Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή
Δυναμική, πεισματάρα, ευαίσθητη. Τρεις λέξεις που την χαρακτηρίζουν. Η Άρτεμις Αναστασίου είναι 23 ετών και είναι πρωταθλήτρια στα 200μ. στον στίβο. Αυτό το χρονικό διάστημα κάνει την προσπάθειά της μήπως και μπορέσει να βρεθεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης, αν και η ίδια θεωρεί πως είναι δύσκολο να συμβεί έτσι όπως εξελίχθηκε η χρονιά στον ανοιχτό στίβο.
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια μίλησε στο Metrosport.gr σε μια συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης. Από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ομάδων στην Πολωνία με την Εθνική ομάδα, τις δυσκολίες με τον τραυματισμό της μετά τον κλειστό στίβο αλλά και τα προηγούμενα χρόνια που βγήκε πρωταθλήτρια στο αγώνισμά της σε κλειστό και ανοιχτό στίβου. Η Άρτεμις μας μίλησε και για το παρελθόν, για το περσινό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Μόναχο που είχε την πιο δυνατή στιγμή της στον στίβο, τα Τρίκαλα που δεν θέλει να θυμάται αλλά και το Ταλίν που της έδειξε πως επέστρεψε.
Θυμήθηκε πως ξεκίνησε τον στίβο, μίλησε για τις σημαντικότερες διακρίσεις της αλλά και τι προσφέρουν οι αποτυχίες, σχολίασε τις συνθήκες στην προετοιμασία που έχει κάνει στο παρελθόν στη Νότιο Αφρική. Τέλος, τόνισε πως δεν παραπονιέται για τις εγκαταστάσεις γιατί στις ίδιες προπονείται και ο Μίλτος Τεντόγλου και έχει γίνει Ολυμπιονίκης.
-Καλησπέρα Αρτεμις. Πως νιώθεις μετά τον τελευταίο αγώνα σου στην Πολωνία στη σκυταλοδρομία;«Είχα μια πολύ δύσκολη χρονιά από τον κλειστό και μετά, με το πρόβλημα στο γόνατο και στη συνέχεια αρρώστησα. Είμαι πολύ χαρούμενη που πήγα στα 4χ100, τρέξαμε καλά, ο αγώνας ήταν τέλειος. Κάναμε πολύ καλή επίδοση, το χαρήκαμε πολύ. Και γενικά υπήρχε το κλίμα της ομάδας, το αίσθημα της Ελλάδας, εκτός από τις προσωπικές μας επιδόσεις σκεφτόμασταν να δώσουμε τους βαθμούς και στη χώρα μας. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Γενικά στα σπριντ υστερούσαμε αρκετά, αλλά φέτος η Πολυνίκη και Νυφαντόπουλος είχαν πολύ καλά πλασαρίσματα. Δείχνουμε πως δεν είναι αδύναμο κομμάτι της Ελλάδας τα σπριντ, αλλά γνωρίζουμε πως γενικά υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός στα 100μ. και στα 200μ.».
«Στο θέμα επίδοσης της σκυτάλης έγινε ένα μικρό λάθος στη δεύτερη αλλαγή, φυσικά δεν κατηγορώ κάποιον. Απλά το τονίζω πως αυτή η σκυτάλη έχει μεγαλύτερη προοπτική. Κάναμε μια επίδοση που είχε να γίνει πολλά χρόνια και έγινε με λάθος. Μπορούμε σίγουρα να κυνηγήσουμε μια επίδοση στα 43.00. Στο ατομικό επίπεδο θα σου πως έχω κερδίσει τα τρία τελευταία πανελλήνια στα 200μ. Δυστυχώς φέτος είναι μια καταπληκτική Πολυνίκη και μια όχι τόσο καλή εγώ, οπότε ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πάω και στο ατομικό όπως τα έφερε η φετινή χρονιά».
«Μετά το διασυλλογικό αρρώστησα και έχασα όλους τους εγχώριους αγώνες που ήθελα να κυνηγήσω το ranking για το Παγκόσμιο που δείχνει πλέον εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο. Παρόλα αυτά εγώ θα συνεχίσω να κυνηγάω τους αγώνες. Στους εαρινούς έκανα ατομικό ρεκόρ στα 100μ. με 11.52 και στα 200μ. έκανα 23.52 και βγήκα 2η πίσω από την Πολυνίκη».
