Δεν θα κολλήσουμε στην απλή διαχρονική διαπίστωση, ότι ο δικέφαλος εδώ και αρκετό καιρό δείχνει «να μην αισθάνεται καλά» για τον απλούστατο λόγο. Ότι περιμέναμε να δούμε μια βελτίωση της κατάσταση κάποια στιγμή ή τουλάχιστον μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.
Να διορθώσουν δηλαδή κάτι βρε αδερφέ και να σταματήσουν κάποτε αυτές οι αγχώδεις εμφανίσεις στις οποίες έβλεπες με απόγνωση μια ομάδα χωρίς νεύρο, δίχως στοιχειώδη αγωνιστική πειθαρχία, να πελαγοδρομεί μέσα στο γήπεδο και να δραπετεύει τις περισσότερες φορές με συγκυρίες από εφιαλτικές καταστάσεις.
Δυστυχώς διαψευστήκαμε γιατί όπως όλα δείχνουν η αρρώστια είναι βαριά και δύσκολα θα βρεθεί θεραπεία. Ξαναείδαμε λοιπόν αυτή τη συγκεκριμένη ομάδα να μπαίνει φοβισμένη στο γήπεδο, να μην ξέρει τι της γίνεται και το κυριότερο να προσφέρει με γενναιοδωρία τον έλεγχο του αγώνα, συνήθως και το αποτέλεσμα.
Είδαμε και πάλι το γνωστό ΠΑΟΚ του εφιαλτικού ξεκινήματος να ξοδεύει ένα ολόκληρο ημίχρονο – να το πετάει στην κυριολεξία στα σκουπίδια – για να επανέλθει στο β΄ μετά την ανάπαυλα, φορτωμένος άγχος σε μια μάταιη προσπάθεια να διορθώσει τα λάθη του για να αποφύγει το μοιραίο. Και χθες λοιπόν υποχρεωθήκαμε να δούμε τον γνωστό αυτοκαταστροφικό ΠΑΟΚ σε καρμπόν και μάλιστα με την ίδια ομάδα, να χάνει με τον ίδιο τρόπο και με το ίδιο αποτέλεσμα. Εμφανέστατη η λάθος διαχείριση του παιχνιδιού από τον Πορτογάλο κόουτς.
Ο Αμπέλ Φερέιρα χθες είχε στιγμές που έδειχνε ότι τα είχε κι αυτός χαμένα, όπως και οι παίκτες του. Φόρτωσε ήδη στα προβλήματα που υπήρχαν από το πρώτο ημίχρονο κι άλλα επιπρόσθετα με τις αλλαγές. Το να θες να αλλάξεις τη ροή του αγώνα και να ισοφαρίσεις, δεν μπορείς να βάζεις ένα άπειρο 18χρονο παιδί σε αυτό το παιχνίδι, έχοντας στον πάγκο τον Λάμπρου και διατηρώντας στον αγωνιστικό χώρο παίκτες οι οποίοι ήταν ωσεί παρόντες. Βέβαια θα πρέπει να εκτιμηθεί και το γεγονός της απαράδεκτης εικόνας των περισσότερων παικτών κάτι για το οποίο ασφαλώς κι ευθύνεται.
Είδαμε έναν Μίσιτς σε ρόλο βαδιστή, τον Μαουρίσιο να αδυνατεί να ακολουθήσει το ρυθμό του παιχνιδιού, τον Ελ Καντουρί και τον Μπίσεσβαρ παίκτες οι οποίοι δεν φημίζονται ούτε για την ταχύτητα τους, ούτε για τα ιδανικά τους μαρκαρίσματα να συμπληρώνουν την τραγική κατάσταση ενός κέντρου, αλλά και των δύο πλευρών που δεν μπόρεσαν ούτε για μια στιγμή να δουλέψουν σωστά στο πρώτο ημίχρονο.
Ο Μάτος με τον Λημνιό ελάχιστες φορές πλαγιοκόπησαν θετικά την άμυνα των φιλοξενούμενων. Κάποιες ανάσες έδωσε ο φιλότιμος Βιεϊρίνια (παρά το λάθος του στο γκολ που δέχθηκε η ομάδα του) και μόνο όταν η μπάλα πήγαινε σε αυτόν, πίστευε κανείς ότι κάτι σωστό ποδοσφαιρικά θα μπορούσε να γίνει. Λύσεις από το πουθενά. Ο πάγκος σε πλήρη σύγχυση. Και απέναντι;
Ένας αντίπαλος μετριότατος, ο οποίος επέπλευσε χάρη στην ανυπαρξία των γηπεδούχων. Ο κόουτς των νικητών απλά διαχειρίστηκε έξυπνα την αγωνιστική σαστιμάρα των ηττημένων. Με δυο λόγια αυτός ο ΠΑΟΚ ήταν άξιος της μοίρας του. Δεν μπορείς να υποστηρίζεις και να υπόσχεσαι ότι θα εκμεταλλευτείς όλες τις ευκαιρίες για να καλύψεις το χαμένο έδαφος, όταν αυτές τις ευκαιρίες, τη μια πίσω από την άλλη, τις πετάς στον κάδο των αχρήστων.
Δεν είναι δυνατόν με τέτοια εικόνα να έχεις τέτοιες φιλοδοξίες. Ναι, ο ΠΑΟΚ για μια ακόμη φορά σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι παρουσιάστηκε κατώτερος των περιστάσεων. Την ευθύνη την μοιράζονται οι παίκτες και ο προπονητής τους. Ασφαλώς και δεν μπορούμε να προβλέψουμε ποια θα είναι η συνέχεια και αν θα αλλάξει αυτή η κατάσταση προς το καλύτερο. Εκείνο που έχουμε όλοι αντιληφθεί είναι πως μέσα στην ομάδα υπάρχει κάτι που πρέπει να αλλάξει.
Το να ωραιοποιείς εμφανέστατες παθογένειες δεν βοηθάει σε τίποτε. Απλά συντηρείς αρρωστημένες καταστάσεις. Σε ατομικό επίπεδο αν εξαιρέσουμε τον Βαρέλα, τον Μιχάι και τον Βιεϊρίνια, οι υπόλοιποι βρίσκονται μεταξύ ανυπαρξίας και ασυγχώρητης μοιρολατρίας. Όσο για τη διαιτησία, μια απλή και μόνο υποσημείωση.
Ο επόπτης «δεν το είδε» το παλικαράκι το οφσάιντ. Το Πειραιωτάκι όμως ο Παπαπέτρου δεν κατάλαβε πόσο εξετέθη με αυτή την επιμονή του τόση ώρα, να προσπαθεί να πείσει το VAR δηλαδή τον Σιδηρόπουλο ότι δικαίως επικύρωσε το γκολ; Θέλει η π...α να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει. Όλα έχουν την εξήγηση τους. Ας προσθέσουμε και άλλες δύο φάσεις όμως. Η μια είναι αμέσως μετά την κίτρινη που δείχνει στο Βαρέλα.
Πανομοιότυπη φάση είναι το κλάδεμα που γίνεται στον Ελ Καντουρί, γυρίζει την πλάτη του, τρέχοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η φάση του τελευταίου λεπτού που δεν είδε το κόρνερ σε βάρος του Ολυμπιακού και το έδωσε άουτ. Πολύ σωστά ο Τασούλης σκέφτηκε: Λες ο διάβολος να σπάσει το ποδάρι του; Άστο να πάει και αυτό. Θα μου πείτε όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα, μπροστά στο μαύρο χάλι των γηπεδούχων.