Αλέξανδρε, σεβάσου την ιστορία σου στον ΠΑΟΚ

Δεν είχαν περάσει λίγα λεπτά από την ολοκλήρωση του ντέρμπι της Τούμπας και τα social media είχαν κατακλυστεί από μηνύματα φίλων του ΠΑΟΚ εστιασμένα στο ίδιο πρόσωπο: Αλέξανδρος Πασχαλάκης. Και δικαίως. Σ’ ένα παιχνίδι που όδευε... σβηστό στο 1-0, μία δική του κακή έξοδος χάρισε ως πρωτοχρονιάτικο δώρο την διατήρηση του αήττητου και την αίσθηση του φαβορί για τον τίτλο στον Ολυμπιακό.

Πολλά από τα σχόλια των φίλων του Δικεφάλου για τον 31χρονο πορτιέρε ήταν ισοπεδωτικά και με την ίδια προτροπή προς τον Ιβάν Σαββίδη και τους συνεργάτες του: «Φέρτε επιτέλους τερματοφύλακα». Όσο κι αν ακούγεται... κάπως, διαβάζοντάς τα, αισθάνθηκα στενάχωρα. «Μπορεί να το έχει προκαλέσει, αλλά δεν το αξίζει αυτό που συμβαίνει», σκέφτηκα. Ίσως να είμαι ακόμη επηρεασμένος από εκείνη την βραδιά του Σεπτέμβρη του 2018, όταν, τι σύμπτωση, κόντρα στον ίδιο αντίπαλο στο Καραϊσκάκη είχε κάνει την καλύτερη εμφάνιση τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ στα χρόνια που παρακολουθώ στενά το ρεπορτάζ αυτής της ομάδας.

Εκείνο το 0-1, στις αρχές της χρυσής για τον Δικέφαλο, σεζόν 2018-2019 ήταν η βάση για να κατακτήσει το αήττητο πρωτάθλημα (στο οποίο ο Πασχαλάκης δεν έχασε ούτε λεπτό και συνέβαλε τα μέγιστα ο ΠΑΟΚ να πετύχει το καλύτερο αμυντικό ρεκόρ της ιστορίας του με 14 τέρματα παθητικό). Υπάρχει ένα σκηνικό από εκείνο το βράδυ στο Καραϊσκάκη που δεν θα φύγει από την μνήμη μου: Κάπου γύρω στο 80’ ο Πασχαλάκης έχει κάνει μία εντυπωσιακή επέμβαση, χαμηλά, σε σουτ του Χασάν και λίγο μέτρα μακριά από τα δημοσιογραφικά όπου βρισκόμουν, το μάτι μου πιάνει έναν φίλο του Ολυμπιακού στα επίσημα να «πετάγεται» από την καρέκλα του και να φωνάζει: «φεύγω,... πέντε ημίχρονα να παίζουμε δεν βάζουμε γκολ σ΄ αυτόν...». Το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι, χωρίς δεύτερη σκέψη, το κορυφαίο της καριέρας του Πασχαλάκη και η μεγαλύτερη βραδιά μιας σπουδαίας διετίας στην οποία ο ΠΑΟΚ πανηγύρισε τρεις τίτλους. Από το καλοκαίρι του 2017 μέχρι και το ξημέρωμα της 12ης Μαΐου του 2019, ο τερματοφύλακας που ήρθε από το... πουθενά για να αποκτηθεί ένα φθηνό μπακ απ του Ρέι και μέσα σε λίγους μήνες «εξαφάνισε» τον Αργεντινό, πέτυχε τόσα που ούτε ο Μλάντεν Φορτούλα κατάφερε στα εννιά χρόνια που έμεινε στον Δικέφαλο.

