Συναίσθημα και ποδόσφαιρο είναι έννοιες αλληλένδετες. Αν ανατρέξουμε στην παιδική μας ηλικία και θυμηθούμε πώς νιώσαμε όταν κλωτσήσαμε μια μπάλα, ή μετά από μία ήττα σε έναν αγώνα στη γειτονιά ή στο σχολείο μεταξύ φίλων και συμμαθητών, θα διαπιστώσουμε πως ο αθλητισμός είναι ένας από τους βασικούς παραγωγούς συναισθημάτων.
Στενοχωριόμαστε που ο αγαπημένος μας ποδοσφαιριστής έφυγε από την ομάδα μας, αγχωνόμαστε για το αν θα παίξει ο τάδε παίχτης στο κρίσιμο επόμενο ματς, φοβόμαστε στην σκέψη της πιθανότητας ο αντίπαλος της ομάδας μας να είναι καλύτερος και να τη νικήσει.
Γύρω απ' αυτή την παραγωγή συναισθημάτων, η παγκόσμια βιομηχανία του μάρκετινγκ χτίζει συνεχώς εδώ και δεκαετίες. Επενδύει στη δημιουργία ειδώλων, δίνει έμφαση στις προσωποκεντρικές προσεγγίσεις, καλλιεργεί το κλίμα που θα επιτρέπει ώστε να γίνεται κάθε μέρα και πιο ισχυρός ο δεσμός ανάμεσα στον οπαδό, την ομάδα και τα ποδοσφαιρικά σύμβολά της.
Και δεν μένει, βέβαια, το μάρκετινγκ που αξιοποιεί την παραγωγή των συναισθημάτων μόνο σε όσα προαναφέρθηκαν. Ταυτόχρονα συμμετέχει στην ανάπτυξη υποδομών, παροχών, ανέσεων, εμπορικών προϊόντων.
Ετσι δουλεύει το σύστημα στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου. Πατάει στο συναίσθημα, που ξεχειλίζει, και το κάνει μάρκετινγκ. Υπάρχει και η ένταση, υπάρχει και ο φανατισμός και οι αντιθέσεις και οι διαφορές, ακόμη και πολιτικές σε πολλές περιπτώσεις. Ομως, δεν είναι οι κυρίαρχες συνέπειες του συναισθήματος.
Ολα αυτά, ασφαλώς, συμβαίνουν αλλού. Στην Ελλάδα, όπου επίσης το συναίσθημα είναι η πρώτη ύλη πάνω στην οποία πατάει το οικοδόμημα, δεν αξιοποιείται αλλά χρησιμοποιείται. Εδώ το συναίσθημα δεν γίνεται μάρκετινγκ. δεν γίνεται ωραία γήπεδα, δεν γίνεται θέαμα, δεν γίνεται παροχές, δεν γίνεται προσέλκυση κοινών που η τωρινή αποκρουστική εικόνα τα αποθαρρύνει και δεν τους προκαλεί κανένα ενδιαφέρον να έρθουν πιο κοντά.
Εδώ το συναίσθημα χρησιμοποιείται για να εξυπηρετείται ο τυφλός φανατισμός, η πόλωση, η σύγκρουση, το μίσος, τα συμφέροντα των ισχυρών, να συντηρούνται και να ενισχύονται «στρατοί» οι οποίοι δίνουν μάχες που δεν έχουν ως στόχο την ανάπτυξη του προϊόντος (ποδόσφαιρο) αλλά την επικράτηση του "στρατηγού" υπό τις εντολές του οποίου ενεργούν.
Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο ποδοσφαιρικό κόσμο. Μια πολύ σημαντική διαφορά, η οποία παίζει το ρόλο της ώστε το ποδόσφαιρο στην υπόλοιπη Ευρώπη, κυρίως, να είναι μια βιομηχανία που το συναίσθημα το κάνει... μπίζνες, ενώ στη χώρα μας το συναίσθημα το κάνει... πόλεμο.