Η κοινοποίηση της συμφωνίας μεταξύ ΚΑΕ Άρης και Υπουργείου Αθλητισμού για τη χρήση του Αλεξανδρείου έγινε από τον Γιάννη Βρούτση σε συνέντευξή του στο Metropolis 95.5 και ουσιαστικά ισοδυναμεί με την επίλυση ενός διαχρονικού προβλήματος για τους «κίτρινους» αλλά και την προσδοκία για μια οικονομική ανάσα.
Το κουβάρι αυτής της ιστορίας είναι αναγκαίο να ξετυλιχθεί από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας όταν έληξε η συμφωνία μεταξύ των «κίτρινων» με τις προηγούμενες Κυβερνήσεις και η οποία αφορούσε τόσο τη χρήση της κεντρικής σάλας του γηπέδου όσο και τη λειτουργία των γραφείων της ΚΑΕ στον πρώτο όροφο του αθλητικού κέντρου. Καθώς ο σύλλογος είχε βουτήξει στην οικονομική δίνη της εποχής, πληγωμένος από τις κακοδιαχειρίσεις των προηγούμενων διοικήσεων, κάθε καλοκαίρι καθόταν στο τραπέζι με την εκάστοτε διοίκηση του γηπέδου για μια νέα συμφωνία. Αυτό ήταν συνέπεια κι ενός λάθους (όπως αποδείχθηκε) που είχε κάνει στην αρχή της θητείας της η οικογένεια Λάσκαρη καθώς είχε τη δυνατότητα επέκτασης της συμφωνίας που είχε υπογραφεί το 2004 (σ. σ. το 2013 εγκρίθηκε η ονοματοδοσία της κεντρικής σάλας σε Nick Galis Hall), θέλοντας όμως διαφορετικούς όρους, επέλεξε τη διαπραγμάτευση από μηδενική βάση.
Αυτή η επιλογή, στην πράξη, αποδείχθηκε κακή. Γιατί στα καλοκαίρια που ακολούθησαν κάθε συζήτηση κινούταν στο πλαίσιο διαπραγμάτευσης για τη διευθέτηση παλιών χρεών παράλληλα με το οικονομικό κόστος της χρήσης του γηπέδου καθώς δεν ήταν μόνο το ζήτημα παραχώρησης της κεντρικής σάλας αυτού. Στο ίδιο διάστημα διαπιστώθηκαν μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των λεγομένων των δύο πλευρών και επί τις ουσίας, ουδέποτε βρέθηκε η κοινή γλώσσα.
Στις αρχές της εποχής Λάσκαρη, η ΚΑΕ είχε καταθέσει μελέτη για την πραγματοποίηση ριζοσπαστικών αλλαγών στο γήπεδο και στην πραγματικότητα είχε σκοπό να ομορφύνει ένα γήπεδο το οποίο ήταν αδύνατο να αποφύγει τη φθορά του χρόνου καθώς μετρά έξι δεκαετίες… ζωής. Στο ίδιο διάστημα ειπώθηκαν πράγματα τα οποία ήταν εφικτά αλλά και ανέφικτα.
Υπήρξε επίσης διχογνωμία για τον φορέα που ήταν υπεύθυνος για την έγκριση κάθε ριζικής αλλαγής στο εσωτερικό του γηπέδου, ακόμη και για τη δυνατότητα εμπορικής εκμετάλλευσης αυτού. Ασχέτως της κατάληψης της παρουσίας της οικογένειας Λάσκαρη στην ΚΑΕ Άρης, δεν αμφισβητείται η πρόθεσή της για τη μετατροπή του Αλεξανδρείου σε σύγχρονο γήπεδο, αλλά η μεθοδολογία της αποδείχθηκε λανθασμένη.
Για παράδειγμα, ήθελε τη δημιουργία νέας κερκίδας στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται το βοηθητικό γήπεδο με σκοπό την αύξηση της χωρητικότητας ούτως ώστε το θρυλικό Παλέ να ανταποκριθεί στις τότε προϋποθέσεις της Euroleague. Πρότεινε επίσης την εμπορική εκμετάλλευση του γηπέδου (σ. σ. ονοματοδοσία, αξιοποίηση χώρων) αναλαμβάνοντας το κόστος των αλλαγών. Προχώρησε στην ανακαίνιση των αποδυτηρίων της ομάδας, όχι όμως και των αντίστοιχων της φιλοξενούμενης. Στη συνέχεια όμως δεν είχε τα οικονομικά εφόδια για να υποστηρίξει τα λεγόμενά της.
Επί της ουσίας καθώς δεν είχε διαπιστωθεί πνεύμα συνεργασίας, το καλοκαίρι του 2017 – υπό την πίεση της εξασφάλισης αδειοδότησης – η οικογένεια Λάσκαρη, μη έχοντας πλέον την οικονομική δυνατότητα που είχε φανερώσει στις αρχές της παρουσίας της, αναγνώρισε ένα χρέος από το οποίο δεν είχαν αφαιρεθεί εξ’ ολοκλήρου τα έξοδα στα οποία είχε προχωρήσει για τις εσωτερικές αλλαγές του γηπέδου. Αυτή η υπόθεση ταλάνιζε την τωρινή διοίκηση εδώ και πολλά χρόνια. Στην πραγματικότητα ήταν σαν το αγκάθι που στέκεται στον λαιμό γι’ αυτό εξάλλου επιδιώχθηκε μια οριστική λύση.
Για να φθάσουμε στην τωρινή συμφωνία, η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των συζητήσεων που έλαβαν χώρα στις τελευταίες ημέρες με τις αντίστοιχες του πρόσφατου παρελθόντος βρίσκεται στην οικονομική θέση της εταιρίας. Αυτή σκιαγραφήθηκε στην τελευταία συνέντευξη Τύπου της ΚΑΕ Άρης. «Τα χρέη προς τρίτους εξοφλήθηκαν κατά 90% και κατά 92% σε πρώην παίκτες και προπονητές. Μένει ένα μικρό υπόλοιπο το οποίο θα πληρωθεί μέσα από τη τηλεοπτικό συμβόλαιο. Ήταν περίπου στα 2.5 εκατ. ευρώ και τώρα είναι περίπου 200.000 ευρώ… Σε ότι αφορά τα χρέη προς το Δημόσιο το χρέος που έχει απομείνει είναι 1.550.000 ευρώ», ειπώθηκε συγκεκριμένα.
Κοινώς, οι άνθρωποι του Άρη (Αρβανίτης, Ρουσιαμάνης, Παπαγεωργίου) δεν κάθισαν στο τραπέζι ως οι εκπρόσωποι μιας ομάδας η οποία «χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής του», αλλά ως εκφραστές μιας εταιρίας η οποία πλησιάζει προς την ολοκληρωτική εξυγίανσή της με πειστήριο τη δραστική μείωση των χρεών. Ως εκπρόσωποι επίσης μιας εταιρία η οποία κάνει γοργά βήματα ανάπτυξης και η οποία σχεδόν διπλασίασε τα έσοδά της μέσα σε διάστημα (περίπου) ενάμιση έτους.
Καθώς η Πολιτεία έχει δείξει ξεκάθαρα τη σκέψη παραχώρησης του management μεγάλων αθλητικών κέντρων στις αθλητικές ανώνυμες εταιρίες, το ζήτημα διευθέτησης του θρυλικού Παλέ ήταν εντός των υποχρεώσεών της και δεν είναι συμπτωματικό το γεγονός ότι η ίδια κοινοποίησε τη συμφωνία η οποία περιλαμβάνει χρήση της κεντρικής σάλας για 9+9 χρόνια! Η Πολιτεία ένιωσε ότι έπρεπε να μπει ένα τέλος στις… ατέρμονες συζητήσεις του παρελθόντος και φυσικά να δοθεί οριστική λύση. Μάλιστα αυτή περιλαμβάνει και την αποπληρωμή του χρέους της ΚΑΕ Άρης προς τη ΓΓΑ. Τίποτε δεν διαγράφηκε, το χρέος θα πληρωθεί σε διάστημα που θα μπορεί να ανταποκριθεί η εταιρία.
Μένει πλέον να ξεκαθαρίσει το ολοκληρωτικό πλαίσιο της συμφωνίας το οποίο θα υπογραφεί και από τις δύο πλευρές και για τον εκσυγχρονισμό του γηπέδου είναι αναγκαίο να γίνει
α) lifting συγκεκριμένων χώρων του γηπέδου (με σκοπό και την εμπορική αξιοποίησή τους) καθώς μερικοί εξ’ αυτών έχουν παραδοθεί στη φθορά του χρόνου,
β) προσπάθεια εμπορικής αξιοποίησης του γηπέδου ή χώρων αυτού καθώς σε περίπτωση εφαρμογής του σχεδίου ανάπλασης της ΔΕΘ αυτομάτως θα αυξηθεί κατακόρυφα και η αξία αυτών.
Εν τέλει, αυτά είναι ζητήματα τα οποία θα διευκρινιστούν στις προσεχείς επαφές. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η συμφωνία, εν μέρει, αποδίδει δικαιοσύνη γιατί ταυτόχρονα διασφαλίζει και τους ερασιτεχνικούς συλλόγους οι οποίοι κάνουν χρήση των αθλητικών χώρων στο υπόγειο του Αλεξανδρείου.