Έκπληκτη η κοινή γνώμη, παρακολουθεί τα «τεκταινόμενα» για ένα πέναλτι (!), με τα διαθρυλούμενα σαν αφορμή να τρομάζουν από τη στιγμή που αναφέρονται σε λόγους εκτός του χώρου του ποδοσφαίρου.
Ιστορική ομάδα ο Ολυμπιακός. Ναι, συμφωνώ. Με αξιόλογη δημοφιλία. Και σε αυτό δεν διαφωνώ. Η διαδρομή του στον χώρο; Θα την χωρίσω ή αν θέλετε θα την διακρίνω σε δύο περιόδους. Σε αυτήν που πιστεύω ότι θα θυμούνται με νοσταλγία οι ορθόδοξοι οπαδοί του (εποχή των παραδοσιακών παραγόντων τους όπως οι αδερφοί Ανδριανόπουλοι) και σε εκείνη που ήρθαν σχεδόν απρόσκλητοι κάποιοι επιχειρηματίες οι οποίοι πέτυχαν να εκμεταλλευτούν σε απόλυτο βαθμό την πανθομολογούμενη λαϊκή αποδοχή του, παίρνοντας ανάστημα αλλά και δύναμη πέραν και των ορίων της φαντασίας. Είναι γνωστό και καταχωρυμένο ιστορικά ότι ένας εξ αυτών που ήρθε στο προσκήνιο όντας απένταρος, κάποια στιγμή γιγαντώθηκε οικονομικά και έφτασε τόσο ψηλά και με τόση δύναμη, που οι πάντες παραδεχόντουσαν ότι ήταν ο πραγματικός κυβερνήτης της χώρας.
Πριν από τον συγκεκριμένο προφανώς και με το ίδιο σκεπτικό, είχαμε την περίπτωση ενός κοινού απατεώνα που κατέλαβε τον προεδρικό θώκο της ιστορικής ομάδας, καταληστεύοντας το δημόσιο χρήμα, προσφέροντας δόξες μεγάλες στο θρύλο και αποθεούμενος από τους ανυποψίαστους οπαδούς του. Κατέληξε βέβαια στη φυλακή.
Το τεράστιο χρέος όμως που άφησε εξαϋλώθηκε σε κάποια ψιλά για υποχρεώσεις προς το δημόσιο και αυτά με δόσεις Κωτσόβολου, οι περισσότερες εκ των οποίων βρίσκονται κατεψυγμένες χωρίς κανείς από ψηλά να ενοχλείται. Στο διάστημα του πρωτοαναφερόμενου επιχειρηματία, ο οποίος από το τίποτα έγινε μέγας και τρανός (μαγκιά του θα μου πείτε) μπήκαν τα θεμέλια της περιβόητης θρυλικής παράγκας, με το διαβόητο πραξικόπημα στην συνέλευση της ΕΠΟ στην Αλεξανδρούπολη. Τότε στήθηκαν τα θεμέλια της θρυλικής παράγκας και οργανώθηκε το σύστημα της εξασφάλισης τίτλων και ως εκ τούτου της μόνιμης παρουσίας μπροστά στο ευρωπαϊκό ταμείο με τα εκατομμύρια, κάτι που άφησε πολύ πίσω όλες τις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες. Η αποχώρηση του τελευταίου έγινε αφού πιο μπροστά φρόντισε να εξασφαλίσει με την επιρροή του την έξωση του ελληνικού στίβου από το στάδιο «Καραϊσκάκη» και να το μετατρέψει σε έδρα της ομάδας του.
Ωστόσο κάπου στην διαδοχή του και τη στιγμή που έδινε το δαχτυλίδι στον διαδόχο του προκλήθηκε ένα σοβαρό επεισόδιο ανάμεσα τους και ξεκίνησε μια κόντρα που διατηρείται μέχρι σήμερα. Ένα επεισόδιο του οποίου οι λεπτομέρειες αν γίνουν γνωστές, θα ανατριχιάσει το πανελλήνιο. Για τον τρίτο και σημερινό επιχειρηματία πρόεδρο, δεν βρίσκω κανένα λόγο για να επαναλάβω τα όσα έχω κατ επανάληψη καταθέσει σαν άποψη, αρκετές φορές στο παρελθόν. Μένω – μάλλον επιστρέφω – στην αρχική μου διάκριση να ξεχωρίζω την διαδρομή της ιστορικής ομάδας του Πειραιά σε δύο περιόδους.
