Η Ελλάδα, όπως εμείς τη νιώθουμε σήμερα, άρχισε να υφίσταται μόνο τα τελευταία... 50 χρόνια. Μετά, δηλαδή, την Τουρκοκρατία, τη Γερμανική Κατοχή, τον Εμφύλιο Πόλεμο και την Επταετία της Δικτατορίας, που έληξε το 1974. Ούτε καν 50 χρόνια...
Δεν είμαστε, λοιπόν, οι Ελληνες των Αθηναίων και των Σπαρτιατών, που, μαζί με τους συμμάχους τους, σφάζονταν μεταξύ τους, δεν είμαστε οι Ελληνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δεν είμαστε οι Ελληνες της Ελληνιστικής, ή της Ρωμαϊκής, ή της Βυζαντινής, ή της Οθωμανικής περιόδου, ούτε της περιόδου μέχρι και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε του Εμφύλιου Σπαραγμού, ούτε και της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Είμαστε οι Ελληνες που μόλις το 1974 απέκτησαν, επιτέλους, ένα αληθινά δημοκρατικό πολίτευμα.
Ναι, η Ελλάδα υπάρχει ως γεωγραφικός κατοικήσιμος χώρος εδώ και 15.000 χρόνια (!), δηλαδή από τη Μεσολιθική εποχή (13.000 π.Χ-7.000 π.Χ.), αλλά άρχισε να παίρνει τη σημερινή μορφή της, ως χώρα, ως κράτος και ως έθνος, μετά το 1974. Αυτά τα 49 χρόνια δεν εμποδίζουν εμάς τους Νεοέλληνες να υπερηφανευόμαστε για την ιστορία της πατρίδας μας και τη συγκλονιστική συμβολή της στη διαμόρφωση του παγκόσμιου πολιτισμού, αποδεικνύονται, όμως, ελάχιστα για να αποκτήσουμε ένα κράτος έτσι όπως το θέλουμε και όπως πρέπει να είναι. Και την ευθύνη γι' αυτό δεν την έχουν μόνο οι “εκλεκτοί” του λαού, που αποτυγχάνουν σαν άθλιοι δρομείς σε μια θλιβερή σκυταλοδρομία. Την έχει και ο ίδιος ο λαός.
Το να καταφεύγεις σε ό,τι συνέβη παλιότερα σ' αυτή τη χώρα, για να εξηγήσεις τις οδυνηρές αδυναμίες της, είναι λογικό, έχει μια βάση, αλλά, αν μείνεις εκεί, είναι, ταυτόχρονα, ανώριμο και αδιέξοδο. Μοιάζει με φτηνή δικαιολογία. Μια ώριμη, σκεπτόμενη, κοινωνία δεν ανατρέχει στο παρελθόν για να δικαιολογήσει τα προβλήματα. Απλώς, τα λύνει. Και, για να τα λύσει, οφείλει να επιλέγει και να στηρίζει μόνο άξιους ηγέτες, όντας και η ίδια αντάξια του οράματος για ένα καλύτερο αύριο.
Αλήθεια, πόσοι από εμάς όταν πηγαίνουν στην κάλπη αποφασίζουν με υπευθυνότητα και με γνώμονα την ανάγκη της εκλογής ικανών και άξιων; Πόσοι από εμάς δεν βάζουν πάνω απ' όλα τον οπαδικό κομματισμό, τις ιδεολογίες που προ πολλού έχουν πάει περίπατο, ή, πολύ χειρότερα, το στενό προσωπικό συμφέρον τους, όπως το αντιλαμβάνονται κάθε φορά, περιστασιακά και συγκυριακά; Και πόσοι από εμάς, με τη γενικότερη στάση τους, ανάμεσα στις εκλογικές διαδικασίες, ορθώνουν το ανάστημά τους για ελέγξουν και να συμμορφώσουν τους “εκλεκτούς” που τελικά τους κορόιδεψαν;
Ολοι μας έχουμε καθρέφτη στο σπίτι μας. Ας σταθούμε μπροστά του κι ας κάνουμε μια θαρραλέα, ειλικρινή συζήτηση. Μόνο έτσι θα καταλάβουμε ότι για τις αθώες ψυχές που χάθηκαν στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, δεν ευθύνονται μόνο ο άπειρος σταθμάρχης, οι εγκληματικά αδιάφορες εταιρείες που εκμεταλλεύονται και κινούν τα τρένα, οι ανεύθυνοι και ανίκανοι πολιτικοί μας και οι αμέτρητες παθογένειες του ελληνικού κράτους, που σαμποτάρουν τον εκσυγχρονισμό των μηχανισμών που θα υπηρετούν και θα προστατεύουν τους πολίτες. Ευθυνόμαστε και εμείς οι πολίτες.
Στη Δημοκρατία ο ίδιος ο λαός ορίζει τη μοίρα του. Μήπως σ' αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα, εμείς οι Ελληνες είμαστε άξιοι της δικής μας μοίρας; Μήπως απλώς πάλι θα θρηνήσουμε για τα παιδιά που τόσο άδικα χάσαμε και μετά θα το ξεχάσουμε μέχρι την επόμενη τραγωδία; Μήπως στις εκλογές που έρχονται θα αφήσουμε στη λήθη τον θυμό μας και θα γίνουμε πάλι κομματικοί χούλιγκανς, ή ιδεολόγοι της πλάκας, ή στενόμυαλοι δήθεν υποστηρικτές της τσέπης μας ή του κουμπαρά μας;
Ελάτε, ας το παραδεχτούμε: Φταίμε όλοι. Διότι έτσι μάθαμε. Να λέμε... «πάμε κι όπου βγει». Καιρός πια να φωνάξουμε με όλη τη δύναμή μας: “Φτάνει. Ως εδώ”...
ΥΓ. «Δεν υπάρχει ένα σύστημα να ειδοποιεί ότι υπάρχουν δύο τρένα επάνω στην ίδια γραμμή;» ρωτάει ο παρουσιαστής στην τηλεόραση. «Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα κάτι τέτοιο», απαντάει ο εργαζόμενος στα τρένα. Ασύλληπτο. Δεν το χωράει ο νους. Αλλά μπορούμε να αλλάξουμε όλα τα ασύλληπτα αυτής της χώρας. ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Αν πραγματικά το θέλουμε. ΜΠΟΡΟΥΜΕ.