Το να συναντάς ένα παιδί στα 17 του και να σε εντυπωσιάζει η ώριμη σκέψη και η πειθαρχία του είναι κάτι σπάνιο στην εποχή μας. Ένα βήμα πριν την ενηλικίωση, ο Γιώργος Χαραλαμπόγλου μετρά ήδη ένα χρόνο μακριά από τη φωλιά της οικογένειας και παλεύει με όλες του τις δυνάμεις να κερδίσει μια θέση στην πρώτη ομάδα της Φιορεντίνα.
Η απόφαση για το ταξίδι στη Φλωρεντία ήταν εύκολη, αφού στην Ελλάδα οι ευκαιρίες στα ταλέντα δίνονται με το σταγονόμετρο. Η προσαρμογή ήρθε ομαλά, η διαμονή είναι γεμάτη κίνητρα και ο ίδιος κρατά χαμηλά τον πήχη και με μεθοδικά βήματα ευελπιστεί ότι θα καθίσει δίπλα στους μεγάλους αστέρες του συλλόγου.
Το Metrosport.gr ήρθε σε επαφή με το νεαρό επιθετικό και ξετύλιξε το κουβάρι της μέχρι τώρα πορείας του. Ο Γιώργος μας περιέγραψε την καθημερινότητα του, το πρόγραμμα προπόνησης, τα όνειρα του, αναφέρθηκε στη συμβολή του Μάκη Κατσαβάκη ενώ δε δίστασε να αναρωτηθεί, εάν και είναι μακαρονάς, πόσες παραλλαγές του φαγητού μπορούν να υπάρχουν.
Η συμβουλή του Κατσαβάκη και η Νίκη Ευκαρπίας
Πώς επέλεξες το ποδόσφαιρο; Ποιο ήταν το ερέθισμα;
«Ο μπαμπάς μου έπαιζε ποδόσφαιρο, όταν ήταν νέος. Δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά, βέβαια. Έπαιζε στην Ηλιούπολη, από εκεί ξεκίνησα και εγώ στα πέντε μου χρόνια, και στις Σέρρες. Γνωρίζει από ποδόσφαιρο, του αρέσει πολύ.
Η ζωή μας ήταν αθλητική. Να φανταστείς ακόμη και η μαμά και η αδερφή μου παρακολουθούν παιχνίδια. Εντάξει, δεν ξέρουν και πολλά αλλά βλέπουν κάποιους να κλωτσούν μια μπάλα. Ο μπαμπάς μου, λοιπόν, με ώθησε, δοκίμασα και μου άρεσε».
Ποιος ο ρόλος του Μάκη Κατσαβάκη στην εξέλιξη σου;
«Είναι σα δεύτερος πατέρας μου. Ακόμη και τώρα όταν έρχομαι, προπονούμαι μαζί του στο γήπεδο της Ευκαρπίας. Είναι ένας άνθρωπος που μου έμαθε πολλά για το ποδόσφαιρο και γενικά για τη ζωή έξω από το γήπεδο. Έχουμε μια πάρα πολύ καλή σχέση. Τον αποκαλώ δάσκαλο. Είναι τίτλος τιμής γιατί είναι πολλά χρόνια στα γήπεδα. Προσπαθεί να μεταφέρει τις γνώσεις του και σε εμάς τα παιδιά».
Ποια είναι η πιο σημαντική συμβουλή που σου έχει δώσει;
«Να είμαι ταπεινός. Θυμάμαι λίγο πριν φύγω για την Ιταλία, είχαμε την τελευταία προπόνηση μαζί. Μου είπε «Γιώργο, σε χαιρετώ. Να είσαι ταπεινός, καλός με τους συμπαίκτες σου, να διασκεδάζεις και να συνεχίσεις να δουλεύεις σκληρά, όπως έκανες και εδώ στην Ελλάδα. Με την ευχή του Θεού να φτάσεις ψηλά». Τα θυμάμαι ακόμη και τώρα. Βρισκόμασταν στο αυτοκίνητο και με γύριζε σπίτι. Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ αυτά τα λόγια».
