Στη δικηγορία, το τεκμήριο της αθωότητας
ενός κατηγορουμένου, ισχύει μέχρι να
αποδειχθεί το αντίθετο. Αυτό έπρεπε να
ισχύει και σε κάθε έκφανση της
καθημερινότητας, άρα και στο ποδόσφαιρο.
Την Κυριακή,
διεξήχθη το σημαντικότερο παιχνίδι της
24ης αγωνιστικής μεταξύ Αρη και ΑΕΚ.
Περίπου στις 21.15 το βράδυ, μετά δηλαδή
το σφύριγμα της λήξης, υπήρχε ένα θύμα
κι ένας θύτης.
Θύμα, ο Αρης,
θύτης ο διαιτητής Καραντώνης και οι
συνάδελφοί του στο δωματιάκι του VAR, με
πρώτο και καλύτερο τον Κουμπαράκη. Ολα
καλά μέχρις εδώ. Καλά, είπαμε; Για τους
διαιτητές, ναι, καλά και για την κεφαλή
της ελληνικής διαιτησίας ακόμη καλύτερα.
Οι "κιτρινόμαυροι"
πλήρωσαν με απώλεια βαθμών και αναζητούν
το δίκιο τους, τη στιγμή που γνωρίζουμε
ποιος ευθύνεται. Μόνο που ο θύτης δεν
θα μπει στη διαδικασία να αποδείξει καν
την αθωότητά του.
Βλέπετε, άλλο
η "κανονική" ζωή και άλλο το
ποδόσφαιρο.
Δύο ξεκάθαρες
φάσεις στις οποίες δεν καταλογίστηκε
πέναλτι, μία "πνιγμένη" κόκκινη
κάρτα, χτυπήματα -ποδοσφαιρικά και μη-
στους ποδοσφαιριστές του Αρη κι ένας
προπονητής (Καρέρα) ο οποίος δήλωσε,
μεταξύ άλλων, πως η ομάδα του δεν
κινδύνεψε.
Γελάς ή κλαις,
ίδιο και το αυτό.
Ο Καραντώνης
ήρθε στο "Κλ. Βικελίδης", έκανε ό,τι
έκανε με τη βοήθεια του VAR και τις ευλογίες
της ΚΕΔ, γιατί αυτή ευθύνεται για τους
ορισμούς.
Μήπως, ο αρχι-διαιτητής, Μέλο Περέιρα, πρόκειται να εξηγήσει, επίσημα ή ανεπίσημα, για ποιον λόγο επέλεξε ξένους διαιτητές στα παιχνίδια του Ατρομήτου με τον Ολυμπιακό και της ΑΕΛ με τον ΠΑΟΚ;