Πάνω που αναρωτιόμασταν τι “τρέχει” με τον Κωνσταντέλια, πάνω που άρχισε ο Λουτέσκου να μας μιλάει για το… μυαλό του, πάνω που φοβηθήκαμε μήπως η περσινή σεζόν του ήταν ένα πυροτέχνημα που σβήνει, ήρθε ο πιτσιρικάς να μας καθησυχάσει. Τίποτε δεν “τρέχει”, μια χαρά είναι το μυαλό του κι αυτό που λάμπει δεν είναι ένα πυροτέχνημα αλλά ένα αυτόφωτο αστέρι.
Ο “Ντέλιας” είναι από πέρσι ο πιο επιδραστικός παίκτης του ΠΑΟΚ. Αλλά γι’ αυτό δεν “φταίει” ο ίδιος. Φταίει ο ΠΑΟΚ. Φταίει η απουσία έμπειρων παικτών, πιο ποιοτικών και πιο επιδραστικών από τον πιτσιρικά.
Αν δεν κάνει “μαγικά” σε ένα ματς, θεωρείται ότι δεν είχε καλή απόδοση. Πρέπει σώνει και καλά να κάνει πέντε-έξι ντρίπλες, να μοιράσει πέντε-έξι ασίστ, να βάλει και κανένα γκολ, γιατί “δεν γίνεται ρε παιδί μου να υστερεί στην εκτέλεση”. Ναι, αλλά από πού κι ως πού πρέπει να κουβαλάει τέτοιο βάρος σε μια μεγάλη ομάδα ένα παιδί 20 ετών; Ούτε ο Μέσι το κουβαλούσε στα πρώτα χρόνια της καριέρας του στην πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα. Κι αν τα έκανε όλα τέλεια ο “Ντέλιας” από τώρα, σε ποια ομάδα θα έπαιζε; Στον ΠΑΟΚ; Και τι θα είχε να μάθει, ή τι θα είχε να βελτιώσει τα επόμενα 10-15 χρόνια που τον περιμένουν στα γήπεδα; Τίποτε;
Ας είμαστε σοβαροί. Κι ας ξέρουμε τι ζητάμε από ταλαντούχους παίκτες τέτοιου τύπου. Αυτό το “κάτι άλλο”, που ομορφαίνει το ποδόσφαιρο και του δίνει και ουσία, το έχει. Συνδυασμό δεξιοτεχνίας, φαντασίας και ταχύτητας στην κίνηση και τη σκέψη. Ο,τι ακριβώς χρειάζεται ένας μεσοεπιθετικός για να διαπρέψει. Και επειδή αυτός οι συνδυασμός πρέπει να… συνδυάζεται με την πνευματική ωριμότητα, την έχει κι αυτή. Ο,τι και να συμβαίνει γύρω του, παίζει για να χαίρεται το παιχνίδι. Δεν τον ενδιαφέρει η ατομική επίδειξη, αλλά το συμφέρον της ομάδας. Προσπαθεί να πειθαρχεί στις εντολές του προπονητή. Και η σκέψη του δεν είναι στη… Μάντσεστερ Σίτι, ούτε σε παραφουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς. Τι άλλο να ζητήσεις από έναν 20χρονο; Ενα μόνο: Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Για να μάθει κι άλλα πολλά και για να βελτιωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο.
Ούτε τη δουλειά αρνείται. Ποτέ δεν σήκωσε ψηλά τον αμανέ επειδή όλοι μιλούν με θαυμασμό για την πάρτη του. Μένει προσγειωμένος στις υποχρεώσεις του, δεν δημιουργεί το παραμικρό πρόβλημα και τα δίνει όλα στις προπονήσεις, στους αγώνες, πάντα και παντού.
Ναι, κάποιες στιγμές σαστίζει. Κάποιες φορές ξεχνιέται και κάνει το κάτι παραπάνω που δείχνει περιττό. Κάποιες άλλες χάνει το γκολ, ενώ φαινόταν εύκολο. Ε και; Τι σημαίνει αυτό; Οτι μπερδεύτηκε το μυαλό του; Οτι χάνει τον δρόμο του; Οτι αδικεί τον εαυτό του και την ομάδα;
Ξέρετε τι πιστεύω; Ο Κωνσταντέλιας δεν χρειάζεται καμία αυστηρότητα από κανέναν για να γίνει καλύτερος και να προοδεύσει. Ξέρει από μόνος του ότι κάθε μέρα πρέπει να προσπαθεί πιο πολύ από την προηγούμενη. Αντίθετα. Είναι ο χαρακτήρας που “απογειώνεται” με την επιβράβευση. Που τονώνει το ηθικό του με το χειροκρότημα, με το “μπράβο”, με το “συγχαρητήρια”. Καλό του κάνει η αναγνώριση, όχι κακό. Και η αποθέωση δεν του “φουσκώνει” τα μυαλά, ούτε τον αποπροσανατολίζει, αλλά τού δίνει το πιο ισχυρό κίνητρο για να συνεχίσει με ακόμη μεγαλύτερη ένταση και αφοσίωση στις υποχρεώσεις του.
Αλλά αν ισχύει αυτό ή όχι το ξέρουν καλύτερα ο προπονητής του και οι δικοί του άνθρωποι. Κι αν χρειάζεται κάπου-κάπου η τακτική “μαστίγιο και καρότο”, είναι κι αυτή στα αποδεκτά πλαίσια της διαπαιδαγώγησης προς την κατεύθυνση της πλήρους ωρίμανσης ενός ατόφιου ποδοσφαιρικού ταλέντου. Προσωπικά, θα θαυμάζω, θα αγαπώ και θα στηρίζω πάντα τον (κάθε) “Ντέλια” και δεν θα πάψω να διακρίνω ότι ακόμη και τις μέρες που, θεωρητικά, δεν έχει καλή απόδοση, κάνει πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν και ενέργειες που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν...
Αυτό το παλικάρι είναι ένας σπουδαίος λόγος για να βλέπεις ποδόσφαιρο. Και μόνο με το… μποέμ στιλ του σε χορταίνει. Με τον Κωνσταντέλια έχεις πάντα κάτι να δεις και να απολαύσεις. Μαζί του ποτέ δεν πλήττεις...