«Να διατηρήσω τον τίτλο στο Πανελλήνιο με καλή επίδοση»-Στο ΣΕΦ βγήκες πρώτη στα 200μ. στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου. Είσαι ευχαριστημένη ή ήθελες κάτι παραπάνω σαν επίδοση;
«Δεν είμαι πολύ ευχαριστημένη από την επίδοση, δεν βρέθηκα σε καλή μέρα και περίμενα κάτι καλύτερο. Συμβαίνουν αυτά».
«Η διατήρηση του τίτλου, αν και δεν είμαστε χώρα με φοβερό ανταγωνισμό. Θέλω να κρατήσω τον τίτλο και προφανώς να συνοδευτεί από μια καλή επίδοση. Πιστεύω πως είμαι σε κατάσταση να πλησιάσω ή να κατεβάσω το ατομικό μου 23.31 από πέρυσι. Βρίσκω τα πατήματά μου, χρειάζομαι κούρσες, θα προσπαθήσω για κάτι καλό στο Βόλο. Θα τρέξω και στα 100μ. την προηγούμενη μέρα».
«Σίγουρα προφανώς, πέρυσι ήταν μια πολύ καλή χρονιά για εμένα. Εκανα πάρα πολλές κούρσες και διπλές κούρσες, γι’ αυτό ήρθε και η πρόκριση στο Ευρωπαϊκό. Το ράνκινγκ αυτό χρειάζεται, για δύο μήνες να τρέχεις ασταμάτητα. Γενικά με θεωρώ μια σταθερή αθλήτρια και αυτό το σύστημα με ευνοεί. Μπόρεσα να προκριθώ, στόχος ήταν να περάσω τον πρώτο γύρο και να μπω στον ημιτελικό, δεν μου έφτανε μόνο να πάω στο Μόναχο μόνο για τη συμμετοχή. Το χάρηκα πάρα πολύ, ήταν η πρώτη μου διοργάνωση Ανδρών/Γυναικών».
-Ήταν η πρώτη σου τόσο μεγάλη διοργάνωση; Το απόλαυσες;«Το χάρηκα, το απόλαυσα. Η σκυτάλη δεν είχε πάει τόσο καλά δυστυχώς, κάναμε 44.58 και σε σχέση με τώρα στο Ευρωπαϊκό Ομάδων είναι μεγάλη η διαφορά. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να είσαι ανάμεσα σε τέτοιους αθλητές. Αυτό που καταλαβαίνεις, επειδή είμαι και φίλαθλος, είναι πως τόσα χρόνια έβλεπα από την τηλεόραση μεγάλους αθλητές και αθλήτριες και τους είχα κάτι τεράστιο στο μυαλό μου. Όταν τρέχεις μαζί τους καταλαβαίνεις πως δεν είναι τόσο μακριά από σένα, δεν απέχεις τόσο πολύ. Βέβαια εξαιρείται μια μερίδα που είναι σε άλλο επίπεδο».
-Το 2021 στο Ταλίν βγήκες 10η με την σκυταλοδρομία στα 4x100. Τι κράτησες από εκείνο τον αγώνα;
«Είχα τρέξει και 200μ. ατομικό στο Ταλίν, είχα περάσει στον ημιτελικό. Πριν τη διοργάνωση είχα ένα μικρό τραυματισμό, πιστεύαμε με τον τότε προπονητή μου πως θα περάσω στον τελικό αλλά δεν βγήκε. Ήταν η πρώτη μου μεγάλη διοργάνωση μετά το 2016 που πήγα στο στο Πανευρωπαϊκό Κ18 στην Τιφλίδα. Από το 2017 μέχρι και το 2021 ταλαιπωρήθηκα από συνεχείς τραυματισμούς και δεν είχα καταφέρει να πάω σε μεγάλη διοργάνωση. Αυτό που κράτησα είναι ότι επέστρεψα, αυτό σηματοδότησε για μένα στο μυαλό μου το Ταλίν».
