Τέλος πάντων, επικεντρώνοντας σε αυτό, αν κανείς ρίξει μια ματιά στις διασταυρώσεις της Εθνικής θα αντιληφθεί ότι η τελευταία δεν έχει απλά μια ευκαιρία, αλλά βλέπει μπροστά της μια φωτεινή λεωφόρο. Γιατί, βάσει του bracket, δεν χρειάζεται να προχωρήσει στην παραμικρή υπέρβαση για να φτάσει στα προημιτελική της διοργάνωσης. Δηλαδή, κερδίζοντας την ασθενέστατη Νέα Ζηλανδία στη φάση των ομίλων μπορεί να «απορροφήσει» την πιθανή ήττα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Νικώντας δε το Μαυροβούνιο και την ελλιπέστατη Λιθουανία στη δεύτερη φάση, να’ τη και η συμμετοχή στα προημιτελικά.
Εκεί θα χρειαστεί υπέρβαση γιατί (λογικά) θα αντιμετωπίσει έναν εκ των Ισπανία, Γαλλία και Καναδά. Εκεί όμως δεν θα έχει πίεση διότι, λόγω των απουσιών, κανείς δεν (θα) την περιμένει. Γι’ αυτόν τον λόγο η κουβέντα περί των απόντων δεν θα φύγει ποτέ από τη θεματολογία. Γιατί, κακά τα ψέματα, το πλάνο της διοργάνωσης δεν απλά λουκούμι για τη διεκδίκηση ενός μεταλλίου αλλά κάτι παραπάνω.
Από την άλλη πλευρά, αν θέλουμε να λέμε ότι έχουμε μέλλον, θα πρέπει αρκετά από τα παιδιά που απαρτίζουν την τωρινή Εθνική να μεγαλώσουν (μπασκετικά). Αυτό δεν έκαναν εξάλλου και οι Ισπανοί κατακτώντας το τελευταίο Eurobasket; Οι ειδήμονες τους είχαν ξεγραμμένους αλλά αυτή επιβεβαίωσε τη λαμπρότητα της σχολής που πρεσβεύουν. Βέβαια, οι Ισπανοί έβγαζαν τρομερή υγεία ως μπασκετικό συγκρότημα, την οποία – προσωπικά – δεν την έχω διαπιστώσει στην τωρινή Εθνική.