Με τους εξτρέμ ανύπαρκτους δημιουργικά, με τον φορ χαμένο ανάμεσα στους αντίπαλους μπακ, με τους χαφ να βλέπουν δίπλα, πίσω, αλλά όχι μπροστά και με κανέναν να μην παίρνει χαμπάρι τις έξυπνες πάσες που μόνο ο Κωνσταντέλιας έβγαζε, το σενάριο νίκης του ΠΑΟΚ στο Σπλιτ είχε, αυτονόητα, αποκλειστεί. Μοναδικό έπαθλο μιας προβληματικής εμφάνισης ήταν η αποφυγή της ήττας.
Κερδήθηκε όμως. Λίγο με την τύχη, λίγο με τον Κοτάρσκι, λίγο με σωτήριες αποκρούσεις την τελευταία στιγμή, λίγο και με την ανικανότητα των παικτών της Χάιντουκ, πλην Λιβάγια, σημασία έχει ότι έμεινε το 0-0. Η ρεβάνς δεν έγινε πιο εύκολη, αλλά ούτε και πιο δύσκολη από όσο εξ’ αρχής προβλεπόταν. Τώρα, για να κερδηθεί και το έπαθλο της πρόκρισης, μένει να “μιλήσει” η δύναμη της έδρας, αρκεί βέβαια αυτή τη δύναμη να καταφέρει να την αξιοποιήσει η ομάδα με την καλή απόδοσή της.
Το είπαμε και πριν από το πρώτο παιχνίδι με την Μπεϊτάρ: Δεν φτάνει η ώθηση από τον κόσμο. Πρέπει και η ομάδα να παίξει ποδόσφαιρο. Δεν έπαιξε τότε, ήρθε εκείνο το 0-0 στην Τούμπα.
Πήγε καλύτερα στην Ιερουσαλήμ, μπροστά σε 25.000 “ξαναμένους” οπαδούς της Μπειτάρ, έφυγε θριαμβεύτρια με 4-1 και με 10 παίκτες για 60 λεπτά. Ποια έδρα, λοιπόν; Τι να σου κάνει από μόνη της η έδρα;
Θα παραβιάσουμε ορθάνοιχτη πόρτα αν πούμε τι πρέπει να γίνει για να προκριθεί ο ΠΑΟΚ. Να σοβαρευτεί περισσότερο πίσω και να γίνει πιο δημιουργικός και πιο αποτελεσματικός μπροστά. Εύκολο ε; Ναι, αλλά μόνο για να το λες. Για να το δεις να γίνεται πράξη, αρκετά δύσκολο. Με βάση το επίπεδο ποιότητας και τον βαθμό ετοιμότητας της ομάδας, τη δεδομένη χρονική στιγμή, πολύ δύσκολο.
Από παίκτες που δεν “το έχουν” δεν μπορείς να περιμένεις θεαματική βελτίωση.
Οχι μέσα σε λίγες μέρες, αλλά ούτε και σε πολλούς μήνες. Παράδειγμα: Δεν πρόκειται ποτέ να δούμε τον Κεντζιόρα να γίνεται… Μάτος. Δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να βοηθήσει επιθετικά. Και θα είναι πάντα ερώτημα αν μπορεί να σταθεί έστω αμυντικά.
Από παίκτες που ξέρεις τι μπορούν να δώσουν, πάντα περιμένεις το κάτι περισσότερο.
Κάποιοι, όμως, δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να το δώσουν αυτή τη στιγμή. Παράδειγμα ο Νάρει. Θέλει, προσπαθεί, κάνει ό,τι μπορεί, αλλά τα σημάδια που άφησε πάνω του η περιπέτεια με την υγεία του είναι εμφανή.
Από παίκτες που αποκτήθηκαν φέτος περιμένεις να αναβαθμίσουν ποιοτικά το γκρουπ. Μόνο ο Εκόνγκ, όμως, έχει μπολιαστεί μέχρι τώρα στην ομάδα, αλλά χρειάζεται εύλογα επιπλέον πίστωση χρόνου. Αν όντως μπορεί καλύτερα, θα το δούμε αργότερα, όχι τώρα.
Ο Μπάμπα αισθάνθηκε σα να μην έλειψε μια μέρα, ούτε βέβαια και ο Τσιγγάρας, οπότε η δική τους συνεισφορά είναι δεδομένη.
Ο Σαμάτα προσπαθεί ακόμη να καταλάβει πού βρίσκεται, ακόμη περισσότερο ο Οζντόεφ.
Κοντολογίς, έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα η οποία αποτελείται από αρκετούς καλούς παίκτες, αλλά και από περισσότερους είτε ανέτοιμους, είτε “λίγους”. Μια ομάδα που είναι φοβερά δύσκολο να παρουσιάσει “χημεία”. Να είναι ομοιογενής, να λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα σύμφωνα με τη φιλοσοφία και τη στρατηγική του προπονητή και, τελικά, να είναι αποτελεσματική. Το να παίζει και ωραίο ποδόσφαιρο το αφήνω στην άκρη. Ισως κάποτε το δούμε κι αυτό, ίσως όχι. Σ’ αυτή τη φάση, το μόνο που έχει σημασία είναι να προχωράει βήμα-βήμα, παίρνοντας τα αποτελέσματα που θέλει.
Περί αυτού ακριβώς πρόκειται στη ρεβάνς της Πέμπτης. Περί της νίκης. Που για να επιτευχθεί πρέπει ο ΠΑΟΚ να σκοράρει ένα γκολ περισσότερο από όσα δεχτεί, αν δεχτεί. Κι αν ένα καθοριστικό γκολ δεν πέσει από τον ουρανό, δηλαδή από καθαρή σύμπτωση ή τεράστιο, απρόσμενο λάθος αντιπάλου (όπως θα γινόταν με το πέναλτι που έχασε ο Σβαμπ στην Τούμπα με την Μπειτάρ, όπως έγινε με το μνημειώδες αυτογκόλ της Μπειτάρ στο Ισραήλ, ή όπως θα γινόταν εις βάρος του ΠΑΟΚ στο Σπλιτ με την γκάφα του Εκόνγκ), πρέπει όλη η ομάδα να παίξει καλά για να πάει η μπάλα και μία και περισσότερες φορές στα δίχτυα του αντιπάλου.
Ο τρόπος είναι ένας: Δημιουργία. Καλοί συνδυασμοί, φάσεις για γκολ, ευστοχία. Σε συνδυασμό, πάντα, με την καλή αμυντική λειτουργία.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook