Ηττα από ήττα διαφέρει. Άλλες φορές μία ομάδα πληρώνει την ατυχία της, την αναποτελεσματικότητα της ενδεχομένως, άλλες φορές απρόβλεπτους παράγοντες (βλ. διαιτησία), κάποιες άλλες όμως τον κακό της εαυτό. Πάντοτε όμως οι αιτίες είναι συγκεκριμένες. Το δεύτερο ισχύει για την περίπτωση του Αρη και δη στους βαθμούς που άφησε στο Αγρίνιο.
Οι κιτρινόμαυροι δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν κάτι διαφορετικό από τον προτελευταίο Παναιτωλικό και άπαντες είχαν (τουλάχιστον) το σθένος να το παραδεχτούν. Η ομάδα πραγματοποίησε την χειρότερη εμφάνισή της μετά το παιχνίδι της 2ης αγωνιστικής στο Πανθεσσαλικό και τη χειρότερη επί εποχής Ένινγκ στον πάγκο.
Το παραδέχτηκε και ο Γερμανός αυτό, κατά την ομιλία του στα αποδυτήρια, μιλώντας στο σύνολο και δίχως να καταλογίσει ευθύνες μεμονωμένα. Επί του συνόλου λοιπόν, το αποτέλεσμα στο Αγρίνιο έχει συγκεκριμένα αίτια. Η έλλειψη πάθους έπαιξε τον ρόλο της.
Η ομάδα για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό δεν έβγαλε νεύρο και ένταση στο παιχνίδι της, ενδεικτικού αυτού η ευκολία με την οποία αρκετές φορές χανόταν η μπάλα και οδήγησε σε πολλά λάθη. Ολοκλήρωσε το 90άλεπτο με μόλις 8 κλεψίματα (!), δύο αποκρούσεις, 15 επεμβάσεις και 33 λάθη, με δύο απ’ αυτά να τα πληρώνει με γκολ (σσ του Μπα στο 1-0 και το διπλό λάθος του Σάσα με τον Τόνσο στο 2-0). Μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη του αγώνα διαδραμάτισε και η απουσία του Ματίγια.
Ο Αρης έχασε
εξ αρχής το κέντρο, με τον Μπα να μην
ανταποκρίνεται στον ρόλο του, τον Σάσα
να “τρέχει” για δύο και ως εκ τούτου η
ομάδα για πρώτη φορά επιδίωξε (δίχως
αποτέλεσμα) να κυριαρχήσει με τόσο
άναρχο τρόπο, ενώ κάπου φάνηκε να ξεμένει
από δυνάμεις και ιδέες στο παιχνίδι της
καθώς σε ελάχιστα σημεία του αγώνα
έβγαλε αντίδραση. Γενικώς, στο Αγρίνιο
έλειψε από τον Αρη η αγωνιστικότητα και
η ταυτότητα που κουβαλάει η ομάδα στο
φετινό Πρωτάθλημα.