Πέρασες από τη Νίκη Ευκαρπίας. Πώς πήγες στο σύλλογο και τι έχεις να θυμάσαι;
«Έκανα τα πρώτα μου βήματα στην Ηλιούπολη. Στα 8 μου πήγα στην Άρσεναλ Θεσσαλονίκης, εκεί γνώρισα τον κ. Κατσαβάκη. Όταν διαλύθηκε η ομάδα, ο Στράτος ο Θαναηλάκης, ο οποίος ήταν ένας άνθρωπος από την Ευκαρπία και εκείνος που κίνησε τα νήματα για να πάω στην ομάδα, τότε ήταν προπονητής στον Άρη Καβαλαρίου στα τμήματα υποδομής.
Τότε, εγώ έψαχνα μια ομάδα και ήθελα να κάνω προπόνηση με κάποιον άνθρωπο που ήξερε τη φιλοσοφία της Άρσεναλ. Ακολούθησα τον κ. Θαναηλάκη, εκείνος ήξερε. Πήγα, λοιπόν, στον Άρη Καβαλαρίου, έκανα τις προπονήσεις μου και έπαιζα τα παιχνίδια μου μια φορά την εβδομάδα. Προπονούμουν και ατομικά με τον κ. Κατσαβάκη».
Ποια ήταν η φιλοσοφία της Άρσεναλ και ήθελες να την ακολουθήσεις;
«Πιστεύω ότι για εκείνη την ηλικία ήταν ό,τι καλύτερο. Εστιάζαμε στην μπάλα. Δεν ήταν όλα στεγνά. Να τρέχω γύρω γύρω. Έκανα τα πάντα με την μπάλα. Έκανα ασκήσεις τεχνικής, πάσες, κοντρόλ, τελειώματα. Μου άρεσε και για αυτό ήθελα κάποιον να την ξέρει».
Τελικά, στη Νίκη Ευκαρπίας πώς κατέληξες;
«Μετά τον Άρη Καβαλαρίου, ο Θαναηλάκης πήγε στην Αναγέννηση Καλοχωρίου και με πήρε μαζί του. Έμεινα εκεί για μισό χρόνο. Ήμουν 11 και αγωνιζόμουν με την Κ16 του συλλόγου. Μετά ανέλαβε τις ακαδημίες της Νίκης και έτσι πήγα και εγώ. Ο κ. Σιαμάτρας έδωσε την άδεια χρήσης του γηπέδου μια συγκεκριμένη ώρα και έκανα ατομικές με τον Κατσαβάκη και τις Κυριακές έπαιζα στα παιχνίδια με τη Νίκη Ευκαρπίας. Εκεί έμεινα έως ότου ήρθα στην Ιταλία».
Τι κρατάς από την ομάδα;
«Όλοι οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί. Τους αγαπώ και τους εκτιμώ βαθύτατα. Τον πρόεδρο, τον Γιάννη Σιαμάτρα, τον Βασίλη τον Κυριαζή, τον προπονητή στην πρώτη ομάδα, τον Γιώργο Παπαδόπουλο.
Όταν με έβαλαν 14 χρονών στην πρώτη ομάδα, είχα την τύχη να έχω συμπαίκτες που είχαν παίξει στην Α’ Εθνική. Τον Μάνθο τον Πλατάκη, που έχει παίξει στον Αστέρα και στην ΑΕΚ, τον Δημήτρη τον Καραμανλή που έχει παίξει στον Ολυμπιακό Βόλου και τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, τον Κώστα τον Μπάρμπα που έχει παίξει στον Ηρακλή και στη Βέροια.
Είχα την τύχη και την ευλογία να έχω στα αποδυτήρια τέτοιους παίκτες που μου μάθαιναν κάποια πράγματα που ίσως, να μην άκουγα και ποτέ. Τώρα που γύρισα την Ελλάδα, πέρασα και τους είδα. Έκανα και μια προπόνηση μαζί τους, χάρηκα πολύ και εγώ και εκείνοι. Ήταν πολύ ωραία. Τους εκτιμώ πολύ».
