Ο κόσμος στην κερκίδα έδινε το ρυθμό, το χειροκρότημα του ήταν ένα έξτρα κίνητρο για κάθε προσπάθεια. Τα δυο πρώτα άλματα έδειχναν ότι βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, ο πήχης ανέβηκε στο 4.55μ και βαθιά μέσα της ήξερε ότι αν κατάφερνε να περάσει θα είχε πετύχει το στόχο της.
Πήρε μια βαθιά ανάσα αλλά τον είδε να πέφτει μαζί της στο στρώμα και τις τρεις φορές. Δεν ήταν η μόνη και έτσι ο προκριματικός έκλεισε στο 4.40μ και κρατούσε στα χέρια της το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό. Δεν μπορούσε να το πιστέψει, όμως, πίσω από το χαμόγελο, μια σκιά ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της, μια ενόχληση στο πόδι την άγχωσε. Θα μπορούσε να αγωνισθεί;
Στην πρώτη της συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες η Αριάδνη Αδαμοπούλου κέρδισε μια θέση στον τελικό του επί κοντώ αλλά δεν μπόρεσε να συμμετάσχει λόγω μιας θλάσης. Η 23χρονη αθλήτρια μίλησε στο Metrosport.gr για τη συμμετοχή της στον προκριματικό, τον τρόπο που αντέδρασε όταν έμαθε ότι προκρίθηκε και το πώς διαχειρίστηκε την απουσία της από τον τελικό λόγω του τραυματισμού της.
Επιπλέον, αναφέρθηκε στην εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων, την παρουσία των γονιών της και το πόσο τη βοήθησαν να δει με άλλη ματιά τη μη συμμετοχή της καθώς και στο ρόλο του προπονητή της στην εξέλιξη της και τη σχέση της με τον Πολυνίκη Εμμανουηλίδου.
Τι γεύση σου άφησαν οι προπονήσεις στο Αντονί και το Ολυμπιακό Χωριό:
«Ήταν μοναδική εμπειρία. Κάναμε προπονήσεις στο Αντονί και όταν μπήκαμε στο χωριό ήταν πολύ ωραία. Είχε πάρα πολλά πράγματα να κάνεις και, αν σκεφτείς ότι για μένα ήταν η πρώτη μου Ολυμπιάδα, ήταν δύσκολο να παραμείνω συγκεντρωμένη. Είχαμε εκστασιαστεί με την Πολυνίκη (γέλια) αλλά μετά από κάποιες ημέρες ηρεμήσαμε και κάναμε focus στον αγώνα μας».
Πώς βίωσες την ημέρα του αγώνα σου;
«Όσο περνούσαν οι μέρες δεν είχα τόσο άγχος, όσο ανυπομονησία. Όταν έφτασε η μέρα που θα αγωνιζόμουν, ένιωθα έτοιμη. Είχα ένα πόνο στο δικέφαλο πριν αγωνισθώ, ένιωθα μια ενόχληση αλλά δεν το σκεφτόμουν γιατί είχα πάει στο Παρίσι για να κάνω το καλύτερο δυνατό. Μόλις μπήκα μέσα στο στάδιο, έπαθα σοκ. Ανατρίχιασα. Είχε πάρα πολύ κόσμο και εγώ δεν έχω συνηθίσει να αγωνίζομαι με τόσο κόσμο».
Σε επηρέασε ψυχολογικά η παρουσία του κόσμου;
«Δεν με άγχωσε. Ανατρίχιασα και συγκινήθηκα γιατί κατάλαβα ότι όλος μου ο κόπος αυτή τη χρονιά ανταμείφθηκε».
Τι έγινε στα 4.55μ;
«Έκανα καλά άλματα και πίστευα ότι θα προκριθώ. Στην πρώτη προσπάθεια στα 4.55μ ένιωσα ένα κάψιμο αλλά ήμουν ακόμη ζεστή. Το ανέφερα στον προπονητή και με ρώτησε αν θέλω να συνεχίσω. Δεν περίμενα ότι το 4.40 θα δώσει πρόκριση αλλά για το 4.55 ήμουν σίγουρη. Οπότε ήθελα να συνεχίσω, σκεπτόμενη ότι είναι άλλα δυο άλματα. Δεν πόναγα τόσο πολύ, ήμουν ακόμη ζεστή».
Πώς αντέδρασες όταν έμαθες ότι βρίσκεσαι στον τελικό;
«Δεν το κατάλαβα. Είδα μια αθλήτρια που είχαμε τις ίδιες προσπάθειες και δεν πρόλαβα να σκεφτώ κάτι γιατί ήρθε μπροστά μου ο κριτής και μου είπε ότι βρίσκομαι στον τελικό. Έπαθα σοκ. Πήγα κατευθείαν στους γονείς μου και τον προπονητή μου, ο οποίος είχε στεναχωρηθεί που τραυματίστηκε και μου είπε «Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να στεναχωρηθώ». Με έπιασαν τα κλάματα γιατί σκέφτηκα ότι όταν παγώσει το πόδι μου, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην μπορώ να αγωνισθώ».
Πώς διαχειρίστηκες ότι λόγω των ιατρικών αποτελεσμάτων δεν θα αγωνιζόσουν στον τελικό;
«Στεναχωρήθηκα πολύ. Μόλις τελείωσα τον αγώνα, με έπιασαν τα κλάματα γιατί ήξερα ότι ήταν θλάση. Είχα ξαναπάθει πάλι πέρυσι και ήξερα ότι θα πρέπει να προστατεύσω το πόδι μου. Φυσικά και είναι σημαντικός ένας τελικός στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά μια θλάση αν είναι σοβαρή μπορεί να σε κρατήσει πίσω ακόμη και έξι μήνες, ίσως και παραπάνω. Δεν ήθελα να πάρω το ρίσκο. Στεναχωρήθηκα αλλά όταν το σκέφτηκα πιο ψύχραιμα κατάλαβα ότι θα μπορούσε να έχει συμβεί νωρίτερα και να μην καταφέρω να αγωνισθώ καθόλου. Οπότε ήμουν κάπως τυχερή που έζησα τον προκριματικό. Συμβαίνουν αυτά στον αθλητισμό».
Τι αποκόμισες από την εμπειρία του Παρισιού;
«Η εμπειρία αυτή με έκανε να καταλάβω ότι μπορώ να είμαι παρούσα σε μεγάλους τελικούς και μου έδωσε κίνητρο για την επόμενη χρονιά. Ένιωσα ότι εδώ θα πρέπει να βρίσκομαι. Θα με βοηθήσει πολύ να πεισμώσω και να γίνω καλύτερη στο μέλλον».
Στο Ολυμπιακό Χωριό συναντήθηκες και με μεγάλα ονόματα του στίβου. Έβγαλες ή μίλησες με κάποιους;
«Ναι, φυσικά (γέλια). Έβγαλα φωτογραφία με την Τόμας που κάνει 100μ και 200μ, μαζί με την Πολυνίκη βγάλαμε με την Ρόχας και η αλήθεια είναι ότι προσπαθήσαμε να βγούμε και με τον Λάιν αλλά μας γείωσε (γέλια). Βέβαια, το καταλαβαίνω γιατί θα του ζητάνε να βγουν φωτογραφίες συνέχεια. Είδα και τον Ταμπέρι αλλά ντράπηκα να του το ζητήσω. Δεν ξέρω γιατί».
Το «δέσιμο» με την Πολυνίκη πώς προέκυψε;
«Ήμασταν μαζί και στο Ευρωπαϊκό της Ρώμης, μπορεί να μην είχαμε μιλήσει πολύ αλλά μου άρεσε το vibe που έβγαζε η Πολυνίκη. Στο Παρίσι ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα και ταιριάξαμε. Τη συμπαθώ πάρα πολύ, είναι πολύ καλό παιδί. Είμαστε και οι δυο ανοιχτοί σαν άνθρωποι και δεν ήταν δύσκολο να δέσουμε. Είναι ένας αληθινός άνθρωπος και χαμογελαστός. Μου αρέσει αυτό».
Στη Γαλλία βρέθηκαν και οι γονείς σου. Τι σου είπαν; Πώς αντέδρασαν μετά τον τραυματισμό σου;
«Οι γονείς μου ήταν περήφανοι για εμένα. Στεναχωρήθηκαν που τραυματίστηκα. Μαζί με τον προπονητή μου με έκαναν να καταλάβω ότι δεν πρέπει να στεναχωριέμαι τόσο πολύ γιατί αυτά συμβαίνουν στον αθλητισμό. Θα μπορούσε να υπάρχει και χειρότερο σενάριο. Θα πρέπει να εκτιμώ το καθετί γιατί τα πράγματα μπορεί να ήταν χειρότερα. Με στήριξαν πολύ, κάναμε βόλτες στο Παρίσι και ξεχάστηκα λίγο».
Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του προπονητή σου (Βασίλης Μεγαλοοικονόμου) στην εξέλιξη σου;
«Είναι ένας πολύ καλός προπονητής. Είναι ο λόγος που βελτιώθηκα τόσο πολύ φέτος και έχω άλματα από τα 4.40μ και πάνω. Με έχει βοηθήσει στην τεχνική αλλά σίγουρα έχω πολλά πράγματα να μάθω ακόμη. Αγαπάει τη δουλειά του, είναι πού καλός γνώστης του επί κοντώ και με έχει βοηθήσει».
Δοκίμασες σπριντ με την Πολυνίκη;
«Μου έδωσε δύο μέτρα και μετά ξεκίνησε. Τρέξαμε για 20 μέτρα και είχε πλάκα (γέλια)».