Η είδηση έγινε γνωστή την Πέμπτη και έκανε αμέσως το γύρο του κόσμου: Για πρώτη φορά Αραβας επιχειρηματίας επένδυσε σε ισραηλινή εταιρία!
Ενας σεΐχης, μέλος της βασιλικής οικογένειας του Ντουμπάι, εξαγόρασε το 50% της ποδοσφαιρικής ομάδας Μπεϊτάρ της Ιερουσαλήμ. Οι μόνοι που αντέδρασαν ήταν κάποιοι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του συλλόγου, ο οποίος έχει στενούς δεσμούς με το κυβερνών εθνικιστικό κόμμα.
Αντίθετα, τον σεΐχη καλοδέχτηκε ο Ισραηλινός ιδιοκτήτης της Μπεϊτάρ που διατήρησε το υπόλοιπο 50% των μετοχών. Μάλιστα χαρακτήρισε τη συμφωνία ως τον πρώτο πραγματικό καρπό των νέων σχέσεων ανάμεσα στο Ισραήλ και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το ίδιο θετικοί ήταν και οι περισσότεροι φίλοι της υπερχρεωμένης ομάδας.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός σχολίασε ότι η συμφωνία είναι ενδεικτική του πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα στον κόσμο. Ηδη ψηφιακές εταιρίες από τις δύο χώρες ετοιμάζονται να συνεργαστούν, κάτι που αποτελεί προάγγελο κοινωνικών και οικονομικών αλλαγών στο Ισραήλ.
Για μια ακόμη φορά το ποδόσφαιρο έδειξε το δρόμο. Ενωσε διαφορετικές κουλτούρες, θρησκείες, δοξασίες και αντιλήψεις. Οσα διχάζουν στη Μέση Ανατολή, μόνο ο αθλητισμός θα μπορούσε να τα σβήσει μονοκονδυλιά.
Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα, δεν μπορούμε να κάνουμε εκλογές στην ΕΠΟ. Από τον Ιούλιο προσπαθούμε. Τη μία η πανδημία, την άλλη η ολιστική μελέτη της FIFA και τη μεθεπόμενη οι κυβερνητικές παλινωδίες, δημιούργησαν μια τοξική ατμόσφαιρα που δεν οδηγεί πουθενά.
Είχαν φροντίσει γι’ αυτήν οι μεγαλοπαράγοντες του ποδοσφαίρου πολύ νωρίτερα. Δυστυχώς στη χώρα μας ο "βασιλιάς των σπορ" δεν αποτελεί εφαλτήριο ενωτικών διαδικασιών, αλλά παράγωγο αδιαλλαξίας και μίσους.
Μέσα σ’ όλα, ήρθε και ο Λευτέρης Αυγενάκης να ισχυριστεί ότι εργάζεται για ενωτικό πρόεδρο στην ΕΠΟ. Του απάντησε με δωρικό τρόπο ο Γιώργος Λυσαρίδης, χαρακτηρίζοντας την πρόθεση του υφυπουργού προσχηματική και ανειλικρινή.
Αν φρόντιζαν οι κυβερνώντες να ασχοληθούν πράγματι με τις αρμοδιότητές τους, τότε δεν θα είχε βαλτώσει εδώ και εννέα μήνες η αυτονόητη επανεκκίνηση του ελληνικού αθλητισμού.