Έζησε μια φορά ακόμη, την τριακοστή έβδομη, τον αθεράπευτο πόνο ανήμερα του χαμού, του λεβέντη γιού του, Σταύρου. Και πέντε ημέρες, μετά ο Πρωταθλητής Πρόεδρος «έφυγε». Για να «ανταμώσει» εκεί ψηλά - στου Παραδείσου τα στασίδια - κι αυτόν και τη λεβέντισσα κόρη του, Κατερίνα.
Είναι τυχερός ο ΠΑΟΚ επειδή πέρασε από την ηγεσία του, ως απλός στρατιώτης του, ο Πέτρος Καλαφάτης. Είναι κι άτυχος επειδή δε βάδισε στον ίδιο δρόμο και το χαρισματικό βλαστάρι του, ο Σταύρος. «Χάθηκε» στα νιάτα του. «Χάθηκε» μετά κι η Κατερίνα.
Γολγοθάς δίχως ανάσταση ο δρόμος του Πρωταθλητή Προέδρου. Δίχως εισαγωγικά, παρακαλούμε θερμά. Τέτοιος Πρόεδρος ήταν και τύποις κι ουσία!
Ήμασταν πολύ, πάρα πολύ κοντά. Μας είχε εμπιστευθεί, με τον Σταύρο μαζί, το Γραφείο Τύπου της ΠΑΕ στην πορεία προς την κατάκτηση του Πρωταθλήματος το 1985. Ο Πέτρος Καλαφάτης ηγείτο, τότε μιας επαναστατικής διοίκησης σε μία δύσκολη καμπή της ιστορίας του ΠΑΟΚ. Μίας διοίκησης η οποία έμελλε, να είναι το κορυφαίο διοικητικό σύνολο στην ιστορία της ΠΑΕ. Με Καλύβα, Πανελούδη, Εμμανουήλ, Εγγλέζο. Δούμτσο, Χ. Σαββίδη, Κασιμάτη, Μαντά…
Υπό την διορατική ηγεσία του Πέτρου Καλαφάτη κατακτήθηκε το Πρωτάθλημα του 1985. Η πολιτική εκείνου του διοικητικού συνόλου της ΠΑΕ ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος εκείνου του θριάμβου του «δικέφαλου». Όπως και του άλλου, το Κύπελλο του 2001
Ψυχούλα από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Ο ΠΑΟΚ για τον Πέτρο Καλαφάτη δεν ήταν απλά, τρόπος ζωής. Η ζωή του όλη, ήταν. Και σε όλη τη ζωή αυτή παρέμενε ταπεινός ως εκ τούτου ήταν και μοναδικά διαφορετικός. Μάχιμος. Στρατιώτης πρώτης γραμμής…
Δε ζητούσε. Έδινε. Δεν δοξάσθηκε ανάλογα. Αντίθετα. Αδικήθηκε από ανθρώπους. Τον δοξάζει η ιστορία.
Στις φωτεινές ημέρες της Τούμπας έμενε στην σκιά της λάμψης του ΠΑΟΚ. Στις σκοτεινές έβγαινε δίχως φόβο αλλά με πάθος, μπροστά. Οδήγησε πάμπολλες φορές την ΠΑΕ ΠΑΟΚ σε διέξοδο από πολλά κρίσιμα αδιέξοδα! Ασπίδα της και δόρυ της.
Ουδέποτε μιλούσε ο ίδιος για τα έργα του. Δεν άφηνε όμως, ούτε και τα έργα του, να μιλούν. Πολλά και μεγάλα … «Στόλισαν» τις σελίδες της ιστορίας της λατρεμένης του ομάδας. Κι εάν – προσέξτε εδώ - ο ΠΑΟΚ δεν ευτυχεί σήμερα, έχοντας τον δικό του… Ηρόδοτο θέλετε, Θουκυδίδη θέλετε… Τον θεματοφύλακα της ιστορίας του… Δεν θα μάθαιναν οι νεότεροι και δε θα θυμόταν οι παλαιότεροι - από τον Δημήτρη (τον αγαπημένο Δημητρό, του Πέτρου Καλαφάτη) Μπούζα - πως τελικά, έμεινε στον ΠΑΟΚ ο Γιώργος Κούδας μετά την δωδεκαετία του! Τούτο δε, δε ως ένα από τα πολλά και μεγάλα έργα του Πρωταθλητή Προέδρου…
Ο Πέτρος Καλαφάτης «έφυγε» για το «αντάμωμα» με τα παιδιά του αλλά… Αυτός ο ευπατρίδης της Οικογένειας τού ΠΑΟΚ θα είναι για πάντα, εδώ! Μοναδικός, αξεπέραστος, ασύγκριτος! Ήταν πρώτα και πάνω από όλα ΠΑΟΚ. Μετά ήταν αυτός, ο εαυτός του. Αυτό είναι το απόσταγμα του διάβα του Πρωταθλητή Προέδρου!
Αθάνατος…
ΥΓ 1 : Για τον αποψινό αγώνα του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό, επιμένουμε από χθες… Υπάρχει ATM στο «Γ. Καραϊσκάκης» για κατάθεση ψυχής προπονητών και παικτών του «δικέφαλου», στον λογαριασμό του Πρωταθλήματος!
ΥΓ 2 : Στον ίδιο αγώνα είναι κι ίσως (λέμε: Ίσως…) η τελευταία ευκαιρία προπονητών και παικτών του ΠΑΟΚ, να μην πάνε χαμένος κόπος κι ιδρώτας τους για το εφετινό μικρό τους θαύμα…
ΥΓ 3 : Προς (και καλούς…) συναδέλφους. Να σας επιβάλλουν (συμβαίνει…) να γράφετε οικτρά ψέματα, είναι το κακό. Να πιστεύετε, γράφοντας σε οικτρά ψέματα είναι το χειρότερο…