-Σταδιακά ανεβαίνεις και διακρίνεσαι σε όλο και πιο σπουδαίες διοργανώσεις. Επόμενος στόχος να σε δούμε σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;
«Εγώ κυρίως τρέχω στα 200μ. αλλά για να τρέξεις σε αυτά τα μέτρα πρέπει να έχεις και καλό 60άρι, βοηθάει να κάνεις και τα γύρω μέτρα. Κάποια στιγμή θέλω να τρέξω και 400άρι, γιατί με βοηθάει να βελτιώνομαι. Στην αρχή της χρονιάς ο στόχος ήταν ξεκάθαρα η Βουδαπέστη, αλλά δεν πηγαίνουν όλα όπως τα θέλουμε. Πλέον το να καταφέρω να πάω στη Βουδαπέστη θα είναι θαύμα, νομίζω δεν γίνεται πλέον. Εχουμε μπροστά μας και το πανελλήνιο και το βαλκανικό, δίνουν πολλούς σημαντικούς βαθμούς και θα το παλέψω. Θα την τραβήξω τη χρονιά φέτος γιατί του χρόνου είναι πολύ σημαντική χρονιά, έχει και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και Ολυμπιακούς αγώνες και πιστεύω αν τρέξω αυτό που μπορώ τότε μπορώ να πάω και στα δύο του χρόνου. Οπότε κοιτάω λίγο πιο μακροπρόθεσμα. Όλοι όταν έρχεται ολυμπιακή χρονιά προετοιμάζονται καλύτερα. Ξέρω τις δυνατότητές μου και δεν μου έχει βγει ακόμη αυτό που μπορώ, συνεχίζοντας από εδώ που είμαι τώρα θεωρώ πως είναι εφικτό να βρεθώ και στο Ευρωπαϊκό και στους Ολυμπιακούς».
«Μικρή δεν μου άρεσε ο στίβος επειδή ήταν μοναχικό άθλημα – Τώρα αυτό με γοητεύει»
-Πως ξεκίνησες τον στίβο και σε τι ηλικία;
«Εγώ πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο, καλώς ή κακώς εκεί τα παιδιά έχουν περισσότερες ευκαιρίες. Κακώς βέβαια που στα δημόσια σχολεία δεν ασχολείται κάποιος, εμένα το σχολείο μου είχε αθλητικές ομάδες και έκαναν ανίχνευση ταλέντων. Εγώ έπαιζα και μπάσκετ και βόλεϊ, δεν ήμουν καλή (σ.σ. γέλια). Εκανα και στίβο παράλληλα, επειδή είναι μοναχικό άθλημα και στην αρχή δεν μου άρεσε. Οι προπονήτριές μου είχαν καταλάβει πως είμαι καλή και εγώ ήθελα απλά να τρέχω με τις φίλες μου για να περάσω καλά. Η μαμά μου με έσπρωχνε πάρα πολύ, τώρα μου αρέσει περισσότερο απ’ όλα η μοναχικότητα και με γοητεύει περισσότερο. Είμαι αρκετά δυναμικός χαρακτήρας, θέλω να έχω την ευθύνη όλων και να μπορώ να ελέγξω τα πάντα. Στην πρώτη γυμνασίου άρχισε να μου αρέσει επειδή κέρδιζα, δεν μου άρεσε τόσο ο στίβος όσο ότι ήμουν καλή. Στην τρίτη γυμνασίου έκανα καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στις παγκορασίδες στα 150μ. Τότε κατάλαβα πως είναι αυτό που θέλω να κάνω, μου έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση η επίδοση».
-Εχεις δοκιμάσει άλλα αγωνίσματα στον στίβο;
«Η αλήθεια είναι πως δεν έχω δοκιμάσει άλλα αγωνίσματα. Σε μικρή ηλικία έκανα τρίαθλο, αλλά γενικότερα δεν έχω ασχοληθεί με άλλα αγωνίσματα. Κατάλαβα την κλίση μου στις ταχύτητες αλλά μετά συνειδητοποίησα πως για ένα παιδί είναι καλό να μην εξειδικεύεται νωρίς και να γυμνάζεται πολύπλευρα».
- Τρέχεις και στα 100μ, και στα 200μ. στον ανοιχτό αλλά και στα 60μ. και στα 200μ. στον κλειστό. Πλέον έχεις επικεντρωθεί κάπου;
«Το αγώνισμά μου είναι τα 200μ, αλλά όλες οι 200άρες τρέχουν και 100. Αυτό κάνω και εγώ».
-Τι σου αρέσει περισσότερο;
«Εννοείται το 200άρι στον ανοιχτό στίβο. Του κλειστού στίβου δεν μου αρέσει καθόλου γιατί είναι δύσκολη πίστα».
