είχε ζωή είχε «φύγει». Ένα μήνα αργότερα τα δεδομένα δεν έχουν αλλάξει.
Οι συνθήκες είναι παρόμοιες με τις πρώτες ημέρες της καταστροφής. Η κακοκαιρία που έπνιξε τη Θεσσαλία άφησε πίσω της συντρίμμια, νεκρά ζώα και ανθρώπους φοβισμένους. Η ζωή τους, κυριολεκτικά, χάθηκε αφού από τη μία, τα σπίτια τους κατέρρευσαν και όσα έμειναν όρθια δεν είναι και εύκολα κατοικήσιμα. Η υγρασία, η μούχλα και η έντονη μυρωδιά καθιστούν σχεδόν ακατόρθωτη την παραμονή έμψυχων όντων. Από την άλλη, όλη η παραγωγή και οι σοδειές πνίγηκαν, καταστράφηκαν. Η πηγή του καθημερινού ψωμιού τους χάθηκε. Περίμεναν με ανυπομονησία να ανθίσουν οι σπόροι, να ανοίξουν τα βαμβάκια, να κοπούν οι καρποί και όταν πήγαν στα χωράφια τους μετά τις καταιγίδες αντίκρυσαν ένα μαύρο τοπίο και τα αγαθά τους μέσα στη λάσπη.
Ο θεσσαλικός κάμπος έχασε τα χρώματα του όπως και οι άνθρωποι που δούλευαν τη γη. Τα χωριά της Καρδίτσας (Βλοχός, Μεταμόρφωση, Κοσκινάς) και των Τρικάλων (Κεραμίδι) που σκεπάστηκαν από το νερό μετρούν απώλειες και ευτυχώς, οι περισσότερες είναι υλικές. Αυτό το «ευτυχώς» βγαίνει από τα χείλη των ανθρώπων που έμεναν εκεί. Είναι και λογικό αφού το νερό είχε φτάσει μέχρι το λαιμό, κρατιόντουσαν χέρι χέρι για να σωθούν, κινδύνευσε η ζωή τους.
Έφτασαν μια ανάσα από το θάνατο και έκτοτε, καθημερινά αναρωτιούνται πώς θα συνεχίσουν να ζουν. Χωρίς σπίτι, χωρίς εισόδημα. Άκουσαν πολλές υποσχέσεις, πολιτικές αρχές να δεσμεύονται να τους βοηθήσουν να αρχίσουν και πάλι τη ζωή τους, μέτρα που θα τους διευκόλυναν και θα τους πρόσφεραν κάτι για τις πρώτες βασικές τους ανάγκες.
Και όμως, ένα μήνα μετά είναι και πάλι στο μηδέν και όπως λένε οι περισσότεροι το μηδέν είναι το ταβάνι αλλά εκείνοι βρίσκονται κάτω από αυτό. Κανείς δεν βρέθηκε κοντά τους. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Κανείς δεν πέρασε να δει τα χωριά. Κανείς δε νοιάστηκε. Η μόνη βοήθεια που πήραν ήταν από τους εθελοντές που τους βοήθησαν να βγάλουν τα φουσκωμένα υπάρχοντα τους έξω και τη μεγαλύτερη ποσότητα λάσπης από τα σπίτια και τους δίνουν καθημερινά τρόφιμα. Τουλάχιστον έχουν ένα πιάτο φαγητό και είναι ευγνώμονες στους ανθρώπους που τους το προσφέρουν.
Φιλοξενούνται σε σπίτια άλλων, δεν ξέρουν τι θα ακολουθήσει, περιμένουν απλά ένα χέρι βοηθείας για να μπει το πρώτο λιθαράκι και να μπορέσουν να πάρουν τη ζωή τους και πάλι πίσω. Κανείς δεν είναι εκεί. Τίποτα δεν έχει γίνει! Και οι κάτοικοι κουράστηκαν να περιμένουν. Αναρωτιούνται εύλογα αν θα βρεθεί κάποιος να νοιαστεί για εκείνους αφού προεκλογικά δεν τους παρείχαν βοήθεια, θα τους θυμηθούν τώρα.
