Μόλις τρεις αγωνιστικές πέρασαν στην ελληνική Super League 1 (αυτό το «1» είναι που κάνει τη διαφορά) και έχεις κάθε λόγο να νιώθεις +10 χρόνια πιο γερασμένος και άλλα τόσο πιο κουρασμένος. Τρεις αγωνιστικές, κατά τις οποίες και ο Άρης βγάζει «χρήσιμα συμπεράσματα».
Όσα δηλαδή δεν έβγαλε στα φιλικά, την περίοδο της προετοιμασίας, και όσα βγάζει σταθερά σε τρία 90 λεπτά με τον Άκη Μάντζιο στον πάγκο. Ο προπονητής του Άρη κάνει τα βασικά, αλλά κόβεται από τις ίδιες του τις τακτικές, οι οποίες δεν φέρνουν γκολ και 2/3 ματς, δεν έφεραν ούτε και αποτελέσματα.
Ένα συγκεκριμένο πλάνο έχει στο μυαλό του, αυτό υποστηρίζει και το πάει «μέχρι τέλους» κι ας έχει παίκτες εκατομμυρίων στα χέρια του.
Όσοι παρακολούθησαν το παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης, είδαν (λίγα) και άκουσαν (περισσότερα) από τον προπονητή της ομάδας, ο οποίος σε πολλές φάσεις ασχολούταν με τη διαιτησία, μιλώντας και ξαναμιλώντας στον 4ο.
Λογικό κι επόμενο να το κάνεις «αυθόρμητα» και σε αρκετές, μάλιστα, φάσεις τη στιγμή όμως που γίνονται. Όταν το παιχνίδι συνεχίζεται, τη δουλειά αυτή την κάνουν άλλοι και όχι ο προπονητής, όχι το επιτελείο του. Εκείνοι βλέπουν ματς, βλέπουν τι πρέπει να αλλάξουν και τι όχι.
Θα μου πείτε, πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος στον πάγκο, βλέποντας έναν «χαμένο» στον κόσμο του ρέφερι να δίνει ό,τι του' ρθει και σε άδειο γήπεδο; Το ίδιο ισχύει, πάνω-κάτω, και για τον αντίπαλο όμως. Και ο πάγκος του Αστέρα έλεγε «πραγματάκια» όσο εξελισσόταν το ματς.
Οι διαιτητές, για να πάμε και στο κομμάτι αυτό, όχι απλώς δίνουν αφορμές, σε κάποια σημεία νιώθεις ή βλέπεις πως το μάτι τους... γυρίζει, όταν παίζουν με Άρη, αλλά δεν γίνεται να αφήνουμε -σε κάθε αγωνιστική- το αγωνιστικό, για να μιλάμε μονίμως για τους τύπους με τη σφυρίχτρα.
Βιαστικά συμπεράσματα σε 3 αγωνιστικές;
Επαρκέστατο δείγμα και ευτυχώς που ακολουθεί διακοπή για... διαφημίσεις και Εθνική ομάδα.
Επαρκή όμως είναι τα δείγματα και ως προς την προπονητική προσέγγιση του Μάντζιου, το μονοδιάστατο και χωρίς φαντασία παιχνίδι της ομάδας του, η οποία, κάθε φορά που σκοράρει, μένει... πίσω, για να κρατήσει το υπέρ της αποτέλεσμα.
Αυτό δεν είναι βιαστικό συμπέρασμα, είναι προφανές συμπέρασμα.
Και επειδή, τα πάντα συνδέονται στην ελληνική Super League 1, κανείς δεν θα σου πει «γιατί δεν κέρδισες τον διαιτητή».
Ο Άρης χθες (31/8), τελευταία μέρα του καλοκαιριού ήταν μία μετριότητα με πολυτελείς επιλογές στα χέρια του τεχνικού του.
Μετριότητα σε ό,τι αφορά από τη μέση και μπροστά, συζήτηση που γινόταν και σε ολόκληρη την περασμένη σεζόν. Αμυντικά και πίσω, φαίνεται ότι πατά καλύτερα, έχοντας παίκτες με συγκεκριμένους ρόλους, όχι ότι ανταποκρίνονται απόλυτα, όπως και κόντρα στους Αρκάδες.
Μεσοεπιθετικά, σε ένα καλοκαίρι, σε δύο φιλικά στο «Κλ. Βικελίδης» και σε 3 αγωνιστικές, ποιος ξέρει τι θέλει να παίξει ο Άκης Μάντζιος;
Δεν έχει ερωτηθεί, για να μπει στη διαδικασία να απαντήσει.
Αντιθέτως, χρησιμοποιεί σταθερά στις δηλώσεις του, το (ισχυρό) άλλοθι των διαιτητικών αποφάσεων, λες κι αυτό δεν το βλέπει ο κόσμος.
Μοιρασμένες είναι -σε αυτό το κομμάτι της κουβέντας- οι αρμοδιότητες.
Ο Μάντζιος πληρώνεται για το αγωνιστικό και όχι για να τα «χώνει» σε διαιτητές πριν, στη διάρκεια ή μετά το τέλος του αγώνα.
Αυτή είναι ευθύνη της διοίκησης.
Όπως τα προηγούμενα χρόνια, ο Θόδωρος Καρυπίδης έπαιρνε credits για τη «δουλειά» στα περί διαιτησίας, έτσι, τώρα, βλέπει πως το όλο σκηνικό, που διαμορφώνεται, δεν είναι και το πλέον φιλικό για την ομάδα του.
Γενικώς, ο Καρυπίδης χρειάζεται να δει τι γίνεται και εντός των γραμμών και εκτός αυτών.
Υ.Γ.1: Η Super League 1 είναι ο καλύτερος λόγος για να ασχοληθείς σοβαρά με την ψυχική σου υγεία. Πας στο γήπεδο να δεις την ομάδα σου, τιμωρείσαι και στο κλείνουν. Μα με διαιτησίες τύπου «Παπαδόπουλου», τι παραπάνω μπορεί να γίνει; Κύκλος που δεν κλείνει, κύκλος που δε βοηθά το... προϊόν.
Υ.Γ.2: Πόση απόσταση έχει το χέρι από το κεφάλι, πόσες κάμερες χρειάζονται για να ληφθεί μία σωστή απόφαση;
Υ.Γ.3: Βλέπεις στις συνθέσεις το «Φετφατζίδης 90+2» και κάνεις επανεκκίνηση στον υπολογιστή. Βέβαια, σαν την αλλαγή, που περίμενε ο «Φέτφα» στον τελικό με τον Παναθηναϊκό και δεν μπήκε ποτέ, δεν είναι...