Αυτές τις τέσσερις λέξεις που δεν θα μπορέσουν ποτέ ξανά να πούνε στα δικά τους παιδιά αυτοί οι χαροκαμένοι γονείς, που τα έχασαν στο δυστύχημα των Τεμπών.
Αυτές τις τέσσερις λέξεις που όταν είμαστε παιδιά δεν τις καταλαβαίνουμε, αλλά, όταν γινόμαστε γονείς μετανιώνουμε για τα νεύρα που μας έπιαναν κάθε φορά που γυρνούσαμε στο σπίτι και αντικρίζαμε πίσω από την πόρτα να μας περιμένει ή μητέρα ή ο πατέρας μας με την ίδια ατάκα: «άντε βρε παιδί μου, ξημέρωσε κι ανησυχώ, δεν ξέρω πού είσαι». Ήταν και εποχές που ακόμη δεν είχαν βγει τα κινητά.
Τις δύο τελευταίες ημέρες νιώθω ένα διαρκές σφίξιμο στο στομάχι. Η τραγωδία των Τεμπών με έχει συγκλονίσει.
«Από τύχη ζούμε όλοι σε αυτή την χώρα, Δημήτρη μου. Ο Θεός να μας λυπηθεί. Και να μην ξεχάσουμε», μου είπε, ανάμεσα σε άλλα, μια φίλη χθες το μεσημέρι, όταν επικοινώνησα μαζί της για να διασταυρώσω -και, δυστυχώς, μου επιβεβαίωσε- την πληροφορία που είχα ότι συγγενικό πρόσωπο κοινού μας φίλου ήταν στα πρώτα βαγόνια του μοιραίου τρένου και αναζητείται στα συντρίμμια.
Όχι, δεν θα ξεχάσουμε. Η θλίψη και ο πόνος που όλοι αισθανόμαστε αυτή την στιγμή, αναμιγνύεται με την οργή. Είμαι θυμωμένος. Είμαστε θυμωμένοι. Το βλέπω παντού. Με ανθρώπους που μιλάω το τελευταίο διήμερο. Ψύχραιμους ανθρώπους, όχι φανατικούς, προσγειωμένους, που μπορούν να αναλύσουν και να φιλτράρουν τα πράγματα, που δεν επιτρέπουν σε κανέναν να καθοδηγεί την σκέψη τους.
Εν έτει 2023, επί 12 λεπτά να κινούνται δύο τρένα στην ίδια τροχιά και να μην υπάρχει ένα ηλεκτρονικό σύστημα να διορθώσει το ανθρώπινο λάθος, να αποτρέψει την σύγκρουση;
Εν έτει 2023, να μην λειτουργεί το σύστημα σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης στον ελληνικό σιδηρόδρομο;
Εν έτει 2023, η ζωή μας να κρέμεται από ένα ανθρώπινο χέρι, από το γύρισμα ενός κουμπιού;
Εν έτει 2023, να τρέμει η ψυχή μας επειδή, όλοι πια και όχι μόνο οι πιο υποψιασμένοι, το ξέρουμε ότι στην Ελλάδα τα θέματα ασφάλειας, πρόληψης, συντήρησης, ελέγχων, δεν αποτελούν προτεραιότητα και όλα λειτουργούν με... αυτόματο πιλότο;
Όχι κύριοι. Αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται. Δεν μπορεί οικογένειες να καταστρέφονται γιατί οι αρμόδιοι, διαχρονικά, δεν κάνουν τα αυτονόητα.
Το «ποτέ ξανά», πρέπει να γίνει στόχος ζωής για όλους μας. Πρέπει οι ένοχοι να βρεθούν. Και να τιμωρηθούν...