Αναπόφευκτα άνοιξε η συζήτηση μετά την… απουσία του ΠΑΟΚ στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και την ήττα. Λογικό είναι να ψάχνουν όλοι, από τον Ιβάν μέχρι και τον πιο χαλαρό οπαδό, να βρουν τι και ποιοι φταίνε, αλλά και πώς μπορεί να συνέλθει η ομάδα για να σώσει τη χρονιά. Αλλά αυτό είναι δουλειά των παικτών και του προπονητή. Τώρα που μια κακή εμφάνιση, από τις πολλές που έκανε φέτος ο ΠΑΟΚ, κόστισε την απώλεια έξι βαθμών στο πιο κρίσιμο ματς της κανονικής περιόδου του Πρωταθλήματος, τώρα που η ήττα πόνεσε πολύ, δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους, δεν μπορούν να ξεγελάσουν τους εαυτούς τους, δεν μπορούν να συνεχίσουν να ζουν με ψευδαισθήσεις. Τώρα είναι υποχρεωμένοι να κοιτάξει ο ένας τον άλλο, να μιλήσουν σαν άντρες, να κάνουν ειλικρινή αυτοκριτική και να πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά για να αλλάξουν την εικόνα της ομάδας, ώστε να βαδίσουν προς την κατάκτηση του Κυπέλλου και να επιδιώξουν την ανατροπή στα πλέι οφ του Πρωταθλήματος. Αρχής γενομένης, φυσικά, από τον αγώνα στην Ξάνθη, στον οποίο δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένοι οι τρεις βαθμοί, γιατί αν ο ΠΑΟΚ… λείπει πάλι από το παιχνίδι δεν θα είναι καθόλου απίθανο να γίνουν οκτώ ή επτά οι βαθμοί της διαφοράς από τον Ολυμπιακό.
Εχω την αίσθηση ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί είναι να πάψει η ομάδα να είναι… ξεψυχισμένη. Κανείς δεν μπορεί να μάθει περισσότερη μπάλα σε κάποιον παίκτη που ξέρει λίγη. Κανείς δεν μπορεί να ακουμπήσει έναν παίκτη με μαγικό ραβδί για να τον μετατρέψει σε Μέσι. Και κανείς δεν μπορεί να κάνει σοφό έναν άπειρο προπονητή από τη μια στιγμή στην άλλη. Παίκτες όμως και προπονητής μπορούν (και οφείλουν) να βρουν, έστω και τώρα, την καλή “χημεία” που ποτέ δεν είχαν από το ξεκίνημα της αγωνιστικής περιόδου. Δεν έχει σημασία αν ευθύνονται γι’ αυτό περισσότερο οι παίκτες ή ο προπονητής. Σημασία έχει να μιλήσουν με ειλικρίνεια, χωρίς εγωϊσμούς, με το “εμείς” πάνω από το “εγώ” και να παρουσιάσουν έναν ΠΑΟΚ αποφασιστικό, παθιασμένο, με καλώς εννοούμενο εγωϊσμό ως ομάδα. Να παρουσιάσουν τον ΠΑΟΚ το αγαπημένο, τον ομοιογενή, τον μια γροθιά ΠΑΟΚ, που πέρσι κατέκτησε το νταμπλ κι ας μην χόρταινε τον κόσμο με καλό ποδόσφαιρο. Πώς θα το πετύχουν; Πρόβλημά τους. Και δεν θα είναι καθόλου τιμητικό γι’ αυτούς αν χρειαστεί πάλι η παρέμβαση του Ιβάν για να τους ξυπνήσει. Επαγγελματίες είναι, ξέρουν ότι εκτός από προνόμια έχουν και υποχρεώσεις, οπότε αποτελεί χρέος τους να θυμίσουν όχι τη Λίβερπουλ ή την Μπάγερν, αλλά, απλώς, τον περσινό ΠΑΟΚ. Εκτός κι αν καταδέχονται να παραδεχτούν μεγαλοπρεπώς ότι αυτό είναι αδύνατο επειδή δεν υπάρχουν φέτος στην ομάδα ο Λουτσέσκου, ο Σάχοφ και ο Κάνιας…
Χρόνος πολύς δεν υπάρχει. Το πρώτο παιχνίδι Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό δεν αργεί. Το να δουλέψουν σε φυσική κατάσταση και σε θέματα τακτικής είναι το αυτονόητο και το λιγότερο σημαντικό. Εκείνο που προέχει είναι να ξεδιπλώσουν επιτέλους στο χόρτο το ΠΑΟΚτσήδικο dna, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα της ενδεκάδας και τα συστήματα. Το dna που αποτυπώνεται ανάγλυφα στην έκφραση του Λέο Μάτος. Αυτό περιμένει να δει πάλι ο οπαδός του ΠΑΟΚ από την ομάδα του. Κι αν το δει θα την επιβραβεύσει με το χειροκρότημά του, ακόμη κι αν αποτύχει και στους δύο στόχους της...
ΥΓ. Μεγάλη κουβέντα είχε πει ο Ιβάν: “Ραζβάν Λουτσέσκου σε ευχαριστώ, γιατί έκανες την ομάδα οικογένεια”...