Ξέχωρα από όσα εντυπωσιακά και θαυμαστά πρόσφεραν οι γηπεδούχοι κλείνοντας το αγωνιστικό τους 90λεπτο με μια εκπληκτική εμφάνιση (β΄ημίχρονο) και με μια ισοπεδωτική επικυριαρχία που αποτυπώθηκε στο ευρύτατο σκορ, δεν έχασαν και την ευκαιρία να... περάσουν από μια μικρή και σχετική δοκιμασία αγωνίας και πίεσης τον κόσμο τους, με την κάπως χλωμή και διστακτική εμφάνιση τους στο ξεκίνημα και σχεδόν σε ολόκληρο το πρώτο 45λεπτο. Στη διάρκεια του οποίου πρόσφεραν συγχρόνως και τη συνηθισμένη ψυχρολουσία (κουσούρι από το παρελθόν) να δέχονται γκολ από κάποιο παιδαριώδες λάθος που έκαναν.
Συνήθειες όπως προαναφέραμε που όπως όμως όλα δείχνουν σύντομα θα εξαλειφθούν. Και υποστηρίζουμε ότι σιγά - σιγά θα εξαφανιστούν δια παντός, γιατί το διαπιστώσαμε με το «καλημέρα» ή το «καλησπέρα» (όπως συνέβη χθες). Κι αυτό γιατί ο νέος προπονητής καταθέτοντας κάποια από τα διαπιστευτήρια του, αποδεικνύει ότι «το έχει»... στο αίμα του το κοουτσάρισμα με την ικανότητα να διορθώνει έγκαιρα, άμεσα και με εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα, όσα έχει επισημάνει αρνητικά να βραχυκυκλώνουν την ομάδα του. Δεν θα αποτολμήσουμε συγκρίσεις γιατί είναι κάπως νωρίς. Θα μείνουμε απλά σε ότι είδαμε και χθες το βράδυ, αφήνοντας στην άκρη τις νωπές αναμνήσεις μας από τις αναρρίθμητες γκάφες και την αποδεδειγμένη ανεπάρκεια του προκατόχου του, σε ότι έχει σχέση με το κεφαλαιώδες και σημαντικό πλεονέκτημα που πρέπει να έχει ένας ολοκληρωμένος προπονητής. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το σωστό κοουτσάρισμα.
Πάμε όμως στο παιχνίδι περνώντας διαδοχικά από το πρώτο διστακτικό όπως το χαρακτηρίσαμε εισαγωγικά 45λεπτο, στο οποίο «είδαμε» ότι ακριβώς «είδε» και ο Πάμπλο. Κάτι που το τόνισε δύο φορές στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα. Είδε και είδαμε μια ομάδα φιλότιμη, αλλά αργοκίνητη και «συνωστισμένη» να μην μπορεί να παρακολουθήσει το ρυθμό των αντιπάλων της. Οι παίκτες της θαρρείς και είχαν βαρίδια στα πόδια τους.
Όλα έδειχναν πως οι Ολλανδοί είχαν το πάνω χέρι και αν συνεχιζόταν ο ίδιος ρυθμός, τότε δεν υπήρχαν περιθώρια για αισιόδοξες προβλέψεις και καταλήξεις. Και τι «είδε» αλλά και τι «έκανε» ο... Ινδιάνος για να αλλάξει την εικόνα της ομάδας του, αλλά και τη μοίρα του αγώνα; Αυτό ακριβώς που δήλωσε. Της έδωσε ότι της έλειπε: ΤΑΧΥΤΗΤΑ. Και την έδωσε άμεσα με το ξεκίνημα της επανάληψης βάζοντας τον ταχύτατο Τζόλη που αναστάτωσε στην κυριολεξία την αντίπαλη άμυνα και αποτέλεσε τον μεγάλο εφιάλτη της. Επίσης πέρασε στη μάχη και τον κινητικότατο Σφιντέρσκι που ήταν πιο γρήγορος και στα μαρκαρίσματα, αλλά και στις εναλλαγές των αντεπιθέσεων, οι οποίες ξεκινούσαν από τον μαγικό χθες Αντρίγια Ζίβκοβιτς. Απλά πράγματα. Που αν δεν τα έχει ένας κόουτς, άδικα ταλαιπωρεί τους αβανταδόρους του, οι οποίοι εκτίθενται ανεπανόρθωτα επιχειρώντας να πλασάρουν μια ανύπαρκτη υστεροφημία.
Θέμα κόουτς λοιπόν πρωτίστως αλλά και αντίστοιχης πειθαρχίας των παικτών στις εντολές του είναι και τα εκπληκτικά αποτελέσματα όπως το χθεσινό, αλλά και η συνολική χθεσινοβραδινή εμφάνιση του δικέφαλου. Η μεγάλη νίκη των γηπεδούχων σαφέστατα αποτελεί ένα αποφασιστικό βήμα για την πρόκριση τους. Επιπρόσθετα στέλνει όμως και κάποια μηνύματα σε συγκεκριμένους αποδέκτες, όπως επίσης δίνει και μία υπόσχεση ότι σύντομα ο ΠΑΟΚ θα βρεθεί εκεί που πρέπει κι εκεί που ήταν. Σε αυτό βέβαια σημαντικό ρόλο αναμένεται να διαδραματίσει η επιβεβλημένη στήριξη που οφείλεται από τον Ιβάν και τους συνεργάτες του στον Πάμπλο Γκαρσία. Θα πρέπει να τον βοηθήσουν γιατί οι υποχρεώσεις είναι πολλές και το ρόστερ χρειάζεται βάθος με κάποια στοχευμένη ποιοτική ενίσχυση. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε χωρίς να είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί από κανέναν, ότι η άνετη επικράτηση του ΠΑΟΚ ήταν δίκαιη. Η ομάδα είχε μια εξαιρετική εμφάνιση κι ένα εξίσου πετυχημένο κοουτσάρισμα.
Σε ατομικό επίπεδο ο Ζίβκο Ζίβκοβιτς είχε μια πολύ καλή εμφάνιση. Ο Βαρέλα και ο Κρέσπο ευθύνονται βέβαια για το πέναλτι, αλλά συνολικά όμως κράτησαν καλά τις θέσεις τους και την αντίσταση στα μετόπισθεν. Ηρωικός και ουσιώδης ο Γιανούλης, εξαιρετική εμφάνιση από τον Αουγούστο, μαχητικός ο Σβαμπ, προσπάθησε ο Ελ Καντουρί, ο Μπίσεσβαρ δεν μπήκε στο παιχνίδι. Και όλα τα λεφτά; Το «δίδυμο» με τον σολίστα Αντρίγια Ζίβκοβιτς και το «καθαρόαιμο άτι» τον θαυματουργό πιτσιρικά Τζόλη, που έκανε κομμάτια και θρύψαλα την άμυνα των Ολλανδών.