Συμπληρώθηκαν ήδη δύο χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Μίνη. Του ανθρώπου που υπηρέτησε με πάθος το Αθλητικό Δίκαιο, ως νομικός και την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ακεραιότητα τού χαρακτήρα του είχε ως αποτέλεσμα να μην μακροημερεύσει ως Αθλητικός Δικαστής.
Ακόμη και με κόστος για την επαγγελματική του εξέλιξη, συνέχισε να υπηρετεί τα πιστεύω του για ένα ποδόσφαιρο που δεν θα διοικείται από «παράγκες», αλλά από ανθρώπους που το αγαπούν. Από παράγοντες που δεν θα «κλέβουν» τις αγαπημένες Κυριακές των φιλάθλων.
Ο Νίκος Μίνης πολέμησε και πολεμήθηκε από την «παράγκα» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ηταν πάντα συνοδοιπόρος με τους παράγοντες που οραματίζονταν ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο. Με τίμησε με την φιλία του επί σειρά ετών. Εφυγε χωρίς να δει κάτι να αλλάζει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα τον θυμάμαι όσα χρόνια κι αν περάσουν, για την ανιδιοτέλεια του, τις νομικές του γνώσεις και τα όραμα που είχε για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ως μέλος του ΕΣΚΑΝ (Εθνικό Συμβούλιο Καταπολέμησης Ντόπινγκ) βραβεύτηκε για την πολυδιάστατη δράση του. Παράλληλα διετέλεσε αθλητικός δικαστής της ΕΠΑΕ και νομικός της Π.Ε.Κ υπό τον Γ. Λυσσαριδη. Υπήρξε νομικός εκπρόσωπος της Ένωσης προπονητών, νομικός σύμβουλος της ΕΠΑΕ κι εκπρόσωπος των ποδοσφαιριστών.
Μα πάνω απ' όλα ο Νικόλαος Μίνης διακρίθηκε για την ευαισθησία τον ανθρωπισμό και προσφορά του στον συνάνθρωπο. Ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς... Γνήσιος υποστηρικτής της δημοκρατίας, της ελευθερίας του λόγου και του αλτρουισμού. Το παράδειγμα, η μνήμη και η ψυχή του συνέχιζαν και θα συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα από τις δεκάδες ζωές των ανθρώπων που διέσωσε.
Συνοδοιπόρος του ο Γιώργος Λυσαρίδης. Ενας παράγοντας που κόσμησε με την παρουσία του το ελληνικό ποδόσφαιρο. Πού ταυτίστηκε σ’ όλα με τον Νίκο Μίνη. Ηταν επιστήθιος φίλος του και εις μνήμην του έγραψε το παρακάτω σημείωμα:
«Εκλογές ΕΠΟ, Νοέμβριος 1997, Αλεξανδρούπολη. Στήνεται η «παράγκα» του ποδοσφαίρου. Το ποδοσφαιρικό σύστημα την προετοίμαζε από καιρό. Το (παρα)πολιτικό σύστημα σφύριζε αδιάφορα (;;;). Ο Νίκος Μίνης ήταν από τους λίγους που διέβλεψε την εξέλιξη, προειδοποίησε και δεν ενέδωσε… Εκλογές ΕΠΟ, Ιανουάριος 2000, Αθήνα.
Η «παράγκα» έχει πλέον αποκαλυφθεί και έχει καταδικαστεί στην κοινή γνώμη. Είχε όμως το νου της.Ενδύθηκε άλλο προσωπείο και, με ακόμη πιο άθλιες μεθόδους, ανανέωσε την εξουσία της. Το (παρα)πολιτικό σύστημα την ευλόγησε και την έκρινε «διατηρητέα».
Ο Νίκος Μίνης ήταν από τους ελάχιστους που είχαν απομείνει ανυποχώρητοι και συνεπείς, «πάντα γελαστοί και γελασμένοι»…Έτσι παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του.
Σήμερα, 21 Δεκεμβρίου 2023, κλείνουν δυο χρόνια από την εκδημία του. Στη μνήμη του, ξαναφέρνω στη δική μου μνήμη το σημείωμα με το οποίο, αντί επικηδείου, τον αποχαιρέτισα τότε, Αγαπημένε φίλε, Καθώς πορεύεσαι ήδη «την μακαρίαν οδόν», σε αποχαιρετώ με τους στίχους του ποιητή (Βύρωνα Λεοντάρη) : « Θα ‘ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή, άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή, άνθρωποι που “διελύθησαν ησύχως…”».
Εσύ, Νίκο, φεύγεις αφήνοντας πίσω σου ένα πρότυπο ανθρώπου ενάρετου, με πίστη σε αρχές και ηθικές αξίες, με πολλούς αγώνες και κραυγές (όχι μίζερους ψιθύρους) για το δίκιο, με βαριά τραύματα (όχι απλές αμυχές) από τον πόλεμο απέναντι στο άδικο και στο ανέντιμο, ασυμβίβαστος με την ιδέα να ζεις κάτω από τον βολικό ίσκιο της αδράνειας και της αδιαφορίας.
Αντίο, ακριβέ μου φίλε...».