Ως λαός εύκολα ακολουθούμε τον δρόμο υπερβολής. Χωρίς δυσκολία από την αποθέωση περνάμε στο ανάθεμα. Η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου από προχθές το βράδυ ζει ένα δράμα. Και μαζί της οι Ελληνες φίλαθλοι, βιώνουν στιγμές μεγάλης απογοήτευσης και εκτονώνονται στα social media.
Υπήρχε μεγάλη πίστη ότι μετά από 10 χρόνια η Εθνική θα είναι παρούσα στο EURO 2024. Πίστη η οποία δεν ήταν έωλη. Αντιθέτως. Ηταν δημιούργημα των όσων πέτυχε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στην προκριματική φάση. Εκεί όπου είχε μόνο μία κακή βραδιά κόντρα στους Ολλανδούς, εκτός έδρας. Σ’ όλους του υπόλοιπους αγώνες η Εθνική ήταν αξιοπρεπέστατη. Πάλεψε, έβγαλε υγεία και έδωσε ελπίδες ότι τελικά θα τα καταφέρει. Οι ελπίδες γιγαντώθηκαν μετά το εντυπωσιακό 5-0 επί του Καζακστάν.
Ηταν το αποτέλεσμα και η εξαιρετική εμφάνιση της ομάδας του Πογέτ που μας έπεισε ότι αυτή η πρόκριση δε χάνεται. Κι όμως χάθηκε. Οχι γιατί η Εθνική ήταν κακή στην Τιφλίδα. Χάθηκε γιατί βρήκε απέναντι της μία ομάδα η οποία πάλεψε για να πετύχει κάτι που δεν είχε ξαναπετύχει στο παρελθόν. Απλωσε τα πόδια της μέχρι εκεί που τις επέτρεπαν οι δυνάμεις της. Αγωνίστηκε με υπομονή, δεν παρασύρθηκε από την κερκίδα και είχε στόχο να αφήσει τη δημιουργία στην Ελλάδα. Για τους Γεωργιανούς ήταν ο αγώνας της ζωής τους, αν για εμάς ήταν ο αγώνας της 10ετίας. Και κυνήγησαν το όνειρο τους με πάθος. Πέτυχαν να πάνε την πρόκριση στη διαδικασία των πέναλτι, οπότε όλα ήταν ανοιχτά.
Θα μπορούσε να πετύχει η Εθνική μας κάτι καλύτερο; Σαφώς αν η απόδοση της ήταν ένα level παραπάνω. Σ’ έναν αγώνα όμως όπου κρίνεται μία πρόκριση, το βάρος της ευθύνης επιβάλει συντήρηση και όχι παρορμητισμούς. Η λογική θα πρέπει να κυριαρχεί των συναισθημάτων κι αυτό έκαναν οι διεθνείς. Είχαν την κατοχή της μπάλας, αλλά δεν τα κατάφεραν στο παιχνίδι δημιουργίας. Ναι, αν η μπάλα μετά από την κεφαλιά του Μαυροπάνου δε χτυπούσε στο δοκάρι, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Η ιστορία είναι γνωστή. Όταν μία ομάδα χάνει, πάντα μπαίνουν στο κάδρο οι κακές στιγμές. Οπως στις νίκες έτσι και στις ήττες, όμως το αποτέλεσμα διαμορφώνεται από δεκάδες μικρά ή μεγάλα γεγονότα. Η διαφορά: Στις ήττες πάντα καλύτερος είναι ο ποδοσφαιριστής που δεν αγωνίστηκε. Αν ρωτήσεις όλους τους Ελληνες τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η Εθνική στη Γεωργία, μπορεί να ακούσεις ισάριθμες διαφορετικές απόψεις.
Πιστεύω ότι ο Πογέτ και προχθές διαχειρίστηκε όπως έπρεπε το αγώνα. Απλώς δεν του βγήκαν αυτά που σχεδίασε, όπως τα σχεδίασε. Και η είσοδος του Σιώπη έδωσε ανάσες στους αμυντικούς και η συμμετοχή του Κωνσταντέλια (παρότι αγωνίστηκε για μεγάλο διάστημα σε λάθος θέση) έδωσε επιλογές στην επίθεση και αυτή του Γιακουμάκη είναι απόδειξη ότι ο Ουρουγουανός είχε ως στόχο να τελειώσει τον αγώνα πριν από την ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι. Υπάρχει η άποψη ότι θα έπρεπε να αφήσει μέσα και τον Ιωαννίδη. Θεωρητικά μπορεί να έχει βάση και αυτή η άποψη, αλλά μπορεί αποδεικνύονταν μία κακή επιλογή.
Η αλήθεια είναι ότι αν το δοκάρι γινόταν γκολ, τώρα η κουβέντα θα ήταν διαφορετική.
Το ανάθεμα πάντως δεν οδηγεί πουθενά. Για παράδειγμα όλοι οι ποδοσφαιριστές έχουν χάσει πέναλτι, οπότε είναι άδικο να κατηγορούμε τον Γιακουμάκη και τον Μπακασέτα. Ηταν να μην πάει η ιστορία σ’ αυτή τη διαδικασία. Από τη στιγμή που πήγε όλα ήταν πιθανά.
Το ζήτημα είναι πλέον η επόμενη ημέρα της Εθνικής. Είναι άδικο αυτό το γκρουπ των ποδοσφαιριστών να μην στηριχθεί, τώρα που έχει ωριμάσει ώστε να κυνηγήσει τον επόμενο στόχο. Ναι, όσο μεγαλώνει το χρονικό διάστημα που η Εθνική απέχει από μία μεγάλη διοργάνωση στοιχίζει στο γκρουπ. Αξίζει αυτή η ομάδα και να στηριχτεί και να συνεχίσει με τον Πογέτ. Ταπεινή μου άποψη. Ο Ουρουγουανός είναι κομμάτι αυτού του γκρουπ και κατάφερε να το εμπνεύσει. Το έγραψα πολλές ημέρες νωρίτερα, ότι η αξία ενός προπονητή δεν κρίνεται από έναν αγώνα.