-Ποιες θεωρείς σημαντικότερες διακρίσεις για σένα;
«Η σημαντικότερη από όλες είναι ο ημιτελικός στο Μόναχο και μετά τα δύο πανελλήνια κλειστού και το ένα του ανοιχτού που έχω βγει πρώτη. Και μικρότερη είχα διακρίσεις αλλά πλέον δεν τις θεωρώ σημαντικές. Είναι κάτι δύσκολο μέχρι να το κάνεις, μετά το απομυθοποιείς. Αφού καταφέρεις μια επίδοση, κοιτάς τον επόμενο αγώνα. Αυτή είναι η νοοτροπία μου».
-Εκτός από τις διακρίσεις, υπάρχουν και οι αποτυχίες. Τι πιστεύεις πως σου προσφέρουν;
«Μια αποτυχία γενικά μπορεί να σου δώσει κίνητρο, δύναμη και φτερά για να γυρίσεις τον διακόπτη και να το μετατρέψεις σε κάτι καλό ή μπορεί να σε καταστρέψει αν το αφήσεις. Και τα δύο μου έχουν συμβεί, πιο μικρή συνήθως με κατέστρεφαν. Στεναχωριόμουν, δεν πίστευα πως αξίζω και ήταν πιο δύσκολο να επανέλθω. Πλέον δεν θεωρώ τίποτα αποτυχία, ακόμη και αν αντικειμενικά κάπου θεωρείται αποτυχία. Σε προσωπικό επίπεδο δεν το πιστεύω, ξέρω πολύ καλά τι μπορώ να κάνω. Δεν μου έχει συμβεί ποτέ να είμαι σε καλή κατάσταση και να μην τρέξω. Πάντα όταν είμαι καλά, πάντα τρέχω. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε ρομπότ. Αν μπορείς να βρεις τι έφταιξε και να το αλλάξεις, είναι μάθημα. Αν δεν μπορείς, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συνεχίσεις και να μην το αφήσεις να σε επηρεάσει».
«Θα ήθελα να ξανατρέξω τον ημιτελικό στο Μόναχο»
-Ποια είναι η πιο δυνατή σου στιγμή στον στίβο;
«Eίναι δύο οι πιο δυνατές μου στιγμές. Η πρώτη είναι στο Πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα στην Πάτρα το 2016, έπιασα όριο για το Ευρωπαϊκό Κ18 της Τιφλίδας και δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι έχω πιάσω όριο. Μπορεί να ήταν από τις πιο χαρούμενες μέρες της ζωής μου. Η δεύτερη ήταν στο Μόναχο. Eπειδή στην κούρσα ήμουν σε ένταση, είχα προσπαθήσει πολύ και δεν ήξερα τι γινόταν γύρω μου και αν είχα προκριθεί. Οταν κοίταξα τη γιγαντοοθόνη και κατάλαβα πως προκρίθηκα, ήταν ένα πολύ δυνατό συναίσθημα, ούρλιαξα».
-Ποιο ταξίδι ξεχωρίζεις από αυτά που έχεις κάνει με τον στίβο;
«Το Μόναχο. Μου άρεσε γιατί ήταν στο τέλος της χρονιάς, οπότε όταν τελείωσαν οι αγώνες μπορούσαμε να κάνουμε βόλτες. Εχω πάει σε πολλές χώρες και δεν έχω προλάβει να τις δω γιατί φεύγαμε την επόμενη μέρα. Ετυχε στο Μόναχο να έχω πάει καλά, να έχω καλή διάθεση και έμεναν τέσσερις μέρες πριν την επιστροφή που ήταν διακοπές. Μου άρεσε πολύ το Μόναχο σαν πόλη».
-Ποιον αγώνα θα ήθελες να ξανατρέξεις και ποιος αγώνας είναι αυτός που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
«Αυτό που είναι άσχημα χαραγμένο στη μνήμη μου είναι το πανελλήνιο κορασίδων στα Τρίκαλα το 2016, είχα πιάσει ήδη το όριο για την Τιφλίδα. Στον προκριματικά έπαθα τεράστια θλάση, έπεσα κάτω και δεν ξέρω αν έχω βιώσει μεγαλύτερη στεναχώρια. Ακόμη και τώρα όταν σκέφτομαι Τρίκαλα, ανατριαχιάζω.