Αν εξαιρέσουμε την ρεβάνς με τον Αγιαξ λίγους μήνες αργότερα, ουσιαστικά το βράδυ των πανηγυρισμών για το νταμπλ στον Λευκό Πύργο ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης αποφάσισε να τραβήξει… χειρόφρενο στην καριέρα του στον ΠΑΟΚ. Εκτοτε, η ομάδα του ανακυκλώνει τις επιλογές της στην θέση 1 μεταξύ του ιδίου και του Ζίβκοβιτς (για τα χρήματα που λαμβάνει, είναι μία τίμια επιλογή), απόδειξη ότι δεν αισθάνεται απόλυτη σιγουριά με κανέναν γκολκίπερ κάτω από την εστία. Όσο για τον ίδιο τον Πασχαλάκη επέλεξε να προβάλει περισσότερο την εξωγηπεδική του ζωή, δημιουργώντας την αίσθηση (κάτι που φαίνεται και μέσα στο γήπεδο) ότι το μυαλό του δεν είναι 100% στο ποδόσφαιρο. Αυτή η συγκέντρωση που πριν είχε και τώρα δεν έχει, είναι που έκανε και την διαφορά στην καριέρα του. Πάντα είχε θέμα με τις εξόδους, ενώ παράλληλα ήταν εντυπωσιακός στις επεμβάσεις του, αλλά με το μυαλό του που ήταν απόλυτα απορροφημένο στους αγώνες κέρδιζε στις λεπτομέρειες που έκαναν την διαφορά σε συνδυασμό βέβαια και με το άριστα δομημένο πλάνο της ομάδας του Λουτσέσκου. Θυμίζω μόνο μία λεπτομέρεια που δείχνει πόσο πολύ επιζητούσε την διάκριση στο πρώτο διάστημα της παρουσίας του στον ΠΑΟΚ: Στα δέκα πρώτα παιχνίδια του δεν είχε δεχθεί γκολ.

Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί τα γράφω όλα αυτά. Τι νόημα έχει η επίκληση στο παρελθόν που έγραψε και δεν ξεγράφει; Κατά την ταπεινή άποψή μου, μεγάλο. Δίνει την πρέπουσα βαρύτητα στην φάση που βρίσκεται τώρα η σχέση ΠΑΟΚ-Πασχαλάκη. Ίσως κάνω λάθος, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι αυτή η σχέση φθείρεται διαρκώς. Σε σημείο ασέβειας προς την ιστορία που έχει «γράψει» ο Πασχαλάκης με τον ΠΑΟΚ. Θα είμαι ο τελευταίος που μπορεί να υποδείξει σε ένα από τα δύο μέρη να βάλει ένα τέλος, όμως, από την άλλη θεωρώ υποχρέωσή μου να υπογραμμίσω τον κίνδυνο ο υψηλόσωμος τερματοφύλακας να επιφέρει καίριο πλήγμα στην υστεροφημία του και ο ΠΑΟΚ απλά να είναι παρατηρητής. Το πρέπον θα είναι ο ίδιος ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη του και να σκεφτεί αν έχει να δώσει και άλλα στον ΠΑΟΚ. Όχι ως ένας συμβατικός τερματοφύλακας, αλλά ως ο Superman που όλοι θαυμάσαμε...

Υ. Γ. Και δύο λόγια για την χθεσινή ισοπαλία. Ναι, ο Ολυμπιακός είναι πλέον αγκαλιά με τον τίτλο και εξαρτάται αποκλειστικά από τις δικές του ενέργειες αν θα επιτρέψει στον ΠΑΟΚ να μπει στην διεκδίκησή του. Ναι, υπάρχουν ακόμη σοβαρά προβλήματα που δεν έχουν λυθεί (δεν είναι μόνο ο Πασχαλάκης, αλλά και η συνολική ανασταλτική λειτουργία που δίνουν την αίσθηση ότι ο Δικέφαλος δέχεται με ευκολία γκολ). Όμως, το πρόσημο από την χθεσινή βραδιά είναι θετικό. Γιατί ο ΠΑΟΚ έβγαλε μετά από καιρό νεύρο και καρδιά, γιατί ο Γκαρσία φανέρωσε ένα τακτικό πλάνο που ήταν πολύ βελτιωμένο σε σχέση με πρόσφατα παιχνίδια και γιατί οι διορθωτικές μεταγραφικές κινήσεις που έγιναν ως τώρα στην χειμερινή μεταγραφική περίοδο (Ουάρντα, Κρμέντσικ) είναι κάτι παραπάνω από ουσιαστικές. Ειδικά ο Αιγύπτιος ήταν απλά απολαυστικός, με τρομερή ικανότητα τόσο στο να κρατά μπάλα (πολλές φορές με πλάτη στον αντίπαλο) και να μοιράζει παιχνίδι, όσο και να εκτελεί με το κεφάλι.