Για τους πιστούς αναγνώστες των «Ελεύθερων Σκέψεων», πιθανότατα να είναι γνωστά μερικά από όσα σήμερα θα αναφέρω και έχουν σχέση με τον… ναό των ΠΑΟΚτσήδων. Κι αυτό, γιατί στο παρελθόν υπάρχει περίπτωση να έχουν εμφανιστεί σαν συμπληρωματικά στοιχεία, σε ανάλογα σχόλια που προφανώς – ή μάλλον μετά βεβαιότητας - είχαν να κάνουν με τα δρώμενα στην ασπρόμαυρη οικογένεια και την διαχρονική πορεία του λαοφιλέστατου συλλόγου.
Δεν έχω κανένα λόγο να κρύψω ότι πολλές φορές η αυτοβιογραφική μου παρόρμηση με οδηγεί - θέλω δεν θέλω - να προσεγγίζω ή και να επιστρέφω σε γεγονότα, με τα οποία είμαι άρρηκτα συνδεδεμένος. Διαβάζοντας χθες πως συμπληρώθηκαν 64 χρόνια από την ημέρα που «εγκαινιάστηκε» η Τούμπα (6 Σεπτεμβρίου 1959), χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα περικυκλωμένος από αναμνήσεις και εικόνες, που έχουν σχέση με το θρυλικό γήπεδο. Συνηθισμένος σε τέτοιου είδους αναφορές του παρελθόντος, κράτησα μια σειρά.
Ξεκίνησα από εκείνα τα απίστευτα δειλινά που περνούσα μετά την θεμελίωση και έβλεπα εκατοντάδες ΠΑΟΚτσήδες, νεαροί και ηλικιωμένοι, οι περισσότεροι με τα ρούχα της δουλειάς τους, μόλις συμπλήρωναν το μεροκάματο τους, χαμογελαστοί – έστω και κατάκοποι – κουβαλούσαν άμμο, τσιμέντα, τούβλα, δοκάρια, σιδερόβεργες και ότι τους ζητούσαν. Θαρρείς και δούλευαν όλοι στο ίδιο εργοτάξιο. Να συνεχίσω με τα εγκαίνια. Στο φιλικό παιχνίδι με την ΑΕΚ και όταν έριχναν την μπάλα από το αεροπλάνο της πολεμικής μας αεροπορίας για να γίνει η σέντρα, χιλιάδες ψυχές αντίθετα ανέβαιναν στον ουρανό. Ήταν μια πραγματική μυσταγωγία.
Η Τούμπα όμως έχει την δική της ιστορία. Ας αφήσουμε στην άκρη τις δικές μου αναμνήσεις. Κατά γενική ομολογία είναι έργο αποκλειστικά μια φωτισμένης γενιάς προσφύγων, που άφησαν έκπληκτο το πανελλήνιο. Οι ηγέτες αυτής της γενιάς έγραψαν ιστορία. Κατάφεραν το θεωρούμενο εκείνη την εποχή ακατόρθωτο. Σε χρόνο -ρεκόρ μετά την «εκδίωξη» - λόγω Πανεπιστημιούπολης – η ομάδα τους να έχει το νέο ιδιόκτητο γήπεδο της! Σε παλαιότερο σχόλιο μου, έχω αναφερθεί στη μάχη που έδωσαν και στον πόλεμο που δέχθηκαν. Όπως και στην περιβόητη και ιστορική Συνέλευση, με την οποία εκβίασαν κάποιοι να ρίξουν την διοίκηση και να ματαιώσουν την αγορά του οικοπέδου που είχε συμφωνηθεί. Ο Θεός βοήθησε τότε και με μια ψήφο διαφορά κρατήθηκαν όρθιοι οι τότε διοικούντες και εμπνευστές του μεγάλου εγχειρήματος Γιώργος Χαραλαμπίδης και Δημήτρης Δημάδης.
Η υστεροφημία των οποίων, ωχριά βέβαια μπροστά στην αντίστοιχη εκείνων που αν κέρδιζαν στην ψηφοφορία, η Τούμπα δεν θα υπήρχε σήμερα. Στην κατασκευή του γηπέδου βοήθησε σημαντικά και ο αθόρυβος και σεμνός πρόεδρος Βασίλης Ζέρβας, πατέρας του Δημάρχου Κωνσταντίνου Ζέρβα. Βάζω μια τελεία στις αναμνήσεις μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχα πολλά περισσότερα να σας πω. Για την ώρα με αφορμή τα 64 χρόνια να κάνω και μια ευχή: Την θρυλική έδρα να την δούμε σύντομα εκ θεμελίων αναμορφωμένη και πανέμορφη. Το «νέα Τούμπα» θα γοητεύει, αλλά η παλιά θα κρατάει πάντα το μεγαλείο ενός θρύλου.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.