Κυκλοφορεί μεταξύ σοβαρού και αστείου στην πιάτσα του ποδοσφαίρου ότι «φέτος ο Μάρκος Σεφερλής δεν θα χρειαστεί να γράψει θεατρική επιθεώρηση γιατί την έχει έτοιμη από τους φορείς του ελληνικού ποδοσφαίρου». Αλλωστε μόνο επιθεωρησιακά μπορούν να θεωρηθούν όλα αυτά που συμβαίνουν με το Μητρώο και με τη Super League2. Να έχουν κάνει πολλές ομάδες 80 ημέρες προετοιμασίας και ο πρώτος αγώνας του Πρωταθλήματος να έχει ορισθεί, καλώς εχόντων των πραγμάτων, την 7η Νοεμβρίου!
Δηλαδή 107 ημέρες από την πρώτη ημέρα που συγκεντρώθηκαν οι περισσότερες ομάδες. Κοντά τέσσερις μήνες προετοιμάζεται, για παράδειγμα ο Ηρακλής, για να συμμετάσχει στο Πρωτάθλημα. Οι εργοφυσιολόγοι και οι γυμναστές θα πρέπει να σκίσουν τα επιστημονικά τους βιβλία, γιατί δεν πρέπει να υπάρχει βιβλιογραφία για την προετοιμασία μίας ομάδας επί τόσο μεγάλο διάστημα.
Και μιλάμε για επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και προπονητές. Νοιάζεται άραγε κανείς για την επιβάρυνση των ποδοσφαιριστών που θα υποχρεωθούν να αγωνίζονται, το πιθανότερο, Τετάρτη-Κυριακή; Σκέφτεται κάποιος την υποχρέωση των προπονητών να έχουν την ομάδα σε αγωνιστική ετοιμότητα μετά από τόσο καιρό, ουσιαστικά σε αγρανάπαυση; Σκέφτεται άραγε κανείς τους ιδιοκτήτες των ομάδων πώς τις συντηρούν με μηδενικά έσοδα; Προφανώς και η απάντηση αβασάνιστα είναι «όχι». Όχι απλώς δεν τις σκέφτεται κανείς, αλλά ανερυθρίαστα συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο τα τελευταία χρόνια. Αν αυτό δεν είναι ανικανότητα, τι είναι;
Βεβαίως σε μία χώρα όπου το ποδόσφαιρο ανέδυε υγεία και δεν ήταν το «εργαλείο» εξυπηρέτησης αθλητικών και πολιτικών συμφερόντων τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Πάντα υπάρχουν μέσα αντίδρασης και διεκδίκησης του δικαίου. Από τη στιγμή που η Super League2 είναι η δεύτερη τη τάξη κατηγορία, οι ιδιοκτήτες αν έχουν πειστεί ότι εμπαίζονται θα έπρεπε να στυλώσουν και πόδια και να παραδώσουν τα «κλειδιά» των ΠΑΕ σε ΕΠΟ και Πολιτεία. Να δείξουν μ’ αυτόν τον τρόπο ότι δεν είναι οι «φιλιππινέζες» του ποδοσφαιρικού συστήματος και να απαιτήσουν οι δύο επαγγελματικές κατηγορίες να παίρνουν κοινές αποφάσεις.
Γιατί ο προθάλαμος της Super League1 δεν μπορεί να είναι ένα Πρωτάθλημα απαξιωμένο, το οποίο κάθε χρόνο να επαιτεί από την τηλεόραση και τους χορηγούς προκειμένου να κυλήσει η μπάλα στο χορτάρι. Ούτε να περιμένει να έρθει το Φθινόπωρο για να τελεσιδικήσουν όλες οι υποθέσεις. Αν πραγματικά η Super League2 θέλει να ανακτήσει το χαμένος κύρος της θα πρέπει να συγκρουστεί με τους μεγαλοπαράγοντες του ποδοσφαίρου. Μία φορά θα το κάνει και μετά όλα θα είναι διαφορετικά. Ομελέτα όμως χωρίς να σπάσεις αυγά δεν γίνεται. Εκτός κι αν κάποιοι έχουν «λερωμένη» τη φωλιά τους και φοβούνται τις συγκρούσεις.