Αυτό το Κύπελλο που κατέκτησε
ο ΠΑΟΚ το βράδυ του Σαββάτου στο ΟΑΚΑ
από πολλούς χαρακτηρίστηκε -και πιθανώς δίκαια-
το πιο μάγκικο από τα τέσσερα της
πενταετίας.
Ενας ΠΑΟΚ μιας μέτριας ποιοτικά σεζόν που κατάφερε να την ολοκληρώσει με τον ιδανικό τρόπο και να στεφθεί Κυπελλούχος, κερδίζοντας πολλαπλά: Αρχικά τη δική του ηρεμία, δευτερευόντως μεταφέροντας την πιθανή τοξικότητα στον αντίπαλο. Πριν δούμε τι μπορεί να σηματοδοτεί για το μέλλον του ΠΑΟΚ αυτή η επιτυχία, για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, θα πρέπει να σταθούμε ιδιαίτερα στην παρουσία ενός ανθρώπου: Του Αντρέ Βιεϊρίνια.
Όχι, δεν πρόκειται για αγιογραφία του Πορτογάλου. Άλλωστε δεν θα είχε νόημα, διότι ο κόσμος στην εποχή των βίντεο, του 5G και των social media, βλέπει και κρίνει. Θα ήταν, παρά ταύτα, παράλειψη να μην επισημανθεί ξεχωριστά, για ακόμη μια φορά, ο πολλαπλός ρόλος του αρχηγού στο να φτάσει ο ΠΑΟΚ στη χθεσινή επιτυχία.
Η ανεκτίμητη προσφορά του, θα μπορούσε να συνοψιστεί στα εξής:
1. Στην αγωνιστική του παρουσία. Παίζει πλέον ως ένας από τους τρεις στην άμυνα, είναι ένας ρόλος που του ταίριαξε με βάση τις ανάγκες της ομάδας, αλλά και σε συνάρτηση με τα δικά του δεδομένα. Είναι ο εγκέφαλος της άμυνας, σουλουπώνει, σκουπίζει όποτε χρειάζεται, καθοδηγεί, το παιχνίδι αρχίζει από τα πόδια του. Ναι, είναι ένας νέος ρόλος που του ταίριαξε.
2. Στο συμβουλευτικό του ρόλο προς τον Πάμπλο Γκαρσία. Ο Ουρουγουανός είναι πιο παρορμητικός, ο Πορτογάλος πιο ψύχραιμος και το χαρακτηριστικό του αυτό «κούμπωσε» ως εξισορροπιστικό, ειδικά όταν κάτι τέτοιο κατέστη αναγκαίο λόγω των δύσκολων συνθηκών. Παράλληλα και η αλλαγή του συστήματος, από την οποία άρχισε η αγωνιστική ανάκαμψη της ομάδας, ήταν προϊόν συζήτησης των δυο τους. Η φιλική τους σχέση ήταν ο καταλύτης της φετινής επιτυχίας του ΠΑΟΚ.
3. Στην γενικότερη συνεισφορά του στα αποδυτήρια. Δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής που να μη σέβεται τον Αντρέ, αλλά αυτό δεν προκύπτει μόνο από το όνομα «Βιεϊρίνια», αλλά από αυτό τον Αντρέ που ζουν καθημερινά στις προπονήσεις οι συμπαίκτες του. Εχει από κοντά τους νεαρούς, τους συμβουλεύει, αυτοί τον θαυμάζουν και τον ακούνε ως ποδοσφαιρικό τους πατέρα. Βοήθησε και τον κολλητό του, Αλέξανδρο Πασχαλάκη, στη δύσκολη φάση του φέτος, να ξαναβρεί τον εαυτό του και να επιστρέψει στις πολύ θετικές εμφανίσεις, συντελώντας μάλιστα σημαντικά και στην κατάκτηση του Κυπέλλου. Σήκωσε τη φανέλα του Μιχαηλίδη και του Ινγκασον μετά το γκολ, δείχνοντας ότι παρά τα χιλιάδες λεπτά αγώνων που έχει στα πόδια του και των επιτυχιών που κουβαλά, δεν διακατέχεται από βεντετισμό, αλλά από αλληλεγγύη και σεμνότητα.
4. Στη σχέση που έχει οικοδομηθεί με τον Ιβάν Σαββίδη. Οι δυο τους πλέον έχουν ιδιαίτερο κώδικα επικοινωνίας, αν χρειαστεί θα μιλήσουν απευθείας. Ο Ιβάν βλέπει στον Αντρέ τον άνθρωπο που μπορεί να εμπιστευτεί σε μεγάλο βαθμό την ισορροπία και την υγεία των αποδυτηρίων. Ο δε Βιεϊρίνια τρέφει απεριόριστο σεβασμό στον ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ. Θεωρείται βέβαιο πως η συνεργασία θα συνεχιστεί.
Ο Αντρέ για τους παραπάνω, αλλά και για αρκετούς ακόμη λόγους που διαισθανόμαστε αλλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, λόγω του απορρήτου των αποδυτηρίων, αισθάνθηκε υπερήφανος ως αρχηγός σηκώνοντας το Κύπελλο στον ουρανό του Αμαρουσίου. Περισσότερο ίσως ακόμη και από το Μάη του '18, όταν από τα δικά του πόδια άρχισε να ξεπληρώνεται το «κάρμα», ή και από τον ίδιο μήνα του ΄19, όταν ως ο απόλυτος ηγέτης, αλλά με διαλυμένο γόνατο, έβλεπε τους συμπαίκτες του να του αφιερώνουν το νταμπλ από το κρεβάτι του πόνου.
Το τρόπαιο αυτό, το είχε λιγάκι πιο σφιχτά στην αγκαλιά του βγαίνοντας από τα αποδυτήρια και ο ίδιος ήξερε καλύτερα τους λόγους, όταν, πάνω στα χέρια παραληρούντων οπαδών του ΠΑΟΚ στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», ζώντας τη στιγμή κοιτούσε αμήχανα στο... μέλλον, χαμογελώντας για όσους λίγους μήνες πριν τον αποκαλούσαν «χοντρό» και «φιλοχρήματο».
