Ομολογούμε, πως δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Εάν κι εφ’ όσον τα κατανοούσαμε ακριβώς. Κι εάν κι εφ’ όσον δεν τα βλέπαμε από λάθος πλευρά. Ακόμη και με αυτές τις μη αποκλεισμένες περιπτώσεις… Πάλι, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας.
Ιερωμένοι πολλών βαθμίδων εξίσωναν το πανηγύρι της εποχούμενης βόλτας της Άλκηστης Πρωτοψάλτη με την βαθιά κατανυκτική, τη συγκλονιστική ιεροτελεστία της περιφοράς του Αγίου Επιταφίου! Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μας και θύραν περιοχής περί τα χείλη μας…
Κι έλεγαν εξοργίζοντας μας – εάν κι εφ΄ όσον κατανοούσαμε ορθά τον λόγον τους - πως αφού επιτράπηκε το πανηγύρι, έπρεπε να επιτραπεί η ιεροτελεστία. Συνέκριναν – εάν κι εφ’ όσον δεν τα βλέπαμε από λάθος πλευρά – την διασκέδαση στο πεζοδρόμιο με την ιερή πίστη μας. Χρησιμοποιούσαν ως επιχείρημα για το κλελίθσμο του ενού στην ψυχή μας, ήτοι το άνοιγμα (πότε, επιτέλους;) των εκκλησιών το γεγονός με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.
Είναι δυνατόν, να πιστεύαμε στα μάτια μας διαβάζοντας τέτοια πράγματα;
Κάποιοι μάλιστα, εκ των – κατά την πάντα ταπεινή, άποψη μας – βλάσφημων ήταν και χρεωμένοι με το άνοιγμα εκκλησιών προς λίγους… ευνοούμενους (;) πιστούς. Την ίδια στιγμή που οι πολλοί μέναμε σπίτι. Είναι καλύτεροι Χριστιανοί άραγε, όσοι έβγαιναν;
Δικαίωμα στη θλίψη για την κατάσταση την οποία ζήσαμε, έχουν όλοι οι πιστοί. Δεν είναι προνόμιο πολλών ή λίγων. Είναι δικαίωμα όλων. Κι εδώ τι να πούμε; Πως … Το γαρ πολύ της θλίψης γεννά παραφροσύνη; Τούτο επειδή δε θεωρούμε σώφρονα αντίδραση αυτή την… εξίσωση!
Περιέφεραν την ψυχαγωγία… Ε, έπρεπε – λένε - να περιφέρουν και τη μυσταγωγία! Είναι βλάσφημος και μόνον ως σκέψη… Ο παραλληλισμός. Στο πέρασμα της εποχούμενης καλλιτέχνιδος πολλοί περαστικοί - φανταζόμαστε – θα χαμογέλασαν. Λίγοι θα σκυθρώπιασαν. Κυρίως εξ αιτίας… ιδεοληψιών. Σε άλλους άρεσε, σε άλλους δεν άρεσε το γεγονός. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Στην περιφορά του Αγίου Επιταφίου δεν παρίστανται περαστικοί. Πιστοί περιμένουν υπομονετικά με κατάνυξη και σεβασμό την ευλογία από το πέρασμα του. Με το κερί στο χέρι! Συγκλονίζει. Γονατίζει. Ισοπεδώνει το Θείο Δράμα. Κάνουν τον σταυρό τους οι πιστοί. Κλίνουν την κεφαλή τους στο πέρασμα του Κυρίου. Ταράζεται το είναι τους από τα Θεία Πάθη. Πάλλεται κάθε χορδή των ψυχών στο αντίκρισμα του Αγίου Επιταφίου.
Ποια σχέση μπορεί να έχει αυτή η ιερή μυσταγωγία με τη λαϊκή ψυχαγωγία; Την διασκέδαση;
Κι όμως, ιερωμένοι πολλών βαθμίδων επιχείρησαν, να τις συσχετίσουν. Για να πείσουν πως δεν έπρεπε, να κλείσουν οι εκκλησίες Μεγάλη Εβδομάδα. Δεν διαφωνούμε. Ναι, αλλά δεν έκλεισαν επειδή… Έτσι! Έκλεισαν εξ απολύτου ζωτικής ανάγκης για προστασία.
Τα έχουμε πει. Να τα πούμε άλλη μία φορά. Η δική Του θυσία ουδέν μας δίδαξε; Θυσιάστηκε Εκείνος για εμάς κι εμείς δε μπορούσαμε να θυσιαστούμε; Ήμαρτον!
Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι … λέγουσι!
Επιτρέψτε μας πάντως, να απορούμε και να εξιστάμεθα για όσους επιχείρησαν να συσχετίσουν την πίστη μας (η οποία είναι στην ψυχή μας) με την διασκέδαση στο μυαλό μας. Μακριά από εμάς τέτοιες συγκρίσεις…
Φυσικά, προσδοκούμε ως σχεδόν αναστάσιμο νέο το άνοιγμα των εκκλησιών για το προσκύνημα μας. Φυσικά μας πλήγωσε το κλείσιμο τους. Το βάθος της πίστης στην Ορθοδοξία όμως, παραμένει σταθερό. Παρέμεινε σταθερό κάπου 400 χρόνια επί Τουρκοκρατίας. Δε θα παραμείνει τώρα επί … Κορωνοϊού; Προς Θεού, δηλαδή…
ΥΓ 1: Κι οι παραλίες κι οι εκκλησίες κι οι καφετέριες κι οι ταβέρνες δεν φεύγουν. Περιμένουν. Εμείς θα …φύγουμε, εάν βιαστούμε να γυρίσουμε σε αυτές! Προσέχουμε, για να έχουμε χρόνο όχι απλά, επιστροφής αλλά και παραμονής.
ΥΓ 2: Ναι, προσευχόμαστε στον Ύψιστο, παρακαλούμε κι ευχόμαστε: Υγεία να έχουμε! Συν Αθηνά και χείρα κίνει όμως…