Δεν υπάρχει καλύτερο σενάριο σε τέτοιου είδους παιχνίδια, όπως του Άρη με τη Λαμία, όταν σκοράρεις λίγο μετά την πρώτη σέντρα και κλειδώνεις τη νίκη λίγο πριν το ημίχρονο.
Άγχη, ανασφάλειες και όλα τα σχετικά με την ψυχοπαθολογία ομάδας-οπαδών, πηγαίνουν περίπατο, γιατί δεν γίνεται όλα τα μοτίβα να είναι πάντα προβλέψιμα.
Ο Άρης δεν ήταν προβλέψιμος το βράδυ του Σαββάτου (5/10) έχοντας αντίπαλο τη Λαμία του Λεωνίδου Βόκολου και παράλληλα δεν έπεσε θύμα του απρόβλεπτου σε ό,τι είχε να κάνει με το «καινούριο» στην αλλαγή προπονητή της ομάδας από τη Φθιώτιδα.
Τα «καπάκια» νικών με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ δημιούργησαν τελείως διαφορετική αίσθηση εντός Άρη σε βαθμό που δεν «τσίλαρε» κανείς με τη Λαμία.
Πώς να... τσιλάρεις όμως, όταν έχεις χεβι-μεταλλάδες στην 11άδα σου;
Δεν είναι ένας, δεν είναι δύο...
Είναι τέσσερις και είναι σταθεροί, ο καθένας από το πόστο του.
Το killer instict του Μορόν είναι μόνιμα στη θέση του, ο Γκαρθία ξέρει, πλέον, τι να κάνει με την μπάλα στα πόδια και οι Μόντσου-Σιφουέντες ξέρουν κάθε τετραγωνικό μέτρο σε όποιο γήπεδο κι αν παίζουν.
Οι σύγχρονες ομάδες, εάν θέλουν να είναι ανταγωνιστικές, φτιάχνουν δυνατό άξονα και για τον φτιάξουν πληρώνουν αδρά. Όπως έκανε το καλοκαίρι και ο Άρης.
Στη «Matchday 7» της Super League, οι «κιτρινόμαυροι» αποδίδουν βάσει ικανοτήτων και μεμονωμένου ταλέντου, τα οποία όμως -σε σχέση με τις 4 πρώτες αγωνιστικές- αρχίζουν και δένουν μεταξύ τους.
Ο Άρης ξεδιπλώνει μεσοεπιθετικό ταλέντο και βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή με το ΙΚΑ για να κολλά «βαρέα και... υγιεινά» ένσημα σε τέσσερις ποδοσφαιριστές, οι οποίοι βγάζουν στον αγωνιστικό χώρο αυτά για τα οποία αποκτήθηκαν.
Οι νίκες στα ντέρμπι δεν βγάζουν, πάντα, τον «γενικό» χαρακτήρα μίας ομάδας. Εκείνος βγαίνει, όταν προσθέτεις τριποντάκια με τους «μικρομεσαίους», τους οποίους μπορείς να υποτιμήσεις ευκολότερα από ό,τι κερδίζεις ομάδες που διεκδικούν πρωτάθλημα.
Ο Θεός του Πολέμου κυνήγησε την τύχη του και -όσο περνά ο χρόνος- κερδίζει το δικαίωμα να την ορίζει ο ίδιος.