«Η μαμά μου ήξερε ότι αν δεν έφευγα, θα τρελαινόμουν»
Πώς προέκυψαν τα δοκιμαστικά στη Φλωρεντία;
«Ο κ. Καρασαββίδης, ο οποίος είναι ο μάνατζερ μου, έκανε ένα καμπ στην Αθήνα με ιταλικές ομάδες. Το καμπ ήταν κλειστό και πήγαν επιλεγμένα άτομα. Με κάλεσε. Υπήρχαν κάποιες ομάδες και από την Αθήνα και έκαναν δοκιμαστικά εκεί. Στο τέλος, είχα κάποιες προτάσεις και μαζί με τον κ. Θεόφιλο επιλέξαμε να έρθω στη Φιορεντίνα».
Ποιες ομάδες είχαν ενδιαφερθεί για εσένα;
«Αυτό δεν θα ήθελα να το πω. Δεν είναι σωστό».
Υπήρχε κάτι που σε προβλημάτισε ή σε φόβισε πριν πεις το «ναι» στη Φιορεντίνα;
«Σίγουρα είναι δύσκολο για ένα 16χρονο παιδί να αφήνει το σπίτι του και να ζει μόνο του αλλά το είχα πάρει απόφαση από τα 13. Το είχαν καταλάβει και οι γονείς μου. Δεν είναι κάτι που έκανα αναγκαστικά. Δεν με ανάγκασε κάποιος να το κάνω. Μου αρέσει που είμαι εδώ. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου και θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής. Δεν είναι όλα ρόδινα αλλά θέλω και είμαι εδώ και θέλω να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής».
Ποια ήταν η αντίδραση των γονιών σου;
«Στα 13 μου είχε έρθει μια πρόταση από ομάδα της Αθήνας και η αλήθεια είναι ότι το σκεφτόντουσαν για το πώς θα με στείλουν τόσο μικρό κάπου αλλού. Ο κ. Κατσαβάκης έπαιξε ρόλο σε αυτό το κομμάτι. Μου είχε πει «Γιώργο, ίσως να είσαι και στο εξωτερικό. Γιατί να μην το προσπαθήσεις; Αν δεν τα καταφέρεις, γυρνάς στην Ελλάδα». Η μαμά μου σιγά σιγά προσπαθούσε να το δεχθεί. Ήξερε καλά ότι εάν δεν έφευγα, θα τρελαινόμουν (γέλια). Ήθελα να παίξω στην ομάδα. Είχα κάνει τα δοκιμαστικά και ήξερα ότι μπορώ να σταθώ εδώ. Οπότε, αφού βλέπουν ότι εγώ είμαι χαρούμενος, είναι χαρούμενοι και εκείνοι».
«Αν κάνεις εδώ τρεις – τέσσερις επαφές, ο αμυντικός σε έχει σηκώσει στον αέρα»
Μετά από ένα χρόνο στην Ιταλία, βλέπεις έναν διαφορετικό Γιώργο; Υπάρχει εξέλιξη; Τι έχεις βελτιώσει;
«Πιστεύω πως ναι. Πέρυσι με όλη την κατάσταση με τον κορωνοϊό, είχα μείνει πίσω από θέμα φυσικής κατάστασης. Πριν έρθω στην Ιταλία, έκανα προπονήσεις μόνος μου, στο σπίτι, πήγαινα λίγο στο γήπεδο. Είχα μείνει πίσω. Όταν ήρθα εδώ ήμουν έξω από τα νερά μου, δεν ένιωθα καλά με τον εαυτό μου. Ήξερα ότι δεν ήμουν ο Γιώργος που ήμουν.
Σιγά σιγά τα πόδια μου άρχισαν να λύνονται και όσο περνούσε ο καιρός γινόμουν καλύτερος. Βλέπω ότι έχω βελτιωθεί σε φυσική κατάσταση, δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα εδώ ξέρετε, σε τακτική, είναι βασική εδώ, αλλά και σε τεχνική.
Κάθε μέρα όταν τελειώνει η προπόνηση, μένω με τον προπονητή της τεχνικής και κάνω επιπλέον πράγματα. Πάσες, τελειώματα. Είμαι επιθετικός και χρειάζονται. Είμαι ευχαριστημένος και πρέπει να συνεχίσω έτσι και καλύτερα».
Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Ιταλία ως προς τη νοοτροπία;
«Υπάρχουν διαφορές. Είχα την τύχη να κάνω προπόνηση με τον κ. Κατσαβάκη και προπονούμουν πολύ καλά σε θέματα τεχνικής και φυσικής κατάστασης. Εδώ οι προπονήσεις είναι πιο δυνατές. Έχουν παραπάνω τρέξιμο, ένταση και το ποδόσφαιρο είναι πιο γρήγορο.
