Τοπικό ντέρμπι με επιπρόσθετη γοητεία, πάθος και θα λέγαμε και κάποιον φερετζέ, από τη στιγμή κατά την οποία η έκβαση του έδινε λύσεις, πέραν του καθαρά αγωνιστικού μέρους, σε επιμέρους ιδιαίτερες εκκρεμότητες. Θα μου πείτε πως με την θριαμβευτική επικράτηση των φιλοξενούμενων… εξηγήθηκαν μερικά ανεξήγητα και απομακρύνθηκε όλη αυτή η επικίνδυνη τοξικότητα; Χωρίς καμία δυσκολία, θα σας απαντούσα ναι! Κι αυτό γιατί οι κεκράχτες της ρητορικής του μίσους και της εχθροπάθειας, θέλουν δεν θέλουν θα το βουλώσουν και θα αφήσουν τις δυο ομάδες ήσυχες, να πορευτούν από εδώ και πέρα. Τη μια να μην τολμήσουν να την αγγίξουν και να την αφήσουν ελεύθερη να απολαύσει την μεγάλη κατάκτηση της.
Και την άλλη επίσης να την απαλλάξουν από το «τάχα μου δήθεν» ενδιαφέρον τους, τις παροτρύνσεις και όλα όσα επιπόλαια χρησιμοποίησαν σαν προσάναμμα εμπρησμού, με τα οποία την φόρτωσαν ώστε να απελευθερωθεί και με νηφαλιότητα να ασχοληθεί με το πολύ σημαντικό στόχο που έχει μπροστά της. Ο ΠΑΟΚ πήρε το πρωτάθλημα, το συναρπαστικότερο από καταβολής του θεσμού. Έγραψε πραγματική ιστορία. Ο Άρης διεκδικεί ύστερα από 54 χρόνια έναν τίτλο. Ο πρώτος έχει δικαίωμα στα πανηγύρια και στις γιορτές. Ο δεύτερος έχει χρέος να πετάξει στα σκουπίδια ότι επικίνδυνο, πρόχειρο και επιπόλαιο του φόρτωσαν και να προσηλωθεί στο χρέος του απέναντι στην ιστορία του. Η κατάκτηση του κυπέλλου θα πρέπει να είναι μοναδικό του μέλημα μέχρι το Σάββατο το βράδυ.
Είναι αλήθεια και πρέπει να το αναγνωρίσουν όλοι ότι εμείς από νωρίς σημειώσαμε και σημάναμε συναγερμό για την τοξικότητα που κάποιοι αφελώς ή δολίως καλλιέργησαν, υποστηρίζοντας το αντίθετο. Ότι δηλαδή θα ήταν πολύ μεγάλη γιορτή για την πόλη, ο ΠΑΟΚ να πάρει το πρωτάθλημα και ο Άρης το κύπελλο. Αυτό το τελευταίο επαναλαμβάνουμε κι ελπίζουμε να το ζήσουμε. Στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, θέλεις δεν θέλεις περιορίζεσαι σε συναισθηματικές προσεγγίσεις, χωρίς να δίνεις και πολύ σημασία στο τι έγινε μέσα στο γήπεδο. Επί του προκειμένου, δυο λόγια μόνον για αυτό το τελευταίο. Ότι ο νικητής έπαιξε πολύ έξυπνα, ο προπονητής του διατήρησε και στήριξε με σοβαρότητα τον σχεδιασμό του και με τους παίκτες του να ακολουθούν κατά γράμμα τις εντολές του. Ο ηττημένος έδειχνε «μαγκωμένος» σε ένα άγχος που τον πλήγωνε. Κάτι που φάνηκε από τις πανικόβλητες κινήσεις, ιδιαίτερα προς το τέλος του αγώνα, του συμπαθέστατου Μάντζιου.
Σε ατομική απόδοση, ο Κοτάρσκι στάθηκε στο ύψος του, ο Σάστρε ήταν καλός, το ίδιο και το δίδυμο Κετζιόρα – Μιχαηλίδη. Βοήθησε όχι τόσο όσο μπορούσε ο Μπάμπα. Το δίδυμο των χαφ πάλεψε γενναία. Μπροστά η ψυχάρα ο Ζίβκοβιτς «όλα τα λεφτά». Υπερπολύτιμος αποδείχθηκε ο Μπράντον Τόμας με το γκολ και την ασίστ σε αυτό το σημαντικό παιχνίδι. Ο θαυματουργός πιτσιρικάς… τι άλλο να κάνει; Από το θαύμα που και πάλι έκανε. Γκολάρα από τον Τάισον.
Σαφέστατα συγκινητικός και μαχητής ο Σαμάτα στο χρόνο που χρησιμοποιήθηκε. Ο Ντεσπόντοφ θα μπορούσε να πετύχει άνετα ένα τρίτο γκολ, αν είχε καθαρό μυαλό, στην μπάλα που του ήρθε λουκούμι μπροστά στον τερματοφύλακα. Ο διαιτητής; Γελοίος! Για να μην χρησιμοποιήσω βαρύτερες εκφράσεις, οι οποίες στην περίπτωση Μιχαηλίδη τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα. Δεν είναι δυνατόν να σημαδεύεις στην αρχή του αγώνα έναν αμυντικό πολύτιμο παίκτη με μια κίτρινη κάρτα που δεν υπάρχει. Τι είχε στο μυαλό του ο Ισραηλινός; Αχρηστεύοντας τον για ολόκληρο τον αγώνα και σημαδεύοντας τον, σε κάποια στιγμή να τον ξαποστείλει. Πάλι με ένα φάουλ που δεν ήταν περίπτωση κάρτας. Στον αντίποδα υπήρχε κόκκινη ολοκάθαρη στον Βερστράτε, ο οποίος πήγε να κόψει το ποδόσφαιρο από τον Κωνσταντέλια.
Να μείνουμε σε αυτά τα ολίγα γιατί αν προχωρήσουμε θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε όσα πριν από τον αγώνα κατέθεσε αθλητικός ρεπόρτερ, ο οποίος χαρακτηριστικά είπε ότι «με εκπλήσσει το γεγονός ότι ενώ υπήρχαν δύο Γερμανοί ελίτ διαθέσιμοι, επιλέχθηκε (από ποιον μήπως από τον Μάνταλο;) ο Όρελ Γκρίνφιλντ. Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στην κρίση σας. Δεν προχωρώ περισσότερο και κλείνω το σημείωμα μου, συγχαίρω όλους όσους εργάστηκαν και βοήθησαν σε αυτή τη μεγαλειώδη φετινή πορεία του λαοφιλέστατου ΠΑΟΚ (εντός Ελλάδας και στην Ευρώπη) και πηγαίνω να στηθώ στην τηλεόραση, για να απολαύσω τα ασπρόμαυρα επινίκια.