Άρθρο «κόλαφος» των New York Times: «Πώς να σταματήσουμε τον Ερντογάν»

Ο Γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ Ανρί Λεβί και ο πρόεδρος της οργάνωσης JFK Τόμας Κάπλαν καταδικάζουν την επιθετικότητα της Τουρκίας κατά των Κούρδων της Συρίας και των δυτικών συμφερόντων.

Στους Νew Υork Τimes, η μη κυβερνητική οργάνωση «JFK–Justice for Kurds», υπό τον τίτλο: «Ήρθε η ώρα να τα χαλάσουμε με τον Ερντογάν», κρούει τον κώδωνα για τις πολεμοχαρείς διαθέσεις του Τούρκου προέδρου που απειλούν τα συμφέροντα της Δύσης.

H JFK, είναι μια γαλλοαμερικάνικη οργάνωση με έδρα τη Νέα Υόρκη για την προστασία των Κούρδων και την αφύπνιση της διεθνούς κοινής γνώμης για το κουρδικό ζήτημα. Φέτος συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την συμπλήρωση ενός έτους από την εισβολή της Τουρκίαςστη βόρεια Συρία.

To άρθρο:

«Ο αυταρχικός πρόεδρος της Τουρκίας θέτει σε κίνδυνο τα συμφέροντα της Δύσης...Στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν οι Γάλλοι Λαμαρτίνος και ο Σατωβριάνδος είχαν εξουσία, η Τουρκία ήταν γνωστή ως «ο ασθενής της Ευρώπης».

Δύο αιώνες αργότερα, η Τουρκία είναι αυτή που με γρήγορους ρυθμούς αρρωσταίνει την Ευρώπη - και όχι μόνο την γηραιά ήπειρο, αλλά και την ευρύτερη Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή.

Τα συμπτώματα της νέας ασθένειας είναι γνωστά: η αιματηρή εισβολή στη βόρεια Συρία . Η καταστολή της Δημοκρατίας στη δυτική Λιβύη · η αντιπαράθεση με την Κύπρο και τώρα με την Ελλάδα ανοιχτά του Καστελόριζου · Ο πόλεμος που έχει ενορχηστρώσει μεταξύ Αζερμπαιτζάν και της μικροσκοπικής δημοκρατίας της Αρμενίας · και τα πρόσφατα σχόλια του Ερντογάν στους Τούρκους βουλευτές ότι «η Ιερουσαλήμ είναι η πόλη μας».

Από την Κύπρο έως τη Λιβύη, από τα νησιά του Αιγαίου έως τη Συρία, από το Ιράκ έως το Λίβανο, από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη έως τις μακρινές ακτές της Ερυθράς θάλασσας, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ενισχυμένος από τη στρατιωτική του συμμαχία με το Κατάρ, συνιστά μια απειλή για την περιοχή»

Για να μην αναφέρουμε τη μοναδική προσωπικότητα (εντάξει, τη διαταραγμένη προσωπικότητα…) του ανθρώπου που, μέχρι νεωτέρας, ενσωματώνει αυτόν τον εκρηκτικό συνδυασμό.

Το πραγματικό ερώτημα είναι τι μέσα διαθέτει η Δύση για τον περιορισμό της τουρκικής απειλής.

Βλέπουμε τρία, βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα:

1. Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Στην πραγματικότητα, είναι από το 1952. Και γνωρίζουμε ότι η συνθήκη του ΝΑΤΟ δεν περιέχει καμία διάταξη για την αποπομπή ενός μέλους.
Αλλά αυτός είναι ένας λόγος για να αποδεχτούμε παθητικά την εγγύτητα με ένα καθεστώς που, στο Κουρδιστάν, σκοτώνει τους πιο αξιόπιστους συμμάχους μας στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους ; Δεν είμαστε υποχρεωμένοι τουλάχιστον να εξετάσουμε το ζήτημα του διπλού παιχνιδιού που παίζεται από μια χώρα που αποκτά μαχητικά F-16 από τις Ηνωμένες Πολιτείες και αντιπυραυλικά συστήματα S-400 από τη Ρωσία;
Και δεν θα πρέπει να αποφύγουμε να σπρώξουμε τη χώρα στην αγκαλιά του Πούτιν όταν μπορούμε να δούμε πολύ καλά ότι οι επιθέσεις φιλίας της Άγκυρας πολλαπλασιάζονται όχι μόνο με τον Πούτιν αλλά και με τον αντίπαλο του ΝΑΤΟ, τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) ;