Ήρθαν μόνο για να μεταφέρουν τα νεκρά ζώα, που οι κάτοικοι είχαν μαζέψει με τα δικά τους χέρια. Παλεύουν μόνοι τους να βγάλουν τη λάσπη από τα σπίτια, να μεταφέρουν τα υπάρχοντα τους. Χωρίς ρεύμα και χωρίς πίεση στο νερό. Έτσι ξεκολλάει η λάσπη; Το χαμόγελο έχει σβηστεί από τα χείλη τους, τα δάκρυα κυλούν όταν βλέπουν τα σπίτια και τις καλλιέργειες τους και το μέλλον τους είναι αβέβαιο. Προσπαθούν καθημερινά με ό,τι μέσα έχουν να δώσει και πάλι όψη στα κατεστραμμένα τους σπίτια. Ίσως έτσι βελτιωθεί και η δική τους ψυχολογία και γεννηθεί και η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει.
Το Metrosport.gr βρέθηκε στα χωριά που «χτύπησε» η κακοκαιρία, συνομίλησε με κατοίκους και τους προέδρους δυο κοινοτήτων και βίωσε από κοντά την άθλια (δεν είναι υπερβολή η λέξη) κατάσταση που επικρατεί.
Περνώντας από το Κεραμίδι, το Βλοχό και τη Μεταμόρφωση, νόμιζες ότι έχει γίνει κάποια βομβιστική επίθεση στο σημείο. Έπιπλα, ρούχα, οικιακές συσκευές ήταν στο δρόμο. Μέσα στα σπίτια άνθρωποι με μάσκες και πλαστικά γάντια που πάλευαν να διώξουν τη λάσπη. Δρόμοι χαλασμένοι, τα λάστιχα που πότιζαν τα χωράφια στο δρόμο, τα αναχώματα διαλυμένα, ρούχα στοιβαγμένα, συσκευασίες με νερά σε διάφορα σημεία για να μπορούν να τα προμηθεύονται. Ένα χάος. Φτάνοντας στον Κοσκινά, η φύση γέννησε μόνη της μια ελπίδα. Κάτω από τη λάσπη, φαινόταν κάτι πράσινο. Είναι και η μόνη παρηγοριά των κατοίκων. Άνθρωποι σκυθρωποί, σκεπτικοί, απογοητευμένοι. Ένα τοπίο βουβό…
Γιώργος, Μεταμόρφωση: «Μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο – Νιώθω πρόσφυγας στο χωριό μου»
Ποια ήταν η κατάσταση όταν το νερό έπεσε;
«Συναντήσαμε μια χαοτική κατάσταση. Όλα ήταν διαλυμένα. Δεν σώζεται τίποτα. Ακόμη υπάρχει λάσπη μέσα στο σπίτι, οι τοίχοι έχουν πέσει, έχει φύγει το χρώμα, υπάρχουν ρωγμές. Η κατάσταση είναι αδύνατον να περιγραφεί. Διαφέρει κατά πολύ με όσα βλέπουμε τόσο καιρό στα βίντεο».
