Δύο εβδομάδες πριν (15/9), ο Άρης πετούσε από Ηράκλειο για Θεσσαλονίκη έχοντας ένα «3-2» στην πλάτη από τον ΟΦΗ, εμφάνιση κάτω του μετρίου και δύο ντέρμπι να ακολουθούν. Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ.
«Ήττα από τον ΟΦΗ και έχεις δύο ντέρμπι... Πού πας, αν παίζεις έτσι στην Κρήτη»;
Με ελαφρές παραλλαγές κοσμητικών επιθέτων και παρεμφερών εκφράσεων, αυτό ήταν το νόημα των συζητήσεων μεταξύ των αρειανών. Η απόδοση στην Κρήτη ήταν «άστο να μείνουμε φίλοι» και μετρημένοι μόνο ήξεραν (και όχι απλώς πίστευαν) ότι ο Άρης των ντέρμπι είναι ένας άλλος Άρης.
Έξι βραδιές μετά, οι «κιτρινόμαυροι» κέρδιζαν άνετα τον Ολυμπιακό με εμφάνιση, που... μνημονεύτηκε, και έρχονταν στην Τούμπα σε ματς που κάθε αποτέλεσμα ήταν ανοιχτό.
Λίγες ώρες νωρίτερα, προσπάθησα να εξηγήσω γιατί ο Άρης των τελευταίων έξι ετών είναι και ομάδα των ντέρμπι και, όσα έγιναν το βράδυ της Κυριακής (29/9) στην Τούμπα, είχαν ομοιότητες με την άποψη που εξέφρασα. Το... experience, βλέπεις.
Αν οι προβλέψεις στο ποδόσφαιρο «έπεφταν μέσα» κάθε αγωνιστική, τότε θα είχαμε όλοι από μια γυάλινη σφαίρα με μια οπή, για να δέχεται χαρτονομίσματα. Απλώς, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ευτυχώς.
Και, ευτυχώς, όλα τα παιχνίδια δεν είναι ίδια.
Μέσα σε δύο εβδομάδες, ο Θεός του Πολέμου, κατάφερε να... χάσει από τον ΟΦΗ και να κερδίσει Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ.
Τελείως διαφορετικά παιχνίδια, τελείως διαφορετική ψυχοσύνθεση, αλλά με ένα πρόχειρο (;) συμπέρασμα, το οποίο είχαμε βγάλει και την περασμένη σεζόν:
Καμιά φορά, καλύτερα να δίνεις ντέρμπι στον Άρη, παρά 90λεπτα με ομάδες από τη μέση -και κάτω- στην βαθμολογία.
Ο Άρης δεν τα έκανε όλα καλά στην Τούμπα, έκανε αρκετά στο πρώτο ημίχρονο και στο δεύτερο έπαιξε με το μυαλό του αντιπάλου και με την τύχη του, την οποία -βέβαια- διεκδίκησε σε συγκριμένες φάσεις, όπως στο δοκάρι του Μορόν και το φαντεζί γκολ του Μανού.
Οι «κιτρινόμαυροι» κυνήγησαν τις πιθανότητές τους, αφήνοντας χώρο και κατοχή στον ΠΑΟΚ, προσπαθώντας να κινηθούν με Γκαρθία, Μόντσου και Ντιαντί, παίζοντας ανάμεσα στα... κενά που θα άφηνε ο γηπεδούχος. Κενά βρήκε, αλλά κενά είχε και στη δική του άμυνα.
Εκεί χρειάστηκε και ο παράγοντας «τύχη» ή συγκυρία, διότι ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να είχε κάνει τη ζημιά, βγάζοντας επικίνδυνες φάσεις και στα δύο ημίχρονα, οι οποίες ή έβρισκαν δοκάρι ή στη... φτέρνα του Φρίντεκ.
Στο δεύτερο 45λεπτο και μετά το αρτίστικο γκολ του Μανού Γκαρθία, ο ίδιος και οι συμπαίκτες του υποχώρησαν αρκετά, δέχτηκαν μεγαλύτερη πίεση και, από τη στιγμή που βγήκε ο Ντιαντί, χάθηκε και ο παράγοντας «απειλή» στην επίθεση.
Όμως, υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά», που δεν αφορά το αγωνιστικό, αλλά το ψυχολογικό σκέλος:
Η ομάδα του Άκη Μάντζιου, όταν παίζει στην Τούμπα, έχει μία τρομακτική ηρεμία και προσήλωση στο πώς θα έρθει το «θετικό αποτέλεσμα» και τα παραπάνω στοιχεία τα έβλεπες ακόμη και στις στιγμές πίεσης των παικτών του Ραζβάν Λουτσέσκου. Στοιχείο που δεν κρίνεται ως αμελητέο.
Τα πάντα μετρούν στο ποδόσφαιρο και τα πάντα έχουν τη δική τους σημασία, όταν έρθει η στιγμή της ανάλυσης, ώστε να μη χαθεί το μυαλό από τους 6 πόντους σε δύο ντέρμπι.
Τα τελευταία χρόνια, ο Άρης έχει ποδοσφαιριστές με ταλέντο, παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο και, όταν δένουν και τα αμιγώς αγωνιστικά ζητήματα, οι νίκες στα ντέρμπι θα αποτελούν κανονικότητα.
Απλώς, τα ντέρμπι είναι συγκεκριμένα και δίνουν ό,τι και τα ματς με τις ομάδες που ακολουθούν στη βαθμολογία.
Και στις επόμενες δύο αγωνιστικές, ακολουθούν Λαμία και Athens Καλλιθέα.