Το ότι ο Θόδωρος Καρυπίδης είναι παράγοντας που του αρέσουν τα ρίσκα, δεν είναι είδηση. Αυτό είναι γνωστό. Ρίσκο με ρίσκο όμως έχει διαφορά. Είναι διαφορετικό να ρισκάρει κάποιος με τις πιθανότητες υπέρ του κι άλλο να ρισκάρει με πράξεις που μοιάζουν σα να κυνηγάει τον πρώτο λαχνό του Τζόκερ.
Φέτος ο Αρης ξεκίνησε για να κάνει πράματα και θάματα, κατά δήλωση του κ. Καρυπίδη τον περασμένο Αύγουστο και έφτασε να καταλήξει πέμπτος στη βαθμολογία. Πήρε μεν το ευρωπαϊκό εισιτήριο, αλλά το αποτέλεσμα ήταν δυσανάλογο με τον αρχικό στόχο και με την επένδυση που έγινε.
Γιατί είναι άλλο να παλεύει μία ομάδα για την θέση που οδηγεί στο Europa League και άλλο να βρίσκεται πίσω είκοσι ολόκληρους βαθμούς από την 3η θέση και 30 από την πρώτη! Στην ουσία λοιπόν ο Αρης φέτος, τηρουμένων των αναλογιών, πήρε τη θέση που δικαιούται. Είναι η ομάδα που δεν έχει καμία πρόσβαση στο παρασκήνιο και έχει ιδιοκτησία η οποία δεν διαθέτει το πορτοφόλι που διαθέτουν οι ιδιοκτήτες των ομάδων του big4. Αυτή είναι η ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Θα μπορούσε ο Αρης να κάνει κάτι περισσότερο όσο η ΑΕΚ μάζευε δυνάμεις ενόψει της κατασκευής της OPAP Arena και ο Παναθηναϊκός πάλευε με την εσωστρέφεια του. Δεν το κατάφερε όμως. Ηταν απών απ’ όλους τους τελικούς και στο τέλος των πλέι οφ δεν κατάφερε να κατακτήσει ούτε τη δεύτερη θέση.
Πέτυχε όμως να έχει πέντε παρουσίες στην Ευρώπη. Καμία αντίρρηση, ότι αυτό πιστώνεται στη διοίκηση Καρυπίδη, αλλά η χαρά έγινε γρήγορα απογοήτευση. Ο Αρης γνώρισε ταπεινωτικές ήττες και δυσανάλογες με τη δυναμική των αντιπάλων του.
Αρα στο τέλος της ημέρας απλώς έμεινε η ικανοποίηση της ευρωπαϊκής παρουσίας, που έδωσε λίγες στάλες χαράς. Στην Ευρώπη στην οποία ο Αρης είχε εμφατική παρουσία με διοικητικά σχήματα που «γεννήθηκαν» από τη βάση του. Είχε επίσης και παρουσίες σε δύο τελικούς. Αυτά απλώς για την ιστορία.
Στο ποδόσφαιρο δεν βγάζει πουθενά μία συζήτηση με θέμα αν η ομάδα χρωστάει στον ιδιοκτήτη για ότι πρόσφερε ή ο ιδιοκτήτης στην ομάδα. Ειδικά στην Ελλάδα η εξίσωση στις σχέσεις ιδιοκτήτη-ομάδας δεν βγάζει ποτέ ένα ευκρινές πρόσημο.
Επειδή όμως στον αθλητισμό πότε δεν υπάρχει ταβάνι στους στόχους, πάντα οι απαιτήσεις του κόσμου είναι μεγάλες. Αρα το ό,τι πέτυχε ο Αρης στα χρόνια της παρουσίας του κ. Καρυπίδη στη διοίκηση δεν αποτελεί άλλοθι για ρίσκα τύπου Τόλη Τερζή. Αυτή είναι η τελευταία εξέλιξη για τον πάγκο της ομάδας, που βγήκε με διαρροή. Δεν σημαίνει όμως ότι θα είναι και η τελική απόφαση του κ. Καρυπίδη. Γιατί πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο, να διέρρευσε το όνομα, προκειμένου να μετρηθούν οι αντιδράσεις του κόσμου. Οι οποίες ήταν έντονες μόλις ακούστηκε ότι ο Αρης θα έχει προπονητή τον Τερζή στον πάγκο. Λύση η οποία δημιουργεί την αίσθηση ότι ο κ. Καρυπίδης πετάει λευκή πετσέτα για τη νέα χρονιά. Οσο για το επιχείρημα «και με τους άλλους τι έκανε ο Αρης;», είναι φτηνό και ερασιτεχνικό. Οι επιτυχίες δεν είναι προϊόν μόνον της επιλογής ενός καλού προπονητή. Χρειάζονται και πολλά άλλα, όπως καλή οργάνωση και ψαγμένο ρόστερ. Ο προπονητής όμως είναι η βάση πάνω στην ποία «χτίζονται» οι ομάδες. Και η επιλογή Τερζή, αν ισχύσει, είναι σαθρή με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το νέο οικοδόμημα.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook