Ο Άρης είναι, στην τρέχουσα σεζόν, μια ομάδα η οποία ακόμη κι όταν στέκεται αρκετά καλά σε ένα παιχνίδι, δεν σου δίνει την σιγουριά ότι μπορεί να το φέρει στα μέτρα του, να αποκτήσει τον έλεγχο και να είναι αυτός που θα δρομολογήσει τις εξελίξεις.
Δεν ξέρω πώς το βίωσαν όσοι είδαν το ματς με τον Ολυμπιακό στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», αλλά, σε ότι με αφορά, δεν υπήρξε στιγμή στο παιχνίδι που να αισθανθώ πως ο Άρης έχει το πάνω χέρι, ότι είναι ικανός να το πάει εκεί που ήθελε, να δημιουργήσει προϋποθέσεις για να επικρατήσει.
Ακόμη και στο πρώτο ημίχρονο, που ήταν αντικειμενικά το καλύτερο κομμάτι για την ομάδα του Πάρντιου στο ματς, οι «κίτρινοι» τα πήγαιναν, μεν, καλά στο ανασταλτικό κομμάτι, δεν επέτρεπαν στον Ολυμπιακό να τους απειλεί, όμως, μέχρι εκεί...
Δεν έβγαζαν την εικόνα ομάδας που μπορεί να επιβληθεί στον αντίπαλό της, παρά το γεγονός ότι είχαν και κάποιες αξιόλογες επιθετικές προσπάθειες, κάποιες τελικές στις οποίες θα μπορούσαν να κάνουν τη ζημιά στον Ολυμπιακό.
Όσο δε για το δεύτερο ημίχρονο, το γεγονός ότι αιφνιδιάστηκαν οι «κίτρινοι» στο ξεκίνημά του και το γκολ του Μασούρα... τελείωσε στην ουσία το ματς, είναι ένα στοιχείο που αναδεικνύει με έντονο τρόπο την αδυναμία του Άρη να επιχειρήσει, με ουσιαστικό τρόπο, να αλλάξει τα δεδομένα, σε ένα παιχνίδι που ήταν... ανοιχτό, μεν, αλλά μόνο θεωρητικά...
Πραγματικά, δεν ξέρω πόσο διαφορετικός μπορεί να εμφανιστεί ο Άρης στα δύο ματς για το κύπελλο με τον Ολυμπιακό, πόσο πιο ανταγωνιστικός στα παιχνίδια που παίζεται όλη η σεζόν.
Δεν χρειάζεται, νομίζω, να επισημανθεί ότι ο Άρης δεν έχει καμία πιθανότητα σοβαρής διάκρισης στο πρωτάθλημα και η μοναδική του ευκαιρία για να μην καταλήξει ως μια από τις πιο αποτυχημένες σεζόν η τρέχουσα, είναι το κύπελλο.
Ωστόσο, για να διεκδικήσει αυτή την ευκαιρία, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να εμφανιστεί πολύ πιο έτοιμος, αποφασισμένος, παθιασμένος, απ' ό,τι εμφανίζεται έως τώρα...