Καμία άλλη εκ των τεσσάρων που προπορεύονται στη βαθμολογία δεν θα έδινε δεύτερη ευκαιρία στον αντίπαλο με εμφάνιση αντίστοιχη του Αρη στο πρώτο μέρος. Θα είχε σκοράρει τουλάχιστον ένα ακόμη γκολ και μετά θα έκανε έξυπνη διαχείριση του αγώνα. Ο Αρης δεν το έκανε, ίσα-ίσα που έπραξε κάτι που (δυστυχώς γι’ αυτόν) το συνηθίζει στο τελευταίο διάστημα. Αφού αποκτά το προβάδισμα, αντί να τελειώσει τον αντίπαλο του, τον κρατάει ζωντανό στο δεύτερο ημίχρονο. Το έκανε με τον Παναθηναϊκό, με τον Ατρόμητο, με τον ΠΑΣ και χθες με τον ΠΑΟΚ.
Αν βάλει κανείς δίπλα-δίπλα την εικόνα τις εικόνες της ομάδας στο πρώτο και στο δεύτερο ημίχρονο, μοναδική ομοιότητα είναι τα χρώματα της φανέλας. Ξαφνικά εξαφανίστηκε, παρέδωσε με αφέλεια τα ηνία στον αντίπαλο και του έδωσε εν τέλει τη δυνατότητα πρώτα να πιστέψει και στη συνέχεια να αντιδράσει. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν ο Οντουμπάτζο από τη δεξιά πλευρά ο οποίος ενώ ήταν κυρίαρχος στο πρώτο ημίχρονο, στο δεύτερο δεν ήταν πουθενά. Μαζί με τον Ετέμπο αλλά και τον Νταρίντα ο οποίος έκανε κακό παιχνίδι.
Η φάση του πέναλτι είναι υποκειμενική. Προσωπική άποψη, επαφή υπάρχει αλλά όχι παράβαση. Ο Μπράμπετς δεν έχει διαβάσει λάθος της φάση και σίγουρα δεν κλωτσάει τον Σβαμπ σε βαθμό εκτίναξης του Αυστριακού. Ο VARίστας είδε παράβαση εκεί σε μια υπερβολική δική του απόφαση, δεν είδε όμως αυτή που προηγήθηκε στο πλάγιο άουτ. Επί της ουσίας, αυτές τις φάσεις τις παίρνουν αυτοί που είναι ισχυροί διαιτητικά και στην προκειμένη περίπτωση δε νομίζω ότι υπάρχει έστω ένας που να μην ξέρει ποιος είναι ισχυρός μεταξύ του Αρη και του ΠΑΟΚ. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου είδε εξαιρετική διαιτησία, αμφιβάλλω όμως αν θα έλεγε το ίδιο αν δεν έφευγε νικήτρια η ομάδα του…