“Δεν ξανασφυρίζουμε, μας είπαν οι Ελληνες διαιτητές, μέχρι οι συνθήκες να καταστούν ομαλές για τη σωματική ακεραιότητά μας”. Μάλιστα. Πρώτα-πρώτα, δεν έπρεπε να αρχίσουν οι “βαριές” απειλές εις βάρος τους για να αισθανθούν την ανάγκη να προστατευτούν. Οφειλαν να είχαν αντιδράσει προ πολλού. Και είχαν δύο λόγους για να το κάνουν.
Ο πρώτος είναι η μόνιμη στοχοποίησή τους από όσες από τις τρεις “μεγάλες” αθηναϊκές ομάδες μένουν πίσω στη μάχη για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Και, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, από πέρσι ο μεγαλύτερος και πιο σταθερός ταραξίας είναι ο Ολυμπιακός. Εφτασε στο σημείο να χαρακτηρίζει επίμονα “συμμορία” και “εγκληματική οργάνωση” τον πρόεδρο της ΕΠΟ, τον αρχιδιαιτητή, την ΚΕΔ και όποιον διαιτητή, Ελληνα ή ξένο, δεν του έκανε τα κέφια, αλλά οι αξιότιμοι Ελληνες διαιτητές έκαναν ότι δεν άκουγαν.
Ο δεύτερος λόγος είναι η δική τους ανικανότητα. Είναι οι αφορμές που οι ίδιοι δίνουν για να εξαγριώνονται οπαδοί, παράγοντες, προπονητές και ποδοσφαιριστές, με τις τραγελαφικές αποφάσεις τους, όχι μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά και στο VAR.
Η οργή εναντίον τους από τα λάθη τους είναι πολύ μεγαλύτερη από την οργή που προκαλείται, αν προκαλείται, από τις “δηλώσεις αξιωματούχων ομάδων”, οι οποίες, όπως φάνηκε στην επιστολή τους, τους ενοχλούν ιδιαίτερα, γι' αυτό και ζήτησαν να απαγορευτούν και να τιμωρούνται όταν παραβιάζεται η απαγόρευση. Δηλαδή, είναι σα να μας λένε ότι αν πάψουν οι δηλώσεις διαμαρτυρίας από τις ομάδες, αυτοί θα γίνουν ξαφνικά άψογοι και σε κάθε αγώνα θα δίνουν ρεσιτάλ διαιτησίας.
Είμαι σταθερά κατά της αλητείας, από όποιον κι αν προέρχεται και σε όποιον κι αν εκδηλώνεται. Χουλιγκάνοι με γραβάτα ή χωρίς, ψευτόμαγκες και τραμπούκοι δεν έχουν θέση ούτε στο ποδόσφαιρο, ούτε στην κοινωνία. Ακόμη, νιώθω αηδία για τις μεθόδους που πολύ συχνά ακολουθούν συγκεκριμένοι γνωστοί-άγνωστοι συγκεκριμένων ομάδων, που, ως δια μαγείας, ποτέ δεν εντοπίστηκαν, ποτέ δεν συνελήφθησαν, ποτέ δεν κάθισαν στο σκαμνί και ποτέ δεν καταδικάστηκαν. Ας μη λέμε τα αυτονόητα. Κάηκαν φούρνοι, κάηκαν σπίτια, απειλήθηκαν διαιτητές, ξυλοφορτώθηκαν αγρίως διαιτητές, έγιναν απόπειρες δολοφονίας διαιτητών, αλλά δεν μάθαμε και ούτε θα μάθουμε ποτέ τους δράστες. Σε ένα κράτος πιο σοβαρό και πιο οργανωμένο, θα σάπιζαν στη φυλακή.
Ομως, κάποια στιγμή, όλοι αυτοί οι τύποι που παριστάνουν τους αδέκαστους κριτές των ποδοσφαιρικών αγώνων, πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους και να προσπαθήσουν να γίνουν αληθινοί διαιτητές. Επίσης, πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει ένα αξιόπιστο σύστημα “παραγωγής” Ελλήνων διαιτητών. Να εκπαιδεύονται σωστά, να αξιολογούνται δίκαια, να προωθούνται όσοι αποδεικνύουν ότι είναι ικανοί και όσοι δεν είναι να στέλνονται από εκεί που ήρθαν για να ασχοληθούν με κάτι άλλο στη ζωή τους.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, που και οι ίδιοι δημιουργούν με τις κάκιστες διαιτησίες τους, μου φαίνεται... βάλσαμο για το ελληνικό ποδόσφαιρο να απέχουν από τα καθήκοντά τους. Κι ας έχουν δίκιο βουνό όταν, έστω και πολύ καθυστερημένα, απαιτούν να εξασφαλιστεί η προστασία η δική τους και των μελών των οικογενειών τους.
ΥΓ. Αλήθεια τώρα: Ανεξάρτητα από το απαράδεκτο γεγονός των απειλών που δέχτηκε και ανεξάρτητα από τις γελοίες διαμαρτυρίες του Ολυμπιακού για το 2-2 στον Βόλο, έχει να χάσει ή να κερδίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο αν δεν ξανασφυρίξει ο Παπαπέτρου; Η ο Ευαγγέλου, ή ο Παπαδόπουλος, ή ο Φωτιάς και άλλοι; Εχασε ή κέρδισε το ποδόσφαιρο που έμειναν εκτός διαιτησίας ο Κομίνης και πολλοί όμοιοί του άχρηστοι, που πρόσβαλαν βάναυσα το άθλημα, τη διαιτησία και την κοινή λογική;