Τον αγώνα που θα ήθελα να ξανατρέξω είναι τον ημιτελικό στο Μόναχο γιατί νιώθω πως δεν προσπάθησα αρκετά. Στόχος μου ήταν να περάσω στον ημιτελικό και ήμουν τόσο χαρούμενη, το μυαλό μου ήταν αλλού. Ετσι, όταν έτρεξα τον ημιτελικό δεν το πάλεψα όσο θα ήθελα, είχα βγάλει από το μυαλό μου ότι μπορώ να περάσω τελικό. Μετά κατάλαβα πως θα μπορούσα να κάνω καλύτερη επίδοση».
-Οι δρομείς συνήθως κάνετε προετοιμασίες εκτός Ελλάδας για να αποκτήσετε τα στοιχεία που χρειάζεται για την κάθε χρονιά. Ποια προετοιμασία που έχεις πάει απόλαυσες περισσότερο;
«Έχω πάει σε αρκετές προετοιμασίες. Αυτή που μου άρεσε περισσότερο είναι στη Νότιο Αφρική, οι περισσότεροι σπρίντερ πηγαίνουν εκεί για να εκμεταλλευτούν τον χειμώνα, μας αρέσει η ζέστη. Δεύτερον, το υψόμετρο βοηθάει τα αιματολογικά. Ήταν όμορφα, πολύ φύση, απλοί άνθρωποι οι ντόπιοι. Ήταν σαν να είσαι σε άλλο κόσμο. Βλέπαμε κορυφαίους αθλητές γύρω μας. Ο τότε μου προπονητής μου μου έλεγε να βλέπω τις άλλες αθλήτριες, έχεις άλλα ερεθίσματα. Είναι διαφορετικό να σου πει ο προπονητής σου κάνε έτσι την εκκίνηση και άλλο να το δεις σε κάποια άλλη».
«Στις ίδιες εγκαταστάσεις με τον Τεντόγλου προπονούμαι και έγινε Ολυμπιονίκης»
-Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αθήνα. Βρήκες δυσκολίες με τις εγκαταστάσεις;
«Είναι μια μεγάλη κουβέντα οι εγκαταστάσεις στην Ελλάδα. Δεν θέλω να γκρινιάζω, ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί. Και εγώ στις ίδιες εγκαταστάσεις με τον Τεντόγλου προπονούμαι και έγινε Ολυμπιονίκης. Οπότε γίνεται. Σίγουρα αν είχαμε καλύτερες υποδομές και ασχολιόταν περισσότερο το κράτος, θα μπορούσαμε να πηγαίνουμε καλύτερα. Παρόλα αυτά, δεν είναι δικαιολογία να πεις πως δεν έχουμε καλές εγκαταστάσεις. Σίγουρα θα μπορούσαν να είναι πάρα πολύ καλύτερες και είναι σε άλλες χώρες, παρόλα αυτά παλεύουμε με ό,τι έχουμε».
-Τι έχεις να πεις για τον προπονητή σου, Χρήστο Κατσίκα;
«Είμαστε ένα χρόνο μαζί, έχουμε μια καλή συνεργασία. Εκτιμώ πάρα πολύ τις γνώσεις του, είναι φοβερός γνώστης των σπριντ».
-Πως καταφέρνεις να ανταπεξέλθεις στην καθημερινότητα κάνοντας πρωταθλητισμό;
«Οικονομικά τα καταφέρνω μόνη μου, η adidas μου παρέχει αθλητικό εξοπλισμό. Ουσιαστικά η βοήθεια μου είναι από τον ΣΕΓΑΣ και τον σύλλογό μου, τον Παναθηναϊκό».
-Εκτός από πρωταθλήτρια, σπουδάζεις κιόλας, ασχολείσαι με κάτι άλλο;
«Αυτή τη στιγμή δεν ασχολούμαι με τίποτα άλλο. Όταν σταματήσω με τον πρωταθλητισμό, θέλω σπουδάσω ψυχολογία, μπορεί να είναι και στο εξωτερικό. Επειδή είμαι τελειομανής νιώθω πως δεν μπορώ να τα καταφέρω ταυτόχρονα».
-Σας βοηθάει η Πολιτεία;
«Όχι, δεν μας βοηθάει. Τα μετάλλια που φέρνουν οι αθλητές στις μεγάλες διοργανώσεις δίνουν κάποια πριμ, αυτό ξέρω για την Πολιτεία. Η βοήθεια που θα θέλαμε όλοι από την Πολιτεία ήταν να βελτιώσει τις εγκαταστάσεις».