Ο Θόδωρος Καρυπίδης δεν διεκδικεί με τον λόγο του βραβείο Πούλιτζερ. Λίγο το κακό. Οι φίλοι του Αρη δεν έχουν την απαίτηση ο διοικητικός τους ηγέτης να είναι λογοπλάστης. Άλλες είναι οι απαιτήσεις τους, οι οποίες όμως τώρα που γίνεται ο λογαριασμός, μετά από οκτώ χρόνια παρουσίας του κ. Καρυπίδη στον Αρη, δεν έχουν καλυφτεί.
Κι αυτό θα ήταν ένα θέμα το οποίο δεν θα προκαλούσε εντάσεις αν ο διοικητικός ηγέτης της ΠΑΕ Αρης έδινε την αίσθηση ότι έμαθε από τα λάθη του και είχε περισσότερο ξεκάθαρο λόγο απέναντι στον κόσμο. Να ήταν προσγειωμένος και όχι να τους κουνάει το δάχτυλο, όπως έκανε κατά την πρόσφατη ραδιοφωνική του συνέντευξη. Ο ποδοσφαιρικός Αρης μπορεί να μην έχει την τροπαιοθήκη του γεμάτη από κύπελλα, αλλά είναι ομάδα με ιστορία, με μεγάλη δυναμική κόσμου και με ένδοξες στιγμές οι οποίες δεν διαγράφονται από τον υποβιβασμό του στην Γ’ Εθνική. Αντιθέτως παραμένουν ανεξίτηλες και αποτελούν μέτρο σύγκρισης κάθε φορά που η ομάδα βάζει «φρένο» στους υψηλούς στόχους ή που διασύρεται στην Ευρώπη.
Ο κ. Καρυπίδης δεν έκανε κάποια αγαθοεργία αναλαμβάνοντας τον Αρη. Το αντίθετο. Γνωρίζοντας αυτή τη δυναμική της ομάδας, μπήκε πραξικοπηματικά (υπήρχε διοίκηση εκλεγμένη), έχοντας αποτύχει διοικητικά στην ΠΑΕ Βέροια.
Και ανέλαβε τον Αρη, όχι γιατί τον αγαπούσε. Μπορεί να τον έθελγε το ποδόσφαιρο και η διοίκηση μίας ΠΑΕ, αλλά δεν ήταν ούτε φίλος του Αρη, ούτε είχε την τεράστια διοικητική εμπειρία. Μάλιστα είναι αμφίβολο και το μέγεθος της οικονομικής του εμβέλειας εκείνη τη χρονική περίοδο.
Ο κ. Καρυπίδης προφανώς διείδε ότι η ο Αρης προσφέρεται για την εξυπηρέτηση των μελλοντικών του επαγγελματικών συμφερόντων και άνοιξε την πόρτα και μπήκε. Δεν έκανε κάτι πρωτότυπο. Είθισται από το ελληνικό ποδόσφαιρο οι παράγοντες να επιδιώκουν περιφερειακά κέρδη ή ασπίδα προστασίας, οπότε κι αυτό δεν είναι κατακριτέο.
Ο κ. Καρυπίδης όμως προφανώς παρεξήγησε την απλόχερη αγάπη του κόσμου του Αρη, κι αυτός είναι ο λόγος που προχθές τους κούνησε με άκομψο τρόπο το δάχτυλο. «Δώσε αέρα στον χωριάτη να σ’ ανέβη στο κρεβάτι» που λέει και η λαϊκή ρήση. Τον κόσμο που δεν εγκατέλειψε την ομάδα στις πιο δύσκολες στιγμές της. Πού συσπειρώνεται γύρω από την ομάδα μπάσκετ, όχι γιατί κυνηγάει τίτλους, αλλά γιατί είναι κομμάτι μίας προσπάθειας επιβίωσης. Αυτός είναι ο κόσμος του Αρη, που δεν ανέχεται παραγοντικά καμποϊλίκια. Γιατί προδόθηκε από άτομα που ήταν σαρξ εκ σαρκός κι αυτός είναι ο λόγος που άνοιξε με ευκολία την αγκαλιά του στον κ. Καρυπίδη.
Ο Αρης δεν περίμενε τον κ. Καρυπίδη για να ταξιδεύσει στην Ευρώπη, ούτε για να βγει 2ος, 3ος ή 5ος. Το έχει καταφέρει και χωρίς τη δική του παρουσία και με περισσότερο αξιοπρεπείς διοικήσεις. Πού ήταν «κομμάτι» του συλλόγου. Ναι, είχε και μεγάλες περιπέτειες, έκανε βήματα προς τα πίσω, «βάλτωσε», αλλά ουδείς κούνησε το δάχτυλο στους απλούς φιλάθλους, όπως το έκανε ο κ. Καρυπίδης. Πού μίλησε για το παρελθόν, την εποχή που φορούσε, κατά δήλωση του, ερυθρόλευκη… φανέλα και ίσως δεν ήξερε προς τα που πέφτει το «Κλ. Βικελίδης». Ετσι είναι όταν προσπαθείς να αποστηθίσεις με παπαγαλία ένα γεγονός το οποίο σου μετέφεραν και δεν το έζησες.
FOCUS
O αξιότιμος πρόεδρος του Α.Σ. Αρης μετά τα όσα δήλωσε ο κ. Καρυπίδης για το χρέος 10,5 εκατ. ευρώ της ΠΑΕ, επικαλούμενος «παρεξήγηση στην ερμηνεία των αριθμών», δεν αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει διευκρινίσεις; Είναι ηθική του υποχρέωση να ενημερώσει τα μέλη του Συλλόγου και να αποκαταστήσει όλη την αλήθεια.