Η συζήτηση για τα αίτια της αθλητικής βίας (που κατ' ουσίαν είναι κοινωνική) μοιάζει αδιέξοδη. Ίσως γιατί βολεύει στην εκάστοτε εξουσία να είναι επιδερμική.
Η δολοφονία του Μιχάλη Κατσουρή είτε διαλευκανθεί, είτε όχι, δίνει εκ νέου το έναυσμα για την εμβάθυνση ενός ζητήματος που δεν αφορά μόνο στις σύγχρονες κοινωνίες. Ο μεγάλος Ινδός πολιτικός και φιλόσοφος Μαχάτμα Γκάντι λίγο πριν δολοφονηθεί έδωσε ένα κομμάτι χαρτί στον εγγονό του. Έγραφε με 14 λέξεις τις 7 ρίζες της βίας:
1. Λατρεία χωρίς θυσία
2. Πλούτος χωρίς εργασία
3. Απόλαυση χωρίς συνείδηση
4. Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά
5. Συναλλαγή χωρίς ηθική
6. Γνώση χωρίς χαρακτήρα
7. Πολιτική χωρίς αρχές
Μη βιαστείτε να αναρωτηθείτε τι σχέση έχουν αυτά με τον χουλιγκανισμό και την παραγωγή οπαδικης/κοινωνικής βίας.
Αρκεί να ανατρέξετε σε δύο συνεντεύξεις που δόθηκαν μετά τη φονική συμπλοκή της Νέας Φιλαδέλφειας.
Η πρώτη ήταν του προπονητή της Μάντσεστερ Σίτι Πεπ Γκουαρντιόλα. "Φταίει η κοινωνία, δεν είναι πρόβλημα του ποδοσφαίρου", είπε και πρόσθεσε: "Η βία είναι παντού γιατί η διαφορά του πλούσιου με τον φτωχό είναι πολύ μεγάλη. Δεν υπάρχει μεσαία τάξη να ισορροπήσει την κατάσταση. Οι ανισότητες δημιουργούν προβλήματα".
Ανισότητες, λοιπόν. Η 5η ρίζα του Γκάντι: Συναλλαγή χωρίς ηθική. Ο φτωχός νιώθει στο περιθώριο, ψάχνει διαύλους εκτόνωσης της οργής του και εντάσσεται σε κλειστές ομάδες ανθρώπων, οι οποίες λειτουργούν ως εγκληματικά κοινόβια.
Όχι ότι δεν υπάρχουν πλούσιοι χούλιγκανς. Το λέει -άλλωστε- ο Γκάντι στην 3η ρίζα: Απόλαυση χωρίς συνείδηση. Όπως το είπε και ο Γκουαρντιόλα: "Οι εκπαιδευτικοί και οι γιατροί πρέπει να αμείβονται καλύτερα, αλλά όσοι είναι στην εξουσία κλέβουν τα πάντα". Εδώ και η 2η ρίζα: Πλούτος χωρίς εργασία.
Η δεύτερη συνέντευξη ήταν του ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού Γιάννη Αλαφούζου. "Υπάρχει διαφθορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο", είπε και πρόσθεσε: "Δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα της βίας αν δεν φροντίσεις για τη διαφανή λειτουργία του ποδοσφαίρου".
Διαφθορά, λοιπόν. Ιδού και η 7η ρίζα του Γκάντι: Πολιτική χωρίς αρχές. Όσο η πολιτική του ελληνικού ποδοσφαίρου καθορίζεται από μια κουστωδία 70 ανθρώπων και δεν διευρύνεται το εκλεκτορικό σώμα της ΕΠΟ, η ελπίδα ανάταξης πάει περίπατο.