Υπάρχει βοήθεια; Έχουν γίνει έλεγχοι;
«Δεν υπάρχει βοήθεια από πουθενά. Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη δεν έχουν πάρει τα 6600 ευρώ. Προσπαθούμε μόνοι μας και μας βοηθούν κάποιοι εθελοντές. Κάνουμε ό,τι μπορούμε. Δεν έχει περάσει κανείς και σκεφτείτε ότι είμαστε ένα από τα χωριά που έγινε υποβρύχιο. Θα έπρεπε να ήταν ένα από τα αυτά που θα έπρεπε να βοηθήσουν πρώτα. Ψάχνουμε τους γείτονες μας. Δεν ξέρουμε που μένουν. Πώς θα το διαχειριστούμε αυτό; Ό,τι γίνεται, γίνεται με πρωτοβουλία του προέδρου της κοινότητας. Ο Πέτρος ο Κοντογιάννης έχει οργανώσει τις αποθήκες που παίρνουμε τα είδη πρώτης ανάγκης, νερά και φαγητό. Χωριό δεν ξαναγίνεται! Έπρεπε ήδη να έχουν έρθει οι μηχανικοί για να ελέγξουν. Έχουν γεμίσει οι δρόμοι, τα πράγματα είναι σε στοίβες και περνώντας από το χωριό πιστεύεις ότι περνάς από χωματερή. Μοιάζει με βομβαρδισμό τοπίο. Λες και είχαν να κατοικηθούν τα σπίτια 100 χρόνια. Νιώθω σαν πρόσφυγας μέσα στο ίδιο μου το χωριό».
Πώς διαχειρίζεστε ψυχολογικά την καταστροφή αυτή;
«Το μετατραυματικό σοκ είναι μεγάλο και δεν μιλάει κανείς για αυτό. Πώς θα προχωρήσουμε; Μιλάω με φίλους μου και είναι σε δύσκολη κατάσταση. Μου λένε η γιαγιά δεν τρώει 10 μέρες τώρα και φοβόμαστε μη τη χάσουμε. Ο άλλος πήγε να βγάλει πράγματα από το σπίτι του μόνος του, γλίστρησε έπεσε και είναι ένα μήνα στο νοσοκομείο. Είναι δύσκολη η κατάσταση. Εμείς προσπαθούμε να είμαστε δυνατοί για να μην καταρρεύσουν οι δικοί μας. Έχει αλλάξει η ζωή μας. Τις πρώτες εβδομάδες οι περισσότεροι ήταν με ηρεμιστικά και κάποιοι τα συνεχίζουν ακόμη. Πώς να κάνουν και διαφορετικά; Το νερό ήταν μέχρι το λαιμό τους και κρατιόντουσαν χέρι χέρι για να φύγουν. Δεν τους ενημέρωσαν νωρίτερα. Τι να λέμε; Οι γονείς μας ήταν σε ένα διώροφο σπίτι χωρίς κινητό και δύο μέρες δεν είχαν δώσει σημείο ζωής. Το θετικό είναι ότι λειτούργησε το καλό της μικρής κοινωνίας. Ξέρει ο ένας τον άλλον και σωθήκαμε. Υπήρχαν εθελοντές με βάρκα ψαρέματος και έσωσαν ανθρώπους. Αν δεν υπήρχαν αυτοί, θα είχαμε πολλά θύματα».
Γλυκερία, Μεταμόρφωση: «Το κράτος δεν είναι πουθενά. Ούτε η Περιφέρεια ούτε ο Δήμος. Είμαστε μόνοι μας!»
Ποια ήταν η κατάσταση του σπιτιού όταν το νερό έφυγε;
«Βρήκαμε σπασμένα έπιπλα. Τα πράγματα είχαν μετακινηθεί, υπήρχαν και διάφορα πράγματα από γείτονες. Ένα χάος».
Εκτός από τα ζώα που έχουν πάρει, υπήρξε άλλη βοήθεια;
«Έχουν πάρει μόνο τα ζώα. Το χωριό, βέβαια, πλημμύρισε δεύτερη φορά και η πρόσβαση δεν ήταν εύκολη. Βέβαια, αυτό δε δικαιολογεί κάτι. Θα μπορούσε να υπάρχει κρατική βοήθεια. Μας βοηθούν μόνο οι εθελοντές. Ήταν το μόνο σπίτι μας. Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εδώ και τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε στην Αθήνα λόγω δουλειάς. Ερχόμαστε για να καθαρίσουμε το σπίτι. Οι δικοί μας φιλοξενούνται σε διπλανά χωριά. Χάσαμε και τη γιαγιά μου και η κατάσταση είναι πιο δύσκολη. Δεν έχει περάσει άνθρωπος να κάνει έλεγχο».
