Δεν δυσκολεύτηκε είναι αλήθεια ο δικέφαλος να επικυρώσει το προβάδισμα της πρόκρισης, που είχε με την νίκη του στο πρώτο παιχνίδι, το οποίο έγινε στην έδρα του. Μπορεί να μην ήταν τόσο καλός όσο θα το ήθελαν οι φίλοι του, όμως αποδείχθηκε ικανός να πάρει αυτό που ήθελε, αναντίρρητα με άνεση. Είναι αλήθεια ότι ο κόουτς επιχείρησε και πάλι κάτι που το συνηθίζει τακτικά και μερικές φορές μάλιστα του δημιουργεί και δυσκολίες με προβλήματα.
Αναφερόμαστε στο ανακάτεμα της τράπουλας, προκειμένου να «δει» και να διαπιστώσει» κάποια πράγματα, που προφανώς δεν του «κάθονται καλά» και ως εκ τούτου θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει, για να μην προκαλέσουν ανεπιθύμητες παρενέργειες. Προσπάθησε ο Βόλος να εκμεταλλευτεί τις όποιες προοπτικές και δυνατότητες του έδιναν η ψυχολογία της έδρας που στη δική του περίπτωση άλλωστε δεν έχει και καμία επίδραση (είναι δηλαδή σαν να μην υπάρχει), όπως και οι τυχόν διαταράξεις του ηθικού της αντίπαλης ομάδας, μετά το ατυχές αποτέλεσμα στο τελευταίο της παιχνίδι, στο τοπικό ντέρμπι.
Έμειναν όμως οι γηπεδούχοι με την όρεξη της ανατροπής του εύθραυστου πρώτου αποτελέσματος, με το σοκ που υπέστησαν. Δράστης ποιος άλλος από τον θαυματουργό πιτσιρικά. Χάρμα ιδέσθαι η όλη φάση του γκολ που πέτυχε. Μαχαιριά πραγματική για τους Βολιώτες, που αυτόματα έσβησαν τα όποια όνειρα διατηρούσαν. Αν παρέμειναν κάποιες ελπίδες, στη συνέχεια και αυτές αποδείχθηκε ότι ήταν αυταπάτες. Συντηρητικά και δίχως να φορτσάρουν οι παίκτες του Λουτσέσκου, παραχωρώντας κατά διαστήματα χώρο και πρωτοβουλίες στους αντιπάλους τους, διαχειρίστηκαν ικανοποιητικά μέχρι και το τέλος το προβάδισμα και την τελική κατοχύρωση της πρόκρισης.
Είναι αλήθεια ότι δεν είχε κάποια λαμπρή εικόνα η απόδοση, χωρίς όμως να είναι και κακή. Με εξαίρεση το τελευταίο τέταρτο και μετά τις αλλαγές, που οι νικητές θυμήθηκαν τον καλό εαυτό τους. Όπως το ίδιο αλήθεια είναι πως και μέσα από αυτό το παιχνίδι (όπως και σε πολλά άλλα) το μήνυμα της άμεσης ποιοτικής ενίσχυσης ήχησε εκκωφαντικά για δύο τουλάχιστον συγκεκριμένες θέσεις. Ας μην αναφερθούμε σε ονόματα και σε καταστάσεις που «φωνάζουν» από μόνες τους.
Σε ατομικό επίπεδο ο Ζίβκοβιτς δεν πιέστηκε. Είχε μια «έξοδο – αέρα», αλλά και δύο έγκαιρες επεμβάσεις αποσόβησης ενδεχόμενου κινδύνου. Ο Σάστρε απελπιστικά λίγος. Ξεθάρρεψε μόνο προς το τέλος της αναμέτρησης και όταν μπήκε στο παιχνίδι για τα καλά ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς. Καλός ο Κετζιόρα, πολύ καλός ο Μιχαηλίδης. Από τους μέσους ξεχώρισε ο Τσιγγάρας, με τον Σβαμπ να «αποκαθίσταται» για την μέτρια απόδοση του, με το γκολ που πέτυχε. Κοντρολαρισμένος παίκτης ο Μάρκος Αντόνιο, έμοιαζε βέβαια στο ξεκίνημα να είναι έξω από τα νερά του (φυσιολογικό). Όσο περνούσε ο χρόνος όμως και προς το τέλος, έδειξε ότι μπορεί να υπολογίζει σε αυτόν ο κόουτς.
Ο Ντεσπόντοφ σε κακή μέρα, η οποία βέβαια είχε και σαν αιτία την ανυπαρξία του Σάστρε. Κάτι που νέκρωσε τελείως ολόκληρη την πτέρυγα. Προσπάθησε ο Σοάρες. Στην περίπτωση του Μπράντον, χωρίς να του αρνηθείς την αγωνιστική του φιλοτιμία, καταλήγεις απλά στο γεγονός ότι παίζει σε μια θέση που είναι έξω και πάνω από τα μέτρα του. Η διαιτησία προσπέρασε πολύ εύκολα τις δύο φάσεις, που αν τις συναντούσαν ο πρώτος και ο VARίστας σε κάποιο παιχνίδι των μεγάλων ομάδων του λεκανοπεδίου, θα έστηναν την μπάλα 100% στην «άσπρη βούλα». Δυστυχώς ο Βεροιώτης Μαλούτας και ο Βεργέτης από την Αρκαδία κρατούν την αντιΠΑΟΚτσήδικη παράδοση των Ενώσεων τους.
ΥΓ: Όσοι πλήξατε δεν έχετε παρά να διαβάσετε τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου του νέου αντιπροέδρου του δαφνοστεφανομένου, γνωστού ποινικολόγου Αλέξη Κούγια. Νέες (χιλιοειπωμένες βέβαια) αποκαλύψεις, τυλιγμένες σε γλασέ χαρτί. Κάποιοι θα τις χαρακτήριζαν ξαναζεσταμένο φαγητό και αναμασήματα. Άλλοι επικοινωνιακό πασαλιψατέρ για να ΄χαμε να λέγαμε. Τη δουλειά του κάνει βέβαια ο άνθρωπος και την κάνει μια χαρά. Είπαμε, δεν πρόκειται να πλήξουν οι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι όταν παραμένει στην επικαιρότητα και μάλιστα σε ενεργό ρόλο και ακόμη πιο μάλιστα σε σημαντικό πόστο της ομάδας της εύνοιας και των σκανδάλων.