Τα ξόρκια, οι δεισιδαιμονίες και η λάγνα προσπάθεια της σύνδεσης του παρελθόντος με το παρόν, δεν ήταν τελικά αρκετά καλοί λόγοι, για να παρουσιαστεί μία ομάδα έτοιμη να παίξει σε τελικό. Οι 2,5 μήνες της περιβόητης και -κενής περιεχομένου- «διαχείρισης» και οι πέντε μέρες από το τελευταίο παιχνίδι play off με τον ΠΑΟΚ δεν είχαν την παραμικρή σύνδεση με την πραγματικότητα στο Πανθεσσαλικό. Μπορεί ο Άρης να έχασε από τον Παναθηναϊκό και μαζί το Κύπελλο Ελλάδας, ωστόσο τα 90 λεπτά ήταν απλώς η αποτύπωση των όσων δεν έγιναν, δεν ειπώθηκαν, γιατί υπήρχε η ελπίδα ότι οι «κιτρινόμαυροι» θα πετύχουν τη ρήξη με το παρελθόν.
Κι ας είχαν από ακατάλληλα έως ανεπαρκή πρόσωπα, τα οποία -απλώς τυχαίνει- να έχουν social skills, για να τσιμπούν καμία καλή κριτική, λες και πρόκειται για καλοκαιρινή τοποθεσία, που προσφέρει τουριστικά καταλύματα.
Και, όταν χρειάζεται, ζητούν βοήθεια από πρόθυμα χέρια.
«Φίλε, μπες και γράψε καμιά καλή κριτική».
Η σεζόν για τον Άρη έχει αποτυχία. Μόνο αποτυχία.
Δεν είμαι -δεν μπήκα και δεν θα μπω- στη λογική να μειώσω οποιονδήποτε, ο οποίος βρίσκεται πεσμένος στο πάτωμα και προσπαθεί να βρει τις αισθήσεις του.
Αυτά τα αφήνω για τους νταβατζήδες του ρεπορτάζ, οι οποίοι περιμένουν μετά από έναν χαμένο τελικό, για να πάρουν γραμμή, γιατί δεν έχουν την παραμικρή ικανότητα να εκφραστούν με διαφορετικό τρόπο.
Πήγαν στο Πανθεσσαλικό, αλλά δεν... είδαν. Ή πιο ορθά, είδαν αυτά που ήθελαν, γιατί αυτά θα μεταφέρουν και στο κοινό τους.
Όπως, άλλωστε, πήγαν προπονητής και παίκτες του Άρη, φόρεσαν τη στολή του τελικού, βγήκαν τις καθιερωμένες φωτογραφίες, γιατί μόνο εκείνες θα τους θυμίζουν πως έπαιξαν σε τελικό.
Το ντόμπρο είναι να μιλάς, όταν όλοι ετοιμάζονται να ξεχάσουν, επειδή η ομάδα κερδίζει. Κερδίζει, αλλά δεν αλλάζει στο εσωτερικό της. Μέχρι που έρχονται οι μεγάλες βραδιές, που είναι για προσωπικότητες.
Ο άνθρωπος, που επί 2,5 μήνες, έκανε διαχείριση ήταν ο ίδιος που δεν έχει την παραμικρή επίδραση στο παιχνίδι των ποδοσφαιριστών του. Ούτε σε έναν τελικό, τον πρώτο της καριέρας του ως προπονητής.
Ο ίδιος που, όπως κάποτε είχα χαρακτηρίσει «κακό διαχειριστή», μετά το 1-5 από τον ΠΑΣ Γιάννινα (και όχι λόγω του σκορ) είχε 15 λεπτά, για να είναι στη θέση που έπρεπε. Ούτε εκεί ήταν. Ένα ολόκληρο τέταρτο, κατάφερε να μετατρέψει το αριθμητικό πλεονέκτημα, από την αποβολή του Κώτσιρα, σε μειονέκτημα, έως τη στιγμή που ο Άρης έπαιζε με 11 άνιωθους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι βγήκαν από τη «νιρβάνα» μόνο, όταν τους ανάγκασε το μυστήριο τρένο, που λέγεται Φραπάρ της οποίας το εισιτήριο έγραφε προορισμό «ΕΠΟ».
Δεν θα ζητούσε κανείς από τον Μάντζιο κάτι παραπάνω και πολύ δε περισσότερο, όταν ο Άρης έμεινε με 10 και μετά με 9 στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί και οι 11 που ξεκίνησαν, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, έδωσαν την εντύπωση ότι καλύτερα θα ήταν να είχαν πάει διήμερο και επιστρέφοντας να γράψουν «καμιά καλή κριτική».
Στο γήπεδο, ούτως ή άλλως, δεν υπήρξαν ούτε στρατηγός, ούτε στρατιώτες. Χάθηκε και η μάχη και ο πόλεμος.
Μιάμιση μέρα μετά τον πέμπτο χαμένο τελικό, από το 2003 έως σήμερα, δεν περιμένω από τον Θόδωρο Καρυπίδη να αναθεωρήσει εαυτόν, σε ό,τι αφορά μοντέλο διοίκησης, αποφάσεων και επιλογών σε όλα τα επίπεδα. Μπορεί να χρειάζεται χρόνο, ελπίζω όχι χρόνια.
Ενδεχομένως, καταλάβει και ο ίδιος ότι οι ευκαιρίες, που θα έχει, δεν θα είναι αμέτρητες, ούτε θα βρει μπροστά του τον υπερπροστατευσιμό, που απολάμβανε από το 2015 έως σήμερα.
Όσο είναι μπροστά, οι επιλογές και οι συνέπειές τους θα βαραίνουν τον ίδιο.
Οι «τριγύρω» του θα χαίρονται που είναι γύρω του, θα παρακολουθούν αμέτοχοι και μάλλον άμοιροι.