Στην Ελλάδα μπορούσες να κάνεις τρεις, τέσσερις επαφές παραπάνω. Εδώ αν το κάνεις αυτό, ο αμυντικός σε έχει σηκώσει στον αέρα χωρίς να το καταλάβεις. Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι το ιταλικό ποδόσφαιρο είναι τρεις με τέσσερις φορές πάνω από το ελληνικό. Βελτιωνόμαστε και εμείς σαν χώρα και ελπίζω ότι κάποια στιγμή το ελληνικό πρωτάθλημα να έρθει στο επίπεδο του ιταλικού. Μακάρι».
«Κάθομαι μετά την προπόνηση και κάνω τεχνική. Είμαι επιθετικός, χρειάζεται»
Πώς είναι η ημέρα σου;
«Ξυπνάω το πρωί περίπου στις 7.30. Ντύνομαι, τρώω πρωινό και πάω σχολείο. Σχολάω στις 12.45 γιατί στις 15.00 έχουμε προπόνηση και πρέπει να φάμε πιο νωρίς. Έπειτα, μας παίρνει ένα βανάκι της ομάδας και μας πάει στο γήπεδο. Εκεί, κάνω μια ώρα γυμναστήριο. Δεν κάνω κάθε μέρα δύναμη. Μπορεί να κάνω θεραπεία, διατάσεις, κ.α. Στις 15.00 μπαίνουμε στο γήπεδο και κάθε μέρα ακολουθούμε και ένα πρόγραμμα.
Δηλαδή;
«Για παράδειγμα, η Τρίτη έχει πολύ τρέξιμο, αντοχή. Την Τετάρτη έχει δύναμη. Την Πέμπτη έχει παιχνιδάκια και τακτική. Την Παρασκευή είναι πιο χαλαρή η προπόνηση και μετά το Σαββατοκύριακο είναι τα παιχνίδια. Η προπόνηση διαρκεί δύο ώρες. Μετά από αυτή είτε πηγαίνω στο γυμναστήριο είτε κάνω τεχνική με τον προπονητή τεχνικής. Χρειάζεται και αυτή. Επιθετικός είμαι».
Τι προπόνηση κάνεις μαζί του;
«Βάζει μια εστία μικρή και πρέπει να βάλεις την μπάλα εκεί. Πρέπει να μάθεις να κάνεις σωστή υποδοχή. Περίπου μισή ώρα είναι αυτό».
Τι ακολουθεί;
«Θα γυρίσω πίσω, θα διαβάσω εάν έχω διάβασμα. Περίπου στις 9 κλείνουν τα φώτα, καθόμαστε και βλέπουμε είτε παιχνίδια είτε κάποια σειρά ή ταινία στο Netflix. Μέχρι τις 10 όλα αυτά. Είμαι κουρασμένος από την ημέρα και περίπου στις 10.30 νυστάζω, κλείνουν τα μάτια μου και κοιμάμαι».
Ακολουθείς κάποια διατροφή;
«Προσπαθώ να προσέχω. Εδώ έχουμε πρώτο και δεύτερο πιάτο. Το πρώτο είναι πάντα μακαρόνια και το δεύτερο είναι ή κρέας ή ψάρι. Δεν γίνεται να τα τρώω και τα δύο. Φροντίζω να τρώω λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο. Αν τα φάω και τα δύο, θα παχύνω (γέλια). Δεν είμαι και φαν του ψωμιού.
Το πρωί πίνω γάλα και βρώμη ή τρώω φρυγανιές και μαρμελάδα. Πηγαίνω στο σούπερ και παίρνω ταχίνι ή φυστικοβούτυρο. Στο σχολείο θα πάρω ένα τοστάκι και μετά είναι το μεσημεριανό και ακολουθεί το βραδινό».