Σε αυτήν των παραδοσιακών παραγόντων και σε εκείνη των επιχειρηματιών (απρόσκλητων ή όχι δεν έχει καμία σημασία). Οπως θα καταλάβατε στην δεύτερη δεν συμπεριλαμβάνω τον επίσης περίεργο και γραφικό Σαλιαρέλη, που πέρασε κι αυτός από τον προεδρικό θιώκο. Στο σημείο αυτό θα σταθώ για να σας αποκαλύψω το πόσο προφητικός υπήρξε ο αείμνηστος Θόδωρος Νικολαϊδης του οποίου η εφημερίδα «ΤΟ ΦΩΣ» αποτελούσε και αποτελεί ακόμη το ευαγγέλιο των ορθόδοξων οπαδών του Ολυμπιακού. Σε μια συνάντηση που είχα μαζί του στον Πειραιά με την ευκαιρία μιας επετείου της εφημερίδας του πριν από αρκετές δεκαετίες μου είπε επί λέξη: «Τρομάζω με την ιδέα ποια θα είναι η τύχη του Ολυμπιακού, βλέποντας να απομακρύνονται όλοι οι αξιόλογοι άνθρωποι που τον αγαπούν και να τον πλησιάζουν κάποιοι περίεργοι και επικίνδυνοι τύποι». Βέβαια «ΤΟ ΦΩΣ» έμεινε όρθιο ακόμη και σήμερα όπως το ήθελε ο αξέχαστος Θόδωρος. Υπέστη βέβαια ένα φοβερό πόλεμο από τους δύο τελευταίους προέδρους που δεν τους άρεσε η έντιμη αρθρογραφία του.
Κλείνοντας ωστόσο την επιτομική μου αναφορά για την ιστορική ομάδα του Πειραιά και επιμένοντας στον διαχωρισμό των δύο περιόδων, των παραδοσιακών επαναλαμβάνω παραγόντων και των επιχειρηματιών που χρησιμοποιούν την δημοφιλία του για παντός είδους επιδιώξεις, οφείλω να ομολογήσω πως με την σειρά μου κι εγώ νιώθω στα αλήθεια τρομοκρατημένος, διαβάζοντας ή ακούγοντας τα σενάρια που διακινούνται και υποστηρίζουν ότι το πέναλτι δεν ήταν παρά η αφορμή για να ξεκινήσει μια επίθεση – αντίδραση, όχι για λόγους που αφορούν το παιχνίδι και τον χώρο, αλλα πολύ σοβαρότερους. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο (το οποίο και θεωρείται πολύ πιθανό), παίρνω από μόνος μου το δικαίωμα να υποστηρίξω ένα σενάριο, που δώστε του εσείς όποια εξήγηση θέλετε. Κι αυτό αναφέρεται σε μια αποχώρηση, συνοδευόμενη συγχρόνως και από μία απολύμανση.
ΥΓ: Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν στα ΜΜΕ του λεκανοπεδίου. Επιστρατεύτηκε ακόμη και η Ελένη Μενεγάκη να πάρει θέση στο πέναλτι που ήταν πέναλτι, αλλά που δεν άρεσε καθόλου.
ΥΓ2: Ερωτηματικό από τον Κατσουράνη, αλλά και από το σύνολο των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού αποκάλυψε ότι την τελευταία τριετία τον χώρο του ποδοσφαίρου διοικεί μια μαφία. Αλήθεια τα δύο πρωταθλήματα που πήρε συνέβησαν σε άλλη εποχή;
ΥΓ3: Μυστηριώδης, συντηρητική και συγκρατημένη η θέση του κυρίου Αλαφούζου, ο οποίος μάλιστα έβγαλε και στον σταθμό του ζωντανά τον «σφαγέντα» αντίπαλο πρόεδρο, επιβεβαιώνοντας ως εκ τούτου, κάποια από τα σενάρια που διακινήθηκαν και διακινούνται για τις σχέσεις τους.
ΥΓ4: Παραλογισμος ή παράκρουση; Το να θεωρείς οτι ένας διαιτητής είναι στημένος, ο οποίος στη φάση του πέναλτι που ήταν πέναλτι δεν το έδωσε αλλά σημείωσε φάουλ. ΤΟ VAR επενέβη κι εδώ γεννάται το ερωτηματικό: Θα περίμενε ένας στημένος διαιτητής στην... παράταση και στο τελευταίο δευτερόλεπτο να στήσει όλο αυτό που προσπαθούν να περάσουν προς τα έξω οι απίθανοι; Και κάτι ακόμη σε αγωνιστικό επίπεδο. Ο πολύ καλός Ολυμπιακός, έτσι τον είδαν όλοι (και μπορεί έτσι να ήταν) φάνηκε απέναντι στον χειρότερο Παναθηναϊκό της χρονιάς. Ο οποίος όμως Παναθηναϊκός μέχρι το 25ο λεπτό και πριν αποχωρήσει ο Παλάσιος, τον έπαιζε στο μισό γήπεδο. Από εκεί και πέρα οι πράσινοι εξαφανίστηκαν και πήραν σαφέστατα τα πάνω τους οι φιλοξενούμενοι. Δείτε όμως και την πραγματικότητα. Στο διάστημα της εξαφάνισης του ο Παναθηναϊκός πέτυχε τρία γκολ. Ο χειρότερος Παναθηναϊκός λοιπόν απέναντι στον πολύ καλύτερο Ολυμπιακό. Γιατί μη μου πείτε ότι τα δύο γκολ που ακυρώθηκαν για κάποια εκατοστά δεν ήταν φάσεις οι οποίες αποδείκνυαν για μια ακόμη φορά τη γύμνια των ερυθρολεύκων στην άμυνα.