Ρεύμα υπάρχει στο χωριό για να μπορέσετε να καθαρίσετε;
«Ρεύμα δεν έχουμε αλλά οι λογαριασμοί έρχονται. Είναι εφιαλτικό. Δεν θα ξαναγίνει το χωριό! Δεν είναι δυνατόν να παλεύουμε μόνοι μας. Τι να μαζέψουμε; Το κράτος δεν είναι πουθενά. Ούτε η Περιφέρεια ούτε ο Δήμος. Είμαστε μόνοι μας!».
Υπάρχει φόβος για μια νέα πλημμύρα; Τα αναχώματα δεν έχουν γίνει…
«Φυσικά. Δεν μας εγγυάται κανείς ότι δεν πλημμυρίσουμε ξανά. Χειμώνας έρχεται. Ερχόμαστε να καθαρίσουμε γιατί είναι το σπίτι μας!».
Γιώργος Αγγελούσης, Πρόεδρος Κοινότητας Κοσκινά: «Ήταν απασχολημένοι με τις εκλογές, με εμάς θα ασχοληθούν;»
Ποια ήταν η βοήθεια που σας παρείχαν;
«Το χωριό ήταν μέσα στο νερό πέντε ημέρες. Όμως, ήταν το πρώτο χωριό που έφυγε το νερό. Ήρθαν πάρα πολλοί εθελοντές για να βοηθήσουν από την Ελλάδα. Από τις υπηρεσίες του Δήμου δεν ήρθε κανείς. Οι εθελοντές δίνουν ρούχα, νερό και κρεβάτια. Έχουμε πολλές προσφορές. Δίνουμε πράγματα στους κατοίκους τρεις φορές την εβδομάδα. Έχουμε πολλά πράγματα. Τι να τα κάνουμε; Μας έχουν στείλει από παντού.
Μας φέρνουν φαγητό κάθε μέρα από μια δομή στον Παλαμά. Δεν φτάνει το φαγητό, όμως. Υπάρχουν άτομα που δεν έχουν φαγητό. Ο Δήμος είναι απασχολημένος με τις εκλογές και όχι με τα χάλια του χωριού. Εμάς θα κοιτάξουν τώρα; Δεν υπάρχουν καλλιέργειες. Το σχολείο είναι κλειστό. Δεν υπάρχει προγραμματισμός. Ήταν όλοι απασχολημένοι με τους ψήφους. Δεν έχει περάσει ο Δήμαρχος να δει αν είναι το χωριό στη θέση του. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν που θα γίνουν οι εκλογές. Καθαρίσαμε μόνοι μας μια αίθουσα στο σχολείο για να γίνουν οι εκλογές».
Τα σπίτια είναι κατοικήσιμα;
«Το 99,9% των κατοικιών έχουν ζημιές. Δεν πνιγήκαν μόνο δυο ισόγεια και πέντε έξι διώροφα που υπάρχουν. Κάποια σπίτια είναι κατοικήσιμα. Οι επιτροπές που ελέγχουν βγάζουν πράσινα όλα τα σπίτια. Σου λένε ότι δεν έπεσε, δεν κινδυνεύει να πέσει, άρα είναι κατοικήσιμο. Πώς θα μείνουν οι άνθρωποι αυτοί, όμως, μέσα σε ένα σπίτι που έχει 100% υγρασία, οι τοίχοι έχουν μούχλα και δεν υπάρχει τίποτα; Δεν υπάρχει τίποτα μέσα στα σπίτια, ούτε οικοσκευές, ούτε έπιπλα, ούτε πόρτες, ούτε ρούχα».
Τα ζώα που χάθηκαν πού είναι;
«Εμείς μαζέψαμε τα ζώα και τα θάψαμε. Μόνοι μας».
Ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις σας;
«Το χωριό έχει αρκετά προβλήματα. Είναι ψέμα να πούμε ότι δεν έχουμε. Πιέζουμε, φωνάζουμε, ανεβάζω βίντεο στο Facebook σχεδόν καθημερινά. Έχουμε 40 μέρες χωρίς νερό, ευτυχώς έχουμε ρεύμα. Όσο ζω, ελπίζω, λοιπόν».
Πέτρος Κοντογιάννης, Πρόεδρος Κοινότητας Μεταμόρφωσης: «Περιμένουμε τις επιτροπές - Είμαστε στους δρόμους, δεν μπήκαμε στο χωριό μας»
Ρεύμα, νερό έχει το χωριό;
«Ρεύμα δεν έχουμε. Θα κάνουμε και προσπάθεια να δοθεί το ρεύμα στους στύλους για να έχει φως το χωριό. Το νερό είναι πόσιμο σύμφωνα με τους τελευταίους ελέγχους».
Φαγητό σας παρέχετε;
«Μας δίνει ο Δήμος».
Ποια είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή;
«Τα σπίτια δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να τα κατοικήσουμε ξανά. Αν βρέξει δυνατά, το χωριό θα έχει νερό πάλι. Φοβόμαστε για τη στατικότητα των σπιτιών. Μπορεί να κάθεσαι μέσα στο σπίτι και να γίνει καθίζηση. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, πλέον. Το χωριό ήταν τόσες μέρες μέσα στο νερό και μετά έβρεξε ξανά και γέμισε νερό πάλι. Είναι επικίνδυνο. Περιμένουμε από βδομάδα να έρθει η Επιτροπή να εξετάσει τα σπίτια. Είχαμε 20 μέρες νερό. Η κατάσταση είναι τραγική. Δεν έχουν βγει ακόμη όλα τα προβλήματα. Η υγρασία θα τα «φάει» όλα. Δεν μπορεί να κατοικηθούν τα σπίτια άμεσα.
Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη να μείνουμε στο χωριό πια. Δεν μένεις μέσα στα σπίτια. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς το σπίτι πια. Τόσες μέρες μέσα στο νερό ήταν τα σπίτια. Έχουμε πρόβλημα στατικότητας. Τα αναχώματα είναι κατεστραμμένα, θα ξαναμπεί νερό στην επόμενη βροχή. Αν δεν γίνουν τα αναχώματα, δεν μπορούμε να κατοικήσουμε. Όλοι φιλοξενούνται από άλλους. Περιμένουμε τι θα γίνει. Περιμένουμε τις επιτροπές. Δεν είναι μόνο τα σπίτια, είναι και οι καλλιέργειες. Όλος ο κόσμος ζει από αυτές. Περίμεναν όλοι να βγει η σοδειά, να πάρουν λεφτά και να πληρώσουν τα χρωστούμενα και τώρα δεν έχουν τίποτα. Έχουμε μεγάλο αγώνα μπροστά μας. Ένα μήνα μετά δεν έχει αλλάξει τίποτα. Είμαστε στους δρόμους, δεν μπήκαμε στο χωριό μας».
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δεύτερο σπίτι και φιλοξενούνται. Πού θα μείνουν; Ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις σας;
«Σκέφτομαι να κάνουμε μετεγκατάσταση στον Παλαμά. Έχουμε βρει το μέρος αλλά χωρίς να μας πειράξει το κράτος τις κατοικίες στο χωριό. Δεν έχει κέρδος! Τα σπίτια που θα μπορούν να κατοικηθούν, θα γίνουν αγροτοκατοικίες. Το καλοκαίρι θα βάζουμε ένα ράντσο και θα κάνουμε τις δουλειές μας για να μην πηγαινοερχόμαστε. Εννοείται ότι για τα σπίτια που θα κρατήσουμε δεν θα ζητήσουμε αποζημίωση. Όσοι θέλουν να μείνουν στο χωριό, πράγμα δύσκολο για εμένα γιατί τα αναχώματα δεν έχουν γίνει ακόμη, θα αποζημιώνονται με βάση τους νόμους του κράτους.