Για την κατοικία σου έχει φροντίσει η ομάδα; Νοικιάζεις κάποιο σπίτι;
«Μένω σε ένα ξενοδοχείο που το έχει αγοράσει η ομάδα. Βρίσκεται στο κέντρο της ομάδας. Εδώ μένουν τα παιδιά που είναι από άλλα μέρη της Ιταλίας και οι «ξένοι». Πέρυσι, ήμασταν μόνο δύο. Φέτος, αυξήθηκαν. Στο δωμάτιο μένω με ένα παιδί που είναι από τη Λιθουανία και ένα άλλο που είναι Ιταλός. Είμαστε όλα μαζί τα παιδιά, που είναι μακριά από το σπίτι τους».
«Λένε ότι μοιάζω με τον Λαουτάρο Μαρτίνες»
Στο σχολείο τι μαθήματα κάνετε;
«Η ομάδα μας στέλνει σε ένα αθλητικό σχολείο. Έχει μαθηματικά, φυσική, γυμναστική. Εδώ η γυμναστική είναι παραπάνω ώρες. Έχει διάβασμα και αυτή. Πάμε και στο γυμναστήριο να παίξουμε κάτι. Ακόμη, έχει φιλολογία, βιολογία. Πληροφορική δεν έχει το δικό μου το σχολείο».
Το παρατσούκλι πώς προέκυψε;
«Το παρατσούκλι μου το έβγαλε ο περσινός προπονητής. Με έλεγε «El Greco». Φέτος, είναι η αλήθεια ότι δεν το κρατήσαμε. Γενικά, έχω αλλάξει πολλά παρατσούκλια. Πέρυσι, με φώναζαν και «El Torro» γιατί λένε ότι μοιάζω με τον Λαουτάρο Μαρτίνες της Ίντερ. Τώρα επειδή είναι δύσκολο το επίθετο μου, με λένε Τσαλανόγλου, Τζόρτζιο, Γκιόργκο. Έχω πολλά ονόματα».
Η γλώσσα ήταν εμπόδιο στην προσαρμογή σου;
«Όχι. Δεν είχα κάποιο θέμα γιατί είχα καταλάβει ότι θα έρθω στην Ιταλία και είχα κάνει κάποια μαθήματα πριν φύγω. Είχα αρχίσει να τα μαθαίνω σιγά σιγά. Με είχαν συμβουλέψει και εδώ οι άνθρωποι να αρχίσω να μαθαίνω τη γλώσσα γιατί θα πήγαινα στο σχολείο. Δεν ήθελα να χάσω χρονιά και έτσι, στο δεύτερο κύμα της πανδημίας, έκανα εντατικά μαθήματα. Όταν ήρθα μιλούσα λίγο σπαστά αλλά όσο μένεις, λύνεται η γλώσσα σου».
Πώς περνάς τον ελεύθερο σου χρόνο εκεί;
«Δεν έχω και πολύ. Με τον κορωνοϊό δεν βγαίνουμε έξω πολύ. Το Σαββατοκύριακο αν παίζουμε εντός έδρας και τελειώσει το παιχνίδι το μεσημέρι, μπορείς να βγεις έξω. Πρέπει να γυρίσεις στις 19.30, όμως, γιατί είμαστε και ανήλικοι. Αν βγεις, θα βγεις στις 4 για να γυρίσεις τότε.
Από το καλοκαίρι μέχρι τώρα έχω βγει έξι φορές στο κέντρο. Οι δύο ήταν με τους γονείς μου, οι οποίοι είχαν έρθει το Νοέμβρη για τα γενέθλια μου. Τότε μπορούσα να μείνω έξω και μέχρι τις 22.30. Ήμουν μαζί τους και μου το επέτρεπαν.
Δεν με πειράζει, ήξερα ότι θα είναι έτσι. Δεν θα βγω αλλά δεν έχω πρόβλημα. Δεν ήρθα, εξάλλου, και για διακοπές. Έχω έρθει εδώ για να γίνομαι καλύτερος και να φτάσω σε υψηλό επίπεδο, οπότε δεν με ενοχλεί. Υπάρχουν παιδιά που γκρινιάζουν».
Τι εντυπώσεις σου έχει αφήσει η Ιταλία;
«Δεν είναι ψέματα αυτό που λένε ότι μοιάζουμε με τους Ιταλούς. Είναι φιλικοί και ευγενικοί. Το μόνο που αλλάζει είναι το φαγητό. Είμαι μακαρονάς, αλλά αυτό το κάθε μέρα μακαρόνια, λες σε κάποια στιγμή φτάνει (γέλια). Βέβαια, δεν είναι ίδια κάθε μέρα. Τη μια θα έχει μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα, καρμπονάρα, μακαρόνια με πέστο (γέλια)».
