Eίναι προτιμότερο να χαίρεσαι μια επιτυχία γιατί θεμελιώνει την πεποίθηση ότι έρχονται κι άλλες πολλές από το να πανηγυρίζεις μια νίκη από ανακούφιση επειδή απέφυγες μια τρανταχτή αποτυχία.
Ο ΠΑΟΚ δεν αποκλείστηκε φέτος πρόωρα από τα προκριματικά του Κόφερενς Λιγκ, δεν υπέστη ένα ακόμη κάζο τύπου Λέφσκι, δεν έσκαψε έναν λάκο από τον οποίο θα προσπαθούσε να βγει επί μήνες, οπότε όλοι χαιρόμαστε γιατί τίποτε από αυτά δεν συνέβη με την πρόκριση στην Ιερουσαλήμ.
Ωραία. Υπάρχει όμως και η συνέχεια. Αλλες δύο διπλές αναμετρήσεις, πρώτα με τη Χάιντουκ, πριν από τους ομίλους του Κονφερενς Λιγκ, το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Κι αυτό το προχθεσινό 4-1, όσο χορταστικό κι αν είναι, όσο κι αν αποκτά μεγαλύτερη αξία επειδή επιτεύχθηκε με 10 εναντίον 11 επί 60 λεπτά, αποτελεί απλώς μια ανάσα ανακούφισης. Από μόνο του δεν είναι ικανό να πείσει κανέναν ότι στη φετινή σεζόν περιμένουν τον ΠΑΟΚ δόξες και μεγαλεία. Ούτε μπορεί να κρύψει τις αγωνιστικές αδυναμίες της ομάδας και τα κενά στο ρόστερ της. Η ενίσχυση με ποιοτικές μεταγραφές εξακολουθεί να αποτελεί επιτακτική ανάγκη.
Θα το ευχαριστιόμουν πολύ σήμερα να στεκόμουν μόνο στο πηγαίο, αυθεντικό ταλέντο του Κωνσταντέλια, ή στην αξία του Κοτάρσκι, ή ακόμη στην ποδοσφαιρική εντιμότητα του Μπράντον, που, εκτός από τη φιλοτιμία του, απέδειξε πάλι ότι είναι πολύ χρήσιμος σε ανοιχτό χώρο, γενικά θα ήθελα να αναφερθώ μόνο σε ό,τι ωραίο παρουσίασε ο ΠΑΟΚ στη ρεβάνς με την Μπεϊτάρ. Δεν πρέπει, όμως, να προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε τα προβλήματα, ούτε να φαντασιωνόμαστε ότι θα λυθούν ως δια μαγείας με μια επιτυχία. Υπάρχουν, είναι εδώ και απαιτούν λύσεις.
Παράδειγμα: Ποιος μπορεί να αισθάνεται καλά με τον Κεντζιόρα δεξί μπακ; Ποιος έχει πειστεί ότι ο ΠΑΟΚ βρήκε ικανό στόπερ με τον Εκόνγκ; Ποιος ικανοποιείται με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Σβαμπ; Ποιος δεν ανησυχεί με το γκρουπ των χαφ; Και ποιος είναι βέβαιος ότι πίσω από τους “βασικούς” θα υπάρχουν αξιόπιστες λύσεις από τους “εφεδρικούς”; Κανείς. Ούτε καν ο Λουτσέσκου. Ο οποίος περιμένει κι άλλες μεταγραφές, εξ ου και η δήλωσή του προχθές ότι ακόμη το ρόστερ δεν ολοκληρώθηκε.
Εστω και καθυστερημένα, αυτό πρέπει να γίνει. Ευτυχώς, φέτος την καθυστέρηση δεν την πλήρωσε από νωρίς ο ΠΑΟΚ. Τώρα όμως δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο. Ηδη, θεωρείται τελειωμένη η απόκτηση του Οζντόεφ. Μακάρι να ακολουθήσουν σύντομα και οι επόμενες κινήσεις. Γιατί ούτε τα ματς με τη Χάιντουκ αργούν, ούτε και η έναρξη του Πρωταθλήματος.
Ακόμη και τώρα προλαβαίνει ο ΠΑΟΚ να δημιουργήσει μια ομάδα η οποία θα πανηγυρίζει, όπως και ο κόσμος της, τις νίκες επειδή θα στρώνουν τον δρόμο για τις επόμενες μέχρι τη λήξη της σεζόν και όχι επειδή θα προσφέρουν περιστασικά κάποιες ανάσες που θα καθυστερούν την προδιαγεγραμμένη αποτυχία και αυτής της σεζόν. Τη δημιουργία, δηλαδή, μιας αληθινά αξιόλογης ομάδας, η οποία θα είναι ικανή να πετύχει τους στόχους της.
ΥΓ. Προπονητής δεν είμαι, ούτε ο έξυπνος που τα ξέρει όλα. Αλλά δεν χρειαζόταν να είσαι ούτε προπονητής, ούτε ιδιαίτερα έξυπνος για να καταλάβεις προχθές, εκεί κάπου στο 60' του αγώνα, ότι, με δεδομένη τη... φούρια της Μπειτάρ να ισοφαρίσει, ο μόνος παίκτης που θα μπορούσε με τα προσόντα του να “κλειδώσει” την πρόκριση για τον ΠΑΟΚ ήταν ο Κωνσταντέλιας. Αργά το σκέφτηκε ο Λουτσέσκου. Στο 76' που τον έβαλε στο ματς, ήταν αργά. Αλλά και πάλι βρήκε τρόπο να πάρει το ματς, χάρη στη δεξιοτεχνία του και την ταχύτητά του απέναντι σε μια ομάδα που “ανοίχτηκε” πολύ με στόχο να ισοφαρίσει. Χίλια “μπράβο” στον Ντέλια. Τα οφείλουμε, όπως οφείλαμε να πούμε ότι στο πρώτο ματς ήταν εξαφανισμένος.