Εκείνοι που θα μείνουμε στον Παλαμά δεν θα ζητήσουν άλλη αποζημίωση. Θέλουμε απλά να μείνουν τα σπίτια μας όπως είναι γιατί εκεί υπάρχουν μηχανήματα χιλιάδων ευρώ. Πού να τα πάμε; Δεν πρέπει να πειραχθούν τα σπίτια. Οι άνθρωποι έχουν τα χωράφια τους και τα καλλιεργούν για βιοποριστικούς λόγους. Δεν μπορούν να κάνουν απαλλοτρίωση. Δεν έχουν κέρδος να τα πειράξουν! Πρέπει να μείνει το χωριό και να οχυρωθεί γιατί έχουμε μηχανήματα και σοδειές. Δεν γίνεται να παλεύουμε με τα αναχώματα κάθε φορά που βρέχει. Δεν ρισκάρω να θρηνήσουμε άλλα θύματα».
Είναι σύμφωνοι οι κάτοικοι για τη μετεγκατάσταση;
«Θα πάω σε μια δικηγόρο, θα γράψουμε τους όρους για την μετεγκατάσταση και έπειτα, θα ψηφίσει ο καθένας ό,τι θέλει. Όσοι επιλέξουν να μείνουν, θα μείνουν στο χωριό, εφόσον γίνουν τα αναχώματα, τα οποία χρειάζονται τουλάχιστον 1 με 1.5 χρόνια για να γίνουν. Οι υπόλοιποι θα έχουμε και ένα σπίτι στον Παλαμά και αυτό στο χωριό για τις εργασίες».
Βάσω, Μεταμόρφωση: «Είναι αβέβαιο το μέλλον μας – Είμαστε κάτω από μηδέν»
Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση όταν είδατε το σπίτι μετά την πτώση του νερού;
«Όταν είδα το σπίτι, απλά είπα, ας γκρεμιζόταν καλύτερα. Αναρωτιόμουν τι να κάνω; Πώς να το καθαρίσω; Όλα τα πράγματα ήταν αλλού, όλα αναποδογυρισμένα, βρήκαμε και από άλλους. Είχε δύναμη το νερό και έγιναν πολλές ζημιές. Ένα μήνα τώρα προσπαθώ να καθαρίσω. Χάλασαν τα πάντα. Η πόρτα έφυγε, οι υπόλοιπες είναι φουσκωμένες. Ένα παντζούρι έφυγε. Όλα τα έπιπλα φούσκωσαν. Ζεις έτσι; Θα έχεις πάντα την αμφιβολία ότι μπορεί να ξανασυμβεί. Τα αναχώματα θέλουν χρόνια να γίνουν. Πώς θα ζήσεις έτσι; Ζεις; Δεν τελειώνουμε ποτέ. Απελπίζεσαι. Ήταν μαύρα όλα, σπίτια, δένδρα, δρόμοι. Ήταν το χωριό φάντασμα. Ευτυχώς, τώρα πρασινίζει κάποιο δενδράκι».
Πώς είναι η καθημερινότητα σας;
«Δεν υπάρχει καθημερινότητα. Ξυπνάμε και καθαρίζουμε τα σπίτια μας. Δεν μπορείς να μην καθαρίσεις. Αν μείνουν μέσα όλα, μυρίζουν. Έχουν λάσπη όλα, τα πετάς. Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε μόνοι μας. Κοιμόμαστε σε ράντσα και οι περισσότεροι φιλοξενούνται από άλλους. Δεν ξέρουμε ποιος μένει που. Βρισκόμαστε με τους συγχωριανούς μας και ρωτάμε που μένεις εσύ, που μένει ο άλλος. Σκορπίσαμε όλοι. Ευτυχώς είναι τα τηλέφωνα και μπορούμε να μιλάμε. Αβεβαιότητα, αυτή είναι η λέξη που χαρακτηρίζει τη ζωή μας πια. Είναι αβέβαιο το μέλλον μας. Απλά καθαρίζουμε τα σπίτια, για να φανούν σπίτια. Έχουμε μεγάλο αγώνα μπροστά μας. Από τις καλλιέργειες δεν έχει μείνει τίποτα. Πώς θα ζήσουμε; Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Δεν έχουμε καμία ενημέρωση. Βλέπαμε τους πρόσφυγες στην τηλεόραση και τώρα τα ζούμε και εμείς. Φύγαμε από τα σπίτια μας και δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε. Είναι ολική η καταστροφή».
Υπήρξε βοήθεια;
«Τίποτα. Δεν είδαμε καμία βοήθεια. Ποια βοήθεια; Μας δίνουν ένα πιάτο φαγητό. Να είναι καλά οι εθελοντές και οι άνθρωποι που στέλνουν τρόφιμα. Ο κόσμος μας έχει στείλει και τρόφιμα και μας τα μοιράζουν. Τα 6600 δεν τα πήραμε ακόμη. Όχι μόνο εμείς, είναι πολλοί. Τα πράγματα είναι έξω. Μια μέρα ήρθαν για να μας ραντίσουν για τα μικρόβια. Δεν είδαμε ξανά κανέναν μέχρι τώρα».
Τα ζώα τα πήραν;
«Ήρθαν αλλά μετά από μέρες. Τα ζώα είχα γίνει ένα με τη λάσπη. Προσπάθησε ο πρόεδρος της κοινότητας, ο Πέτρος Κοντογιάννης, και ήρθαν».
Τα σπίτια πώς θα τα καθαρίσετε;
«Μόνοι μας. Η κάθε οικογένεια αναλαμβάνει να καθαρίσει το σπίτι της. Την πρώτη ημέρα ήρθαν κάποιοι εθελοντές από Αθήνα, να είναι καλά, και μας βοήθησαν να μετακινήσουν τα έπιπλα. Δεν έχουμε ρεύμα στο χωριό, οπότε πως θα καθαρίσεις; Ήταν κολλημένη η λάσπη. Φεύγει με το λάστιχο; Ούτε οι παππούδες μας δεν έζησαν τέτοιες καταστάσεις».
Μπάνιο πώς κάνετε;
«Στην αρχή κάναμε μπάνιο με τα μπουκάλια. Κάποιοι κάνουν και τώρα. Καθαρίζουμε, είμαστε μέσα στις βρωμιές και θα κάνουμε μπάνιο με τα μπουκάλια;»
Οι καλλιέργειες;
«Οι καλλιέργειες δεν υπάρχουν. Καταστράφηκαν όλα. Έπρεπε να έχουν ανοίξει τα βαμβάκια, να είναι άσπρα, και τώρα είναι όλα μαύρα. Σπίτια δεν έχουμε, παραγωγή δεν έχουμε. Έχουμε στην άκρη; Και να έχουμε έτοιμα, κάποια στιγμή τελειώνουν αν δεν υπάρχει είσπραξη. Πού θα τα βρούμε; Για τη νέα σοδειά θα πρέπει να πάρουμε σπόρους, να πληρώσουμε γεωπόνο και λιπάσματα. Τι είναι τόσο απλό; Πού θα τα βρούμε; Δεν είμαστε στο μηδέν, είμαστε κάτω από το μηδέν».
Πώς είναι η ψυχολογία σας; Πώς διαχειρίζεστε όλη αυτή την κατάσταση;
«Χάλια. Χάσαμε τα πάντα. Χάσαμε τη ζωή μας. Ο καθένας είχε το ρυθμό του, τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Αν είχαμε εισόδημα, σιγά σιγά θα τα φτιάχναμε όλα. Τώρα πώς; Ούτε σπίτι, ούτε εισόδημα. Δύσκολη η κατάσταση και αβέβαιο το μέλλον μας. Μόλις βρέχει, μας πιάνει ένας φόβος. Δεν υπάρχουν λόγια».
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.