Ο Αρης μετά από πολλά χρόνια ήταν χθες συνεπής στο ραντεβού του με την αγωνιστική υπέρβαση και πλέον βάζει πλώρη για την κατάκτηση ενός τίτλου. Δρόμος που έχει ακόμη δυσκολίες, αλλά στην ιστορία του ποδοσφαίρου όποια ομάδα κυνηγάει την κατάκτηση του Κυπέλλου θα πρέπει να αποκλείσει έναν, τουλάχιστον, μεγάλο αντίπαλο.
Ο Αρης το κατάφερε αυτό χθες στη φάση των «16» αποκλείοντας την ΑΕΚ κι έτσι μπήκε με φόρα στη λεωφόρο που οδηγεί στον Τελικό και την κατάκτηση του Κυπέλλου. Αυτό που αποτελεί τον διακαή πόθο των φίλων των «κίτρινων» εδώ και δεκαετίες. Στόχος που τον είδαν να σβήνει άδοξα τα τελευταία χρόνια, από απροσδόκητα παιχνίδια της τύχης. Αυτή που χθες την είχε όλη με το μέρος του.
Και δεν ήταν μόνο αυτό που οδήγησε τον Αρη στην θριαμβευτική πρόκριση. Ηταν και η απόδοση δύο ποδοσφαιριστών που έβαλαν με έντονα γράμματα τη σφραγίδα τους στη μεγάλη επιτυχία: Ο ένας ήταν ο Κουέστα που στη διαδικασία των πέναλτι δύο φορές κράτησε ανέπαφη την εστία του, αλλά και με τις σωτήριες επεμβάσεις του κατά τη διάρκεια των 120 λεπτών. Ο δεύτερος… «σωματοφύλακας» του Αρη χθες, που με την απόδοση του έκρινε την πρόκριση, ήταν ο Φαμπιάνο. Ποδοσφαιριστής που σήκωσε όλο το βάρος της άμυνας. Εδωσε λύσεις σ’ όλες τις δύσκολες στιγμές και σ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα ήταν αλάνθαστος.
Και είχε ανάγκη ο Αρης χθες αγωνιστική προσφορά ποδοσφαιριστών που κρατούσαν τα… «κλειδιά» της άμυνας. Γιατί η ΑΕΚ μπήκε στο γήπεδο αποφασισμένη να φύγει με την πρόκριση.
Ο Μάντζιος δεν έκανε μεγάλες αλλαγές στην 11άδα. Ελλείψει του Ζουλ, έβαλε τον Ντουκουρέ στη θέση του. Οσο για το αγωνιστικό πλάνο; Η γνωστή γνώριμη και πετυχημένη συνταγή. Ο Αρης πρόσεξε τα νώτα του και επιχείρησε να «χτυπήσει» με αντεπιθέσεις. Μόνο που αυτή τη φορά το παράκανε στο α’ ημίχρονο. Αγωνίστηκε περισσότερο απ’ ότι έπρεπε φοβισμένα, με αποτέλεσμα η άμυνα του να έχει δουλειά από το πρώτο λεπτό του αγώνα.
Εχοντας διαπιστώσει οι φιλοξενούμενοι ότι ο Αρης έχει αδυναμία από τα αριστερά, όπου Σαβέριο και Μοντόγια δεν εύρισκαν λύσεις απέναντι σε Αμπραμπατ και Σιντιμπέ, επιχειρούσαν τις περισσότερες επιθέσεις τους από την πλευρά αυτή. Ο Αρης βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο γιατί έχανε και τις δεύτερες μπάλες με αποτέλεσμα η ΑΕΚ να δημιουργεί τη μία επίθεση μετά την άλλη. Οι επιλογές της ήταν κυρίως από τα πλάγια, γιατί και ο Οντουμπάτζο ήταν με καλές και με κακές στιγμές. Ο Αρης των πολλών λαθών, των αργών αντανακλαστικών και της αδυναμίας στη μετάβαση, άντεξε μέχρι το 45ο χωρίς να δεχτεί γκολ, αλλά δεν το κατάφερε μέχρι τη λήξη του α΄ ημιχρόνου. Ο Γκατσίνοβιτς ήταν ο ποδοσφαιριστής που έδωσε το προβάδισμα στην ΑΕΚ στις καθυστερήσεις. Σ’ ένα χρονικό σημείο που θεωρητικά έβαζε δύσκολα στον γηπεδούχο Αρη. Επειδή όμως η θεωρία απέχει από την πράξη και η ομάδα του Μάντζιου είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει, δεν είχε πει την τελευταία λέξη. Η είσοδος στον αγώνα του Φετφατζίδη (54ο) αντί του Σαβέριο, άλλαξε τον ρυθμό του Αρη επιθετικά. Ο Φετφατζίδης κρατούσε την μπάλα και έδινε ρυθμό στην επίθεση του Αρη που μπήκε στο γήπεδο στο β’ ημίχρονο περισσότερο αποφασισμένος απ’ ότι στο πρώτο. Κατάφερε να ισοφαρίσει με τον Μορόν (58ο) και από εκεί και πέρα πήρε ψυχολογία, έκανε λιγότερα λάθη και δεν έδινε πλέον δεύτερες μπάλες στην ΑΕΚ.
Στην ουσία βρήκε την ισορροπία του κι έτσι χαλαρά οδήγησε τον αγώνα στα πέναλτι. Εκεί όπου ο Κουέστα ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής και «γλύκανε» με τις αποκρούσεις του και την απογοήτευση του Φετφατζίδη, ο οποίος ήταν ο μοναδικός παίκτης του Αρη που δεν σκόραρε στη «ρώσικη ρουλέτα». Οσο για τον κόσμο του Αρη, ο Ισπανός τον κέρασε το νέκταρ της ευτυχίας.