Η Τουρκία πρέπει να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ. Το λιγότερο που πρέπει να κάνουμε είναι να της υπενθυμίσουμε αυστηρά τα άρθρα 1 και 2 της Συνθήκης, τα οποία δεσμεύουν τα μέλη να «διευθετήσουν οποιαδήποτε διεθνή διαφορά στην οποία ενδέχεται να εμπλακούν με ειρηνικά μέσα».

2. Η σημερινή πολεμοχαρής και αυταρχική Τουρκία έχει έναν άλλο βίαιο σύμμαχο που χρηματοδοτεί τις προκλήσεις της, όπως όταν, το καλοκαίρι του 2018, ο Ερντογάν κράτησε όμηρο τον Αμερικανό πάστορα Andrew Brunson και οι αμερικανικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν σε βάρος της απειλούσαν να βυθίσουν το τουρκικό νόμισμα. Αυτός ο σύμμαχος είναι το Κατάρ. Και, ειρωνικά, η ίδια η αμερικανική κυβέρνηση που επέβαλε αυτές τις κυρώσεις ανακοίνωσε πρόσφατα, ότι θα προσφέρει στο Κατάρ το πολυπόθητο καθεστώς ενός «μεγάλου μη νατοικού συμμάχου…» Θυμηθείτε, ότι το καθεστώς αυτό παρέχει ευνοϊκή πρόσβαση στον στρατιωτικό εξοπλισμό του Πενταγώνου και στις τεχνολογίες που το συνοδεύουν. Και να θυμάστε ότι επωφελούνται από αυτήν την κατάσταση σήμερα χώρες όπως το Ισραήλ, η Αυστραλία, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Ταϊβάν, η Νέα Ζηλανδία και η Ουκρανία.

Μήπως το Κατάρ που κάνει συμπαιγνία με την Άγκυρα, για να αποσταθεροποιήσει την Αίγυπτο, τορπιλίζει την ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ του ΆμποΥ Ντάμπι και της Ιερουσαλήμ, και υποστηρίζει τις πολεμικές προσπάθειες της Χαμάς και της Χεζμπολάχ , αξίζει μία θέση σε αυτή το συμμαχία;»

Όταν συνειδητοποιήσετε τον ρόλο που δεν σταμάτησε ποτέ να παίζει το Κατάρ, ακόμη και όταν φιλοξενεί μια από τις μεγαλύτερες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις της περιοχής, για να αποφύγει τις διεθνείς κυρώσεις κατά του Ιράν, δεν είναι παράλογο να συνάψει μία συμμαχία που σίγουρα θα καταχραστεί, εάν οι σχέσεις με την Τουρκία χειροτερεύσουν;

Και πώς δεν θα μπορούσαμε να ελπίζουμε, ωστόσο, ότι τα τελευταία ηγετικά « μυαλά» στην Ουάσινγκτον θα καθυστερήσουν μια απόφαση , που ελήφθη βιαστικά και μπορεί να δώσει μόνο φτερά στον Οθωμανό δικτάτορα που μοιράζεται με τον Πούτιν την περίφημη τιμή του να είναι δημόσιος εχθρός Νο. 1 των δημοκρατιών;

Ένα μήνυμα προς τον επόμενο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών: Αν θέλετε να συγκρατήσετε την Τουρκία, φύγετε από το Κατάρ.

3. Και τότε υπάρχει το ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είμαστε καν σίγουροι αν το ζήτημα υπάρχει στο μυαλό των ευρωπαίων ηγετών. Ωστόσο, η διαδικασία προσχώρησης, που ξεκίνησε το 2005, παραμένει ενεργή, Δεκαέξι κεφάλαια μιας διαπραγμάτευσης που αποτελείται, νόμιμα, από 32, έχουν ανοίξει και, με μία εξαίρεση, παραμένουν ανοιχτά....»