«Δεν έχω το στυλ του Ζλάταν, παραπέμπει περισσότερο σε Αγουέρο»
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου παίκτης; Το πρότυπο σου;
«Μου αρέσει ο Ιμπραϊμοβιτς και ο Κριστιάνο. Ξέρω ότι το στυλ μου δεν είναι σαν του Ζλάταν. Δεν είμαι ούτε τόσο ψηλός ούτε τόσο βαρύς. Πιστεύω το στυλ μου παραπέμπει στον Αγουέρο. Δυστυχώς, σταμάτησε. Μου αρέσει και ο Λαουτάρο Μαρτίνες. Τον Κριστιάνο τον επιλέγω γιατί μου αρέσει η νοοτροπία του. Είναι συγκεντρωμένος, επαγγελματίας ακόμη και στο τι θα φάει. Φαίνεται αυτό στο γήπεδο».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρο σου;
«Να γίνω επαγγελματίας και να παίξω στη Serie A. Να παίξω σε υψηλό επίπεδο είτε είναι Serie A, Premier League, La Liga, Bundesliga».
Τι στόχους έχεις για τη φετινή σεζόν;
«Να βελτιώνομαι καθημερινά. Να γίνω καλύτερος. Είμαι στην Κ18 και θα ήθελα να φτάσω όσο πιο μακριά γίνεται. Είμαι και στην Κ19, φέτος, και θα ήθελα να προσπαθήσω να πάρω και κάποια λεπτά εκεί».
Ποιον από τους παίκτες της μεγάλης ομάδας θαυμάζεις και γιατί;
«Σίγουρα μου αρέσει ο Βλάοβιτς, ο Νίκο Γκονζάλες. Παικταράς είναι ο Σαμπονάρο. Είναι μάγος. Θυμάμαι έκανα το εμβόλιο μαζί με τον Μιλένκοβιτς. Τον είδα και πρέπει να είναι δύο μέτρα, είναι ένα κτήνος και γρήγορος. Δεν τρελαίνομαι για τους αμυντικούς αλλά είναι ένας πολύ καλός παίκτης».
Με ποιον παίκτη θα ήθελες να μιλήσεις;
«Με τον Βλάοβιτς. Είναι ένα από τα καλύτερα φορ στον κόσμο. Θα ήθελα να μάθω τι έκανε στην ηλικία μου και πως προχώρησε. Να ακολουθήσω τα βήματα του γιατί θα ήθελα να πάω στην πρώτη ομάδα. Θα ήθελα να ακούσω τι έκανε και πως τα κατάφερε».
Τέλος, θα ήθελα να μου πεις για την περιπέτεια που είχες με τον κορωνοϊό…
«Ναι. Μου είπαν ότι νόσησα. Μου έκαναν αιματολογικές και μου είπαν ότι είχα πολλά αντισώματα. Θυμάμαι πέρυσι το Νοέμβριο είχε κολλήσει ο μπαμπάς μου. Εγώ δεν μύριζα και δεν είχα γεύση.
Οπότε, πιστεύω ότι κόλλησα. Δεν είχα κάτι, έκανα και προπόνηση αυτές τις 14 ημέρες. Ο μπαμπάς μου το πέρασε δύσκολα. Δεν πήγε στο νοσοκομείο, είχε πυρετό 38 για 13 ημέρες και πονούσαν τα κόκκαλα του. Ζαλιζόταν κιόλας. Θυμάμαι είχε πάει στο μπάνιο, ζαλίστηκε και πήγε να πέσει.
Ήταν ένας με δύο μήνες δύσκολοι. Το ξεπέρασε, όμως και είναι καλά. Να φανταστείς, τώρα τα Χριστούγεννα, ερχόταν και αυτός μαζί μου στο γυμναστήριο. Δεν το πέρασα εγώ δύσκολα. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Και εδώ η ομάδα είχαν κολλήσει όλοι αλλά εγώ δεν είχα πάθει κάτι γιατί έλειπα σε διακοπές. Γενικά, χρειάζεται προσοχή».
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.