Η αλήθεια είναι ότι νιώσαμε πως το είχαμε ξεπεράσει στη διάρκεια του Προολυμπιακού Τουρνουά καθώς αυτό το 43% με το οποίο εκτέλεσε η Εθνική φανέρωσε ακρίβεια και παράλληλα δόθηκε η αίσθηση – ή μάλλον η ψευδαίσθηση – ότι τούτο το πρόβλημα είχε κλειδωθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ήταν όμως ψευδαίσθηση γιατί τα γκαρντ μας (πλην του Βασίλη Τολιόπουλου) πορεύονται στη σταδιοδρομία τους με πολύ χαμηλότερο ποσοστό.
Για παράδειγμα, η επίδοση του Νικ Καλάθη στο Προολυμπιακό Τουρνουά ήταν εξωπραγματικό συγκριτικά με το 30% που τον χαρακτηρίζει στην πορεία του στην Euroleague. Ο Τόμας Ουόκαπ κινήθηκε στα συνηθισμένα επίπεδα (33.6%) ενώ ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης ουδέποτε ήταν ο κλασικός σουτέρ αλλά clutch shooter, αυτό προδίδει τουλάχιστον το 34% που επίσης έχει στην Euroleague.
Κουράζουν οι αριθμοί εντούτοις είναι απαραίτητοι γιατί αναδεικνύουν τους λόγους για τους οποίους οι αντίπαλοί μας – στο Ολυμπιακό Τουρνουά – επιλέγουν την άμυνα ζώνης. Ειδικά ο Σέρτζιο Σκαριόλο (ομοσπονδιακός τεχνικός Ισπανίας) φώναξε δίχως ενδοιασμό την έλλειψη φόβου και δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το χτίσιμο ενός ισπανικού τείχους περιμετρικά του Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Προφανέστατα ήθελε να κόψει τις διεισδύσεις του Έλληνα φόργουορντ και προτίμησε να πει… «αν είναι να χάσω από τους άλλους, ας χάσω». Δεν έχασε ασφαλώς γιατί πλην του Βασίλη Τολιόπουλου – για τον οποίον δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλά plays αν και θα έπρεπε – οι Ουόκαπ, Καλάθης, Λαρεντζάκης είχαν συνολικά 5/16 τρίποντα έπειτα από την αντίστοιχα απογοητευτική επίδοση των 3/18 απέναντι στον Καναδά. Κάποιοι μπορεί να χαρακτηρίσουν τζαγαδόρικη την τακτική του Σκαριόλο, στην πραγματικότητα όμως ήταν η πλέον ασφαλής. Μόνο ο Τολιόπουλος του ξέφυγε. Κατά τα άλλα, πήγε το παιχνίδι έτσι όπως ακριβώς ήθελε.
Η δε απόφαση του Βασίλη Σπανούλη, αυτή της απόσυρσης του Βασίλη Τολιόπουλου στον πάγκο, εμπεριέχει μπασκετική λογική και για την ακρίβεια επένδυση στην άμυνα. Με το 0-8 σερί που δέχθηκε η Εθνική προφανέστατα δεν του βγήκε. Όπως δεν βγήκε το pick στην κορυφή για να σουτάρει ο Λαρεντζάκης ή ότι η μπάλα (ξέ)μεινε στα χέρια του Αντετοκούμμπο έξω από τη γραμμή του τριπόντου στην τελευταία κρισιμη επίθεση.
Προς Θεού, δεν αναθεματίζω, ίσα-ίσα που απολαμβάνω την παρουσία της Εθνικής στην κορυφαία διοργάνωση γιατί συνεχίζω να θεωρώ ότι πάτησε σ’ ένα σκαλοπάτι υψηλότερο από αυτό που πραγματικά αξίζει να είναι. Η ιστορία θα μπορούσε να είχε γραφτεί διαφορετικά αν ο Κώστας Σλούκας δήλωσε «παρών» στους Ολυμπιακούς Αγώνες γιατί εκεί ο Σκαριόλο δεν θα έδινε το σουτ έπειτα από σκριν και προφανώς δεν θα επέλεγε να πορευτεί με άμυνα ζώνης απέναντι σ’ έναν από τους κορυφαίους σουτέρ στην Euroleague με ιδιαίτερη ικανότητα στο σουτ από… χαραμάδα.
Σλούκας δεν υπάρχει, γι’ αυτό ασφαλώς ασχολούμαστε με τους παρόντες κι αυτοί θα πρέπει να παρουσιάσουν κάτι πολύ ανώτερο σε σχέση με τους προηγούμενους αγώνες. Στα δύο πρώτα παιχνίδια οι Αντετοκούνμπο (63π.). Παπανικολάου (26π.), Τολιόπουλος (23π.) πρόσφεραν το 70.5% των πόντων της Εθνικής. Χρειάζονται κι άλλοι πόλοι στην επίθεση για να κερδίσεις παιχνίδια αυτού του επιπέδου. Αν δεν εμφανιστούν θα περιοριστούμε στα ευχολόγια, στις συγκινητικές προσπάθειες και στις κουβέντες περί χαμένων ευκαιριών. Καθώς δεν θα αλλάξει η τακτική των αντιπάλων γιατί κι αυτοί κάνουν scouting, η Εθνική θα χρειαστεί βοήθεια από τους Παπαγιάννη-Μήτογλου και όχι βεβιασμένες προσπάθειες. Παίρνει δημιουργία από Καλάθη-Ουόκαπ με τις 22 ασίστ που έχουν δώσει σε δύο παιχνίδια, αλλά είναι αναγκαίο να γίνουν πιο αποτελεσματικοί από μακρινή απόσταση. Κυρίως όμως, τα σουτ θα πρέπει να είναι «βγαλμένα» μέσα από κυκλοφορία μπάλας και όχι της απελπισίας.
Ο αγώνας με την Αυστραλία προμηνύεται εντελώς διαφορετικός σε σύγκριση με τον αντίστοιχο με τους Ισπανούς γιατί οι Αυστραλοί είναι μια run n’ gun ομάδα. Δεν κοιτάζει το χρονόμετρο αλλά το πρώτο καλό σουτ και το παίρνει δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό. Είναι ισχυρή μέσα στη ρακέτα και τουλάχιστον οι τρεις από τους πέντε της πεντάδας πηγαίνουν στο επιθετικό ριμπάουντ. Είναι δεδομένο ότι θα επιδιώξουν high tempo κι εκεί θα φανεί το επίπεδο ωριμότητας και ηρεμίας των Ελλήνων γκαρντ. Εκεί την πάτησαν οι Ισπανοί, όχι όμως και ο Καναδάς ο οποίος επίσης αρέσκεται σ’ αυτό το στιλ μπάσκετ.
Τελευταία ευκαιρία λοιπόν, ας την αξιοποιήσουμε…