Τουλάχιστον ακατανόητος μπορεί να χαρακτηριστεί ο «ντόρος» που δημιουργήθηκε μετά το (νέο) αίτημα της ΠΑΕ Αρης για τον ορισμό Ελλήνων διαιτητών στους αγώνες της καθότι το ίδιο αίτημα είχε κατατεθεί επισήμως και στις 22 Ιανουαρίου μετά την κακή διαιτησία του Δανού Κροχ στον εντός έδρας αγώνα με τον Ολυμπιακό!
Ξεκινώντας από τα προφανή, είναι ευνόητο ότι η επικοινωνιακή πολιτική συγκεκριμένων ομάδων επιδίωξε να… σηκώσει πιο ψηλά ένα ζήτημα ή μάλλον ένα αίτημα που υφίσταται εδώ και τρεις μήνες, προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους ή της κοινής πολιτικής τους. Στην πραγματικότητα, το διάστημα είναι μεγαλύτερο καθώς η πρώτη φορά που οι «κίτρινοι» αποφάσισαν να αλλάξουν ρότα και να ζητήσουν επισήμως τον ορισμό Ελλήνων διαιτητών ήταν το περασμένο φθινόπωρο. Γιατί το έκαναν; Δεν έχουν την παραμικρή εμπιστοσύνη στους ορισμούς των ξένων αρχιδιαιτητών, έχουν αντιληφθεί ότι οι τελευταίοι θέλουν να διατηρούν καλές σχέσεις με αυτούς που τους επιλέγουν και καθώς δεν συμμετέχουν σ’ αυτό το γαϊτανάκι της διαιτησίας, κρατούν αποστάσεις. Δεύτερον, φέτος είχαν τις χειρότερες διαιτησίες από ξένους διαιτητές σαν τον Νταμπάνοβιτς στον αγώνα με την ΑΕΚ ή τον απίθανο Σουηδοιρακινό στον εκτός έδρας αγώνα με τον Παναθηναϊκό.
Συνεπώς, για ποιους λόγους ενόχλησε τόσο έντονα το αίτημα του Αρη; Πιθανόν λόγω των νέων συμμαχιών που φαίνεται ότι βρίσκονται στον ορίζοντα. Προχθές εξάλλου, προσχηματικά ο Γιάννης Αλαφούζος μίλησε για την ανάγκη ορισμού ξένων διαιτητών στους αγώνες μεταξύ των πέντε ομάδων (ΑΕΚ, Αρης, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ). Σημειώθηκε επίσης ότι υπάρχει μια συμφωνία κυρίων για τον ορισμό ξένων διαιτητών. Μα, ο Αρης δεν συμμετείχε σε καμία τέτοια συμφωνία, ούτε που προσκλήθηκε εξάλλου σε αυτές τις διαδικασίες των τεσσάρων, άρα δεν έχει καμία συμφωνία να τιμήσει. Και φυσικά δεν θα προσαρμόσει τα δικά του «θέλω» σ’ αυτά που θέλουν οι υπόλοιποι, ειδικά αυτοί που έθεταν βέτο για τη συμμετοχή του Αρη στις συζητήσεις για την επιλογή ξένου αρχιδιαιτητή.