«Χθες τη νύχτα δε μπορούσα να κοιμηθώ, προσπαθούσα να γράψω κάποια πράγματα, λέω τώρα “δεν τις συμπαθώ πολύ τις συνεντεύξεις Τύπου”. Δεν φταίτε εσείς γι’ αυτό, εγώ φταίω. Δεν μου αρέσει να πουλάω αυτό που κάνω, προτιμώ να τραγουδώ. Έτσι αποσυντονίζομαι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Παρόλα αυτά, δε μπορώ να πω ότι δεν φουσκώνω από υπερηφάνεια για όλο αυτό που συμβαίνει», τόνισε.
«Θα μου περάσει. Έχω κάνει πολλές συναυλίες αλλά αυτή έχει μία άλλη σημασία. Αναρωτιέμαι γιατί κλαίω. Εννοείται ότι είναι χαρά αλλά και πόνος. Ο πόνος είναι υπαρξιακός, για να φιλοσοφήσουμε και λίγο. Δεν είναι και το πιο ωραίο πράγμα να μετράς χρόνια. Όλοι οι άνθρωποι το ξέρουν, άνδρες και γυναίκες. Ο χρόνος περνάει κι αναρωτιόμαστε τι έχουμε κάνει, τι θα κάνουμε, φοβόμαστε τι θα κάνουμε όταν τελειώσει αυτό που κάνουμε, μην δεν είναι πια τόσο όμορφο όσο ήταν. Και είναι τρομακτικό αλλά και υπέροχο ταυτόχρονα», πρόσθεσε.
«Θέλω να σταθώ πολύ λίγο στον τελευταίο άνθρωπο που για μένα είναι ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο μοιράζομαι όλα αυτά τα 50 χρόνια και είναι ο Νίκος Καρβέλας. Εδώ χειροκροτούμε! Είναι ένας καλλιτέχνης χωρίς τα τραγούδια του. Αφού ζήσαμε και την ανθρώπινη σχέση, παντρευτήκαμε, ερωτευτήκαμε, εκείνος με ερωτεύτηκε στο τέλος της εφηβείας μου, εγώ πέντε χρόνια μετά… Το φοβόμουν στην αρχή. Είναι ένας πανέξυπνος, παρορμητικός άνθρωπος που τότε ακόμα δεν είχα δημιουργήσει τη δική μου προσωπικότητα ώστε να μην τον φοβάμαι, και μόνο τύχη θα μου έφερνε.Αφού ζήσαμε την κανονική μας σχέση, ζήσαμε μία άλλη πραγματικότητα που ήταν μία μαγεία. Ήταν ένα κάρμα. Με τα τραγούδια του, μού έχει προσφέρει το ελιξίριο της νεότητας και το ελιξίριο της αιωνιότητας της καλλιτέχνιδας Άννας Βίσση», κατέληξε.