Η στιγμή της αλήθειας αύριο το βράδυ στη θρυλική Τούμπα. Μια στιγμή που όμως αγκαλιάζει τόσα πολλά, που δεν θα χωρούσαν ούτε σε έναν χρόνο ολόκληρο. Κι αυτό ισχύει και για τις δύο ομάδες. Η μοίρα τους κρίνεται από το αποτέλεσμα της μεταξύ τους σύγκρουσης. Όντας σοβαροί υποψήφιοι – μέχρι στιγμής – διεκδικητές του τίτλου, θα γνωρίζουν με το σφύριγμα της λήξης, ποιο δρόμο θα ακολουθήσει ο καθένας στη συνέχεια.
Ο γηπεδούχος λέει πως παίζει με τον κόσμο του στο πλευρό του και ο φιλοξενούμενος ότι έρχεται με τον… αέρα μιας ιστορικής (!) πρόκρισης. Ε… και; Ανταπαντούν οι πρώτοι. Τι κάνατε παραπάνω από εμάς στην Ευρώπη, κερδίσατε μια ομάδα αξιολύπητη που σερνόταν στην κυριολεξία. Κι εμείς δώσαμε βαθμούς. Το τι θα μετρήσει από τα παραπάνω σε αυτό το τόσο σημαντικό παιχνίδι, θα το δούμε αύριο.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή μπορούμε να πούμε πως ο Λουτσέσκου και οι παίκτες του έχουν συνειδητοποιήσει σε απόλυτο βαθμό τη σημασία της αποστολής τους και είναι πανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν τα πάντα. Σίγουρα θα είναι πρόβλημα τυχόν απουσία του Ντεσπόντοφ σε ένα τέτοιο μεγάλο παιχνίδι.
Από την άλλη οι Πειραιώτες όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν οι φυλλάδες τους και τα κανάλια τους, θα παραταχθούν με αλλαγές, μιας και έχουν αρκετές εναλλακτικές λύσεις. Επί του προκειμένου, νομίζουμε πως θα πρέπει κάποιος να τους τονίσει πως εκείνο που μετράει πάνω από όλα είναι μόνον ένα. Η παρουσία του πληθωρικού σέντερ φορ που διαθέτει, του χαρισματικού Ελ Καμπί. Διαιτητής ο Γάλλος Βίλι Ντελαζό.
Πάμε όμως παρακάτω. Να πάρουμε θέση για αυτό το «ντελίριο», για αυτή την ακατανόητη και υπερβολικά διογκωμένη και μεγεθυμένη πρόκριση, σε έναν τελικό τρίτης ευρωπαϊκής κατηγορίας όπως προαναφέραμε. Και καλά να βλέπουμε τους Πειραιώτες να εκστασιάζονται, με το δίκιο τους εν πάση περιπτώσει. Άλλωστε αναζητούν εναγωνίως αντιπερισπασμούς και κολυμβήθρες του Σιλοάμ για όσα ακατανόμαστα χρεώνονται (στο παρελθόν, στο παρόν… και βάλε).
Είναι πραγματικά μια εξαιρετική επίδοση η πρόκριση σε έναν τελικό – ασχέτως κατηγορίας και επιτρέπονται κάποια συγχαρητήρια, όχι όμως και πλήρης συμπόρευση με εξαλλοσύνες, υπερθεματισμούς και ιερόσυλες συγκρούσεις. Όπως αυτή που τόλμησαν μερικοί, συγκρίνοντας τον αποκλεισμό της παραπαίουσας, καχεκτικής αγγλικής ομάδας και την πρόκριση της δικής μας, με το απλησίαστο έπος της κατάκτησης του πανευρωπαϊκού κυπέλλου του 2004 από το εθνικό μας συγκρότημα. Τα συγχαρητήρια ως εκ τούτου και ως ένα σημείο δικαιολογούνται. Από εκεί και πέρα εκδηλώνουν μια τάση περίεργου δημοσιοσχετισμού, που πιθανόν να παρεξηγηθεί. Ας μου επιτραπεί λοιπόν σε ότι αφορά σε αυτό το σημείο, να συνταυτιστώ απόλυτα με όσα κατέθεσε ο Στέλιος Γρηγοριάδης, χθες στην εκπομπή «Στη σέντρα» με τον Γιώργο Μπούζο στο «Metropolis 95,5».
Ο έμπειρος αθλητικογράφος αιτιολογώντας τα συναισθήματα του, ότι δηλαδή δεν χάρηκε για την… επιτυχία του Ολυμπιακού, δεν είπε τίποτε άλλο από τα αυτονόητα. Από αυτά που έχει μέσα στην ψυχή του. Από τις όποιες αλήθειες και βιωματικές σκληρές εμπειρίες που έχει στο πετσί του και οι οποίες επιστρέφουν εμμονικά, κατά καιρούς σαν εφιάλτες ακόμη και τώρα: Κοσκωτάς, ο ληστής πρόεδρος του Ολυμπιακού και οι μεταγραφές Ντέταρι και σία που έκανε με δικά μας λεφτά, Κόκκαλης, η θρυλική παράγκα με το ιστορικό μότο του πατέρα Σπάθα: «Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να γα…θουν». Από κοντά και η απόπειρα εξόντωσης του ΠΑΟΚ με την κατασκευή του μορφώματος της πολυιδιοκτησίας (έμπνευση και εκτέλεση Ολυμπιακού και Κούγια), με την σύμπραξη του ανεκδιήγητου Υπουργού της σημερινής Κυβέρνησης Λευτέρη Αυγενάκη.
Ακόμη θολά είναι τα νερά με όσα διακινήθηκαν γύρω από τον περιβόητο Κλάτενμπεργκ και την απόπειρα να καταργηθεί η νομιμότητα σε ότι αφορά τη παραμονή της διοίκησης της ΕΠΟ, στην οποία ασφαλώς δεν συναίνεσε ο Μητσοτάκης. Με συνέπεια αυτό το τελευταίο να αποτελέσει αφορμή ή μάλλον άλλοθι της αλλαγής πλεύσης των ΜΜΕ του προέδρου, που από υπερασπιστής του Μητσοτάκη, έγινε θανάσιμος εχθρός του. Φυσικά για άλλους πιο σοβαρούς λόγους. Αναφέρθηκε επίσης ο κύριος πρόεδρος στον πατέρα του. Σαφέστατα ο πατέρας του ήταν ένας εξαιρετικός και γενικά αποδεκτός με το κύρος του παράγοντας στον χώρο του ποδοσφαίρου και όχι μόνο. Αν του μοιάζει; Αυτό θα το κρίνει ο ίδιος.
Τέλος έγινε αναφορά και στον αείμνηστο Σάββα. Θα του θυμίσουμε ένα και μόνο. Ότι ο συγχωρεμένος πατέρας του αντιπροέδρου της UEFA, υπήρξε θύμα απόπειρας λιντσαρίσματος από τους Τσουκαλάδες, γιατί κάποια στιγμή το θεώρησαν ότι υποστήριξε τον Κόκκαλη. Κι όπου Κόκκαλης ως γνωστόν σημαίνει θανάσιμος αντίπαλος για τον σημερινό πρόεδρο. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε, απλά κλείνουμε με το οι Έλληνες δεν είναι λωτοφάγοι και κάποιοι από αυτούς έχουν όχι μόνο ισχυρή μνήμη, αλλά και αξιακό κώδικα που δεν τον ξεπουλάνε και δεν τον